Girls and Boys

Το τέλος κάθε σχέσης σηματοδοτεί και μια μετωπική σύγκρουση με την πραγματικότητα. Είναι σαν ένα μαύρο κουτί που το ανοίγεις αργά, βγάζεις τον σύρτη, κολλάς το μάτι στη σχισμή, και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι, όσο εσύ χοροπηδούσες σε πουπουλένια σύννεφα με ενισχυμένο δίχτυ ασφαλείας, η εποχή σου έκλεινε ένα οριστικό κύκλο στο θέμα των ανθρώπινων σχέσεων. Μετά έρχονται οι φίλοι σου από το Λονδίνο, με το δάχτυλο σηκωμένο στον αέρα και ύφος διδακτικό σου λένε πως οι σχέσεις όπως τις ήξερες είναι πια ξεπερασμένες, οι φίλοι από το Άμστερνταμ το επιβεβαιώνουν τηλεφωνικά, η νέα μόδα στην Ευρώπη είναι η σχέση με τρεις, αγόρια που αγαπούν δυο κορίτσια, κορίτσια που αγαπούν δυο αγόρια, αγόρια που αγαπούν ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, κορίτσια που αγαπούν ένα κορίτσι κι ένα αγόρι, αγόρια που αγαπούν δυο αγόρια, κορίτσια που αγαπούν δυο κορίτσια, αγάπη να υπάρχει κι όλα είναι πιθανά, always should be someone you really love. Στο μεταξύ η φίλη μου η Τ. αγαπάει το κορίτσι της μέσα από το σκάιπ, περνάνε τη μέρα τους μαζί, πάνε εκδρομές μαζί παρέα με τα τάμπλετ τους, κάνουν έρωτα και κοιμούνται η μία δίπλα στην άλλη με οθόνες κολλημένες, δάχτυλα κολλημένα σε οθόνες. Du bist sehr schon, Du bist sehr schon. Κάποιοι ακόμα φίλοι μου έχουν σχέσεις από απόσταση με ανθρώπους που δεν έχουν γνωρίσει ποτέ από κοντά, κάποιον φοιτητή Paul από το Βερολίνο, κάποια ακαδημαϊκό Shara από τη Νέα Υόρκη, κάποιον John που ζει με κάποια Michelle σε μια φάρμα στη Σκωτία και αγαπούν κάποιον Παναγιώτη από το Ηράκλειο, ξυπνούν όλοι μαζί, παίρνουν το πρωινό τους μαζί σε διάφορα απλικέσιονς, τα βράδια ποτέ δεν φλερτάρουν στα μπαρς με άλλους ανθρώπους γιατί δεν θα ήταν έντιμο απέναντι στον ηλεκτρονικό τους έρωτα. Ξαφνικά το Sex and The City μοιάζει να έρχεται από τα βάθη του προηγούμενου αιώνα κι όλα μπερδεύονται γλυκά και παλαβά στο μαγικό χωροχρόνο των σόσιαλ μήντια. Μιλάω με το φίλο μου τον Μ. από το Δουβλίνο που τα έχει με ένα αγόρι από το Σικάγο και με ένα κορίτσι από το Πόρτο, μιλάμε για σχέσεις, μιλάμε για τις σχέσεις μας, εγώ με ύφος Carrie Bradshaw της ελληνικής επαρχίας προσπαθώ να καταλάβω αν αυτή είναι η εποχή των τεράτων ή η εποχή των θαυμάτων, I couldn’t help but wonder πότε οι ανθρώπινες σχέσεις έγιναν τόσο περίπλοκες κι αν αυτό είναι μια νέα αφετηρία ή το οριστικό σημείο μηδέν. Ο φίλος μου στο σκάιπ τα έχει τακτοποιήσει αυτά τα θέματα εδώ και καιρό, όλα καλά, μου λέει, αφού στο τέλος όλοι μας, είτε από κοντά είτε από μακριά, είτε με δυο είτε με τρεις, στην κανονική ζωή ή στην εικονική πραγματικότητα, έτσι κι αλλιώς θα πληγωθούμε. Κι αυτό είναι το ζητούμενο.