The Yerevan Sessions

Επρόκειτο, βέβαια, για κάποιον άλλον δικαστή, έναν χοντρό άνδρα με μαύρη φουντωτή γενειάδα που του έφτανε μέχρι ψηλά στα μάγουλα, επίσης εκείνος ο πίνακας ήταν ελαιογραφία, ενώ αυτός εδώ ήταν δουλεμένος αχνά και θαμπά με παστέλ. Όλα τα άλλα όμως έμοιαζαν, αφού και σε αυτόν τον πίνακα ο δικαστής, που κρατιόταν γερά από τα μπράτσα του θρόνου του με ύφος απειλητικό, ήταν έτοιμος να σηκωθεί. (…) Δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν μια ψηλή φιγούρα που στεκόταν στη μέση πίσω από την πλάτη του θρόνου και ρώτησε τον ζωγράφο (…). «Είναι η Δικαιοσύνη», είπε ο ζωγράφος τελικά. «Ναι, τώρα την αναγνωρίζω», είπε ο Κ.,  «να το μαντίλι στα μάτια της, να και η ζυγαριά. Αλλά έχει φτερά στις φτέρνες και τρέχει ή όχι;» «Ναι», είπε ο ζωγράφος, «έτσι μου παρήγγειλαν να την ζωγραφίσω, ουσιαστικά είναι η Δικαιοσύνη και η θεά Νίκη μαζί». «Δεν είναι καλός συνδυασμός αυτός», είπε χαμογελώντας ο Κ., «η Δικαιοσύνη πρέπει να είναι ακίνητη, αλλιώς η ζυγαριά ταλαντεύεται και η ετυμηγορία δεν είναι δυνατόν να είναι δίκαιη». «Προσαρμόζομαι σε αυτό που μου ζητάει ο πελάτης», είπε ο ζωγράφος.

Franz Kafka, Η Δίκη

μτφ. Αλέξανδρος Κοτζιάς, ΘΕΜΕΛΙΟ, 2009