The Alexandria Sessions

Από τον κάμπο ο άνεμος σηκώνει σκόνη μέρες τώρα, ο ουρανός γίνεται κίτρινος, ξύλινος, και τα μάτια γεμίζουν σκλήθρες. Οι τερμίτες μου έφαγαν τα βιβλία που είχα στη βαλίτσα. Στη θέση τους βρήκα έναν πολτό, βρόμικο αλεύρι. Σε τούτη τη γη η ύλη βιάζεται να γίνει σκόνη. Αυτό συμβαίνει και με το σίδερο, τους δρόμους, τα ρούχα: διαλύονται φαγωμένα από τον ήλιο, απ’ τον αέρα. Αυτές τις μέρες τρίβω τα μάτια μου, που τα ταλαιπωρεί η λεπτή σκόνη, τα λιπαίνω με δάκρυα. Έπρεπε να πέσει πάνω μου σαν ανεμοστρόβιλος για να την πάρω είδηση: η σκόνη που σηκώνεται σαν μια ψυχή απ’ το έδαφος είναι το τελικό στάδιο κάθε μορφής ύλης, είναι το άπειρό της. Ο Θεός μ’ αυτή ζύμωσε τον Αδάμ, γιατί είναι αιώνια, σαν την πνοή Του. Τούτη η σκέψη μου την κάνει πιο ανεκτή. Σκάβω ένα πηγάδι, σύντομα θα μπορώ να την τινάξω από πάνω μου, να ξεπλύνω λίγη αιωνιότητα.

Στρέφω τα μάτια ψηλά στο ταβάνι και μπορώ να φανταστώ που βρίσκεσαι, πέρα από τα δοκάρια, τα σύννεφα και τις αστραπές, την άμαξα της Μικρής Άρκτου, το αστέρι στο πηδάλιο που σημαδεύει πάντα στο βορρά. Οι ουρανοί μας, αντικριστά, ένας στο βορρά, ο άλλος στο νότο, στηρίζουν τον ουράνιο θόλο.

Erri de Luca, Aceto Arcobaleno/ Οι Λέξεις μου

μτφ. Άννα Παπασταύρου, κέλευθος, 2021