Και τα πλήκτρα σαν αγγίζω νιώθω να πετώ
Εγώ, η αδερφή μου κι ένα πρόβατο στην καρότσα ενός αγροτικού πάμε για μπάνιο και στη διαδρομή τραγουδάμε Αλέξια, μη ρωτάς λεπτομέρειες, ούτε που θυμάμαι πως, πότε, μόνο ότι ήμασταν στο δημοτικό και η αδερφή μου ως μεγαλύτερη είχε αναλάβει το ιερό καθήκον να μου διδάξει το τρέχον υβρεολόγιο της εποχής, πούτσες, μουνιά, παπάρια, τέτοια πράγματα. Είμαστε στην καρότσα και χορεύουμε το Άσπρο Μαύρο, μόνο που έχουμε αντικαταστήσει όσες λέξεις δεν καταλαβαίνουμε με βωμολοχίες που επίσης δεν καταλαβαίνουμε, τις χρησιμοποιούν όμως συχνά τα γυμνασιάκια της γειτονιάς, άρα πρόκειται προφανώς για κάτι σπουδαίο. Εκεί λοιπόν που η Αλέξια τα πλήκτρα σαν αγγίζει νιώθει να πετά, εμείς νιώθουμε να πετάμε τ’ αρχίδια σαν αγγίζουμε και όλα είναι ξεκαρδιστικά και βγάζουν περισσότερο νόημα, για ‘μένα και την αδερφή μου δηλαδή, το πρόβατο δεν πολυενδιαφέρεται να λάβει μέρος στην καλοκαιρινή μας ιεροτελεστία και ευτυχώς οι ενήλικες στο μπροστινό κάθισμα δεν δείχνουν ιδιαίτερα ενοχλημένοι. Κάπου εκεί, στην καρότσα ενός αγροτικού κλείδωσε μέσα μου αυτή η κρυφή και ανομολόγητη συμπάθεια για την ποπ τραγουδίστρια που με τα χρόνια κωδικοποιήθηκε ως το εισιτήριο επιστροφής στην ηλικία της αθωότητας κάθε φορά που οι συνθήκες το απαιτούσαν. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους φίλους μου, ο πρώτος δίσκος που αγόρασα στη ζωή μου δεν ήταν των Nirvana, των Bathory ή έστω οι σονάτες για πιάνο του Rachmaninoff αλλά ο πρώτος ομώνυμος δίσκος της Αλέξιας που μετουσίωνε τη ρομαντική αγάπη σε ποπ ελαφρότητα και χτυπούσε κατευθείαν στην καρδιά και στα πόδια: Τα κορίτσια ξενυχτάνε, Άσπρο Μαύρο, Κανένας δεν μας Σταματά, Γράμματα, Αγάπη Καλοκαιρινή, Έλα μια Νύχτα, δίσκος ορόσημο για τη γενιά που γεννήθηκε περί τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και άρχισε να ανακαλύπτει τον εαυτό της και τον κόσμο στην αμήχανη δεκαετία του ’80 μέσα από τα παιχνιδιάρικα, χρωματιστά και αθώα συνθεσάιζερς του Κώστα Χαριτοδιπλωμένου. Θηλυπρεπές; Ναι. Σαχλό; Μπορεί. Δεν αργεί πάντως η μέρα που τα τραγούδια της Αλέξιας θα αποκατασταθούν στη συνείδηση του κόσμου. Μέχρι τότε αυτή είναι η δική μου ένοχη απόλαυση. Όχι και τόσο ένοχη τελικά.
.
.
Δεν είμαι μόνος: Ελιές Καλαμών Lux, Πρόβατο, Τσαλαπετεινός, Βιβλιοθηκάριος, Slackerblud, Kospanti, Το ιστολόγιο του ερυθρού καγκουρό, Τα Χαμένα Επεισόδια
Silentcrossing's Blog 
Απλώς υπέροχο! Σαν εσένα.
Ποια Αλέξια ρε, αυτό είναι κλιπ του ΕΟΤ
Αυτό ίσως βοηθήσει κάπως την απενοχοποίηση:
ωω Αλέξια τραγουδούσα κι εγώ βεβαίως βεβαίως :PPP
έτσι μπράβο, να καταλαβαινόμαστε εμείς της ίδιας γενιάς 🙂
Φωνή έχει η Αλέξια αναμφίβολα. Τα τραγούδια που είπε δε με ενθουσιάζουν ιδιαίτερα.
εσείς οι ψαγμένοι δείτε φακτς πιο κάτω για να πειστείτε!
Εννοούσα τα ποπ χιτάκια.
Κάτι πιο αρρωστημένο περίμενα… Εγώ το ‘χα σε Κασσέτα. Αλέξια έι σάιντ, Πωλίνα μπι.
Αν θες κάτι πραγματικά αρρωστημένο αναζήτησε οπωσδήποτε την αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών!!
τραγούδαγε συμπαθητικά κάποια τζαζ στάνταρντς. μη νιώθεις τόσο άσχημα
Έχει κάνει μερικά πολύ σπουδαία πράγματα θαρρώ (ακολουθούν φακτς παρακάτω), αλλά σαν τα κορίτσια ξενυχτάνε τίποτα 🙂
δε χρειαζόμαστε καμία απενοχοποίηση. δώσε! 🙂
Το να μου αφήνουν τόσο ενθαρρυντικά σχόλια σοβαροί άνθρωποι σαν εσένα μου δίνει δύναμη να συνεχίσω! Αφιερωμένο:
μερσί για την αφιέρωση, επιφυλάσσομαι να ανταποδώσω- ουδέν σχόλιο για το «σοβαροί άνθρωποι» :Ρ – βασιλείου την έλεγαν (εεεε, τη λένε) μωρέ; απομυθοποίησιςςςς
δενειμαί για μαθη ματικά, δεν ειμαί καλήστα μαθημά τικά!!!
Λοιπόν άκου: Όταν η Αλέξια είχε βγάλει το «Ορκίσου» καθόμασταν με την αδελφή μου μπροστά από την τηλεόραση και προσπαθούσαμε να μιμηθούμε το χορευτικό του video clip. Απενοχοποιημένα, όπως πρέπει να είναι όλα 🙂
το ορκίσου εκτός από μίνι κορς στον χορό αποτελεί και κρασ κορσ στις απαιτήσεις που ένα αγόρι πρέπει να έχει από το γκόμενο! έχει δέσει πολλές gay οικογένειες!
ωωω Αλεξία!!αγαπάμε….
μου φτιάχνει πάντα τόσο την διάθεση!!χωρίς ενοχές 😉
Φοβερό ! Το χάρηκα πολύ ! Καλά που θυμήθηκες τους Bathory ?
Γράφεις τόσο ωραία που μ’ αρέσει ακόμη και όταν γράφεις για την Αλέξια. (είμαι πολύ μάλλον μεγαλύτερή σου και …ομολογώ ότι όταν ήμουν δημοτικό ήξερα όλους τους στίχους στα τραγούδια του πάριου…μην το πεις σε παρακαλώ παρέξω) 😉
Ω μα τι συνωστισμός είναι αυτός σήμερα; Θέλει ο κουλτουριάρης να κρυφτεί και τα στατιστικά (του μπλογκ) δεν τον αφήνουν! Ώστε είμαστε τόσοι πολλοί 🙂
@provaticious καλά από ‘σένα το περίμενα, είχες πάντα το βλέμμα στραμμένο προς το μέλλον! Δεν αργεί λέμε η μέρα που κάποιος χίψτερ θα αποκαταστήσει το όνομα της Αλέξιας στον κόσμο και τότε όλοι θα τρέξουν να σκίσουν τα δελτία χιψτερικών τους φρονημάτων.Ως τότε ας τη χαρούμε εμείς οι λίγοι υποψιασμένοι και απενοχοποιημένοι 😉 Όσο για το κρασ κορσ γνέφω καταφατικά, το Ορκίσου έχει τη σωστή δόση ντράμα κουίνες που απαιτεί η κάθε σχέση που σέβεται τον εαυτό της 😉
@Χαμένο Επεισόδιο την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε ετοιμάσου για μαθήματα χορού. Ξέρω πολλές φιγούρες, προειοδοποιώ 🙂
@onlyandjustme εγώ να δεις πόσο αγαπώ αυτούς που αγαπούν την Αλεξία!! 🙂
@kospanti μερσί, έρχομαι κι από ‘κει να στα πω αναλυτικά. Οι Bathory λογικά ήταν ο δεύτερος δίσκος που αγόρασα! Αχταρμάς 🙂
@isojukou είσαι τόσο γλυκιά που θα μπορούσα ακόμα και να σου αφιερώσω Πάριο αλλά δεν πάει το χέρι ρε γαμώτο 🙂 ας το πάρει το ποτάμι όμως, κι εμένα μου αρέσουν μερικά τραγούδια του, μόνο τα νησιώτικα όμως. Αυτό κι αν μείνει μεταξύ μας!
έτσι είναι αγάπη μου! εμείς πεθαίνουμε να κάνουμε φίξιον και έρχεται ο σάηλεντ με ένα απλό αυτοβιογραφικό και κάνει τους άπειρους πάταγους. αχ αχ αχ 😛
πρόβατε δεν φταίω εγώ αν εσύ την είδες ντοστογιέφσκι στα γεράματα και σνομπάρεις την αγνή ποπ κουλτούρα!
στο κάτω κάτω της γραφής τι να ‘κανα κι εγώ, αφού αυτά θέλει ο κόζμος 🙂
Λοιπόν εγώ θυμάμαι τον ξάδελφό μου να τραγουδάει «άσπρο-μαύρο», 3-4 χρόνια αφού είχε παρουσιαστεί στη Γιουροβίζιον! Δεν ήμουν ποτέ μεγάλη φαν, αλλά βρίσκω πολύ χαρούμενα τα τραγούδια της – κι ειδικά το «άσπρο-μαύρο» το θυμάμαι πότε – πότε! 🙂
Λοιπόν κ2 ξέρω ακριβώς τι σου χρειάζεται! Το άσπρο-μαύρο στην αγγλική του βερσιόν: και κρατάς τη γλυκιά χαζομάρα της μουσικής και αποποιείσαι τους φριχτούς στίχους, αν δηλαδή προσποιηθείς ότι δεν καταλαβαίνεις τους -πολύ χειρότερους- αγγλικούς!
Χριστέ μου τι διαβάζω και εδώ μέσα… τι είναι αυτά τα πράγματα; Τελικά με το πρόβατο τι έγινε;
αν εννοείς το πρόβατο κάτω από το σχόλιο σου, χαίρει άκρας υγείας και ευτυχίας!
αν εννοείς το πρόβατο στην καρότσα μάλλον πιλάφι θα κατέληξε 😦
κατά τ’ άλλα, από κουλτουριάρηδες με περισσή χολή χορτάσαμε, αν δεν σου κάνουμε να πας να κάνεις παρέα με το δύτη που δεν έχει ένοχες απολαύσεις 🙂
ρε το είχα ξεχάσει αυτό αχαχχαχαχαχαχαχαχα:
http://provatos.blogspot.gr/2007/12/blog-post_06.html
«Είμαι ένα κυπριωτάκι τσαχπίνικο και ζουζουνάκι, το βυνίλιο ν’ αγοράσεις και να ξέρεις δεν θα χάσεις!»
πόσα ρησπέκτ και γονυκλινείς ευχαριστίες μπορώ να σου προσφέρω για το γέλιο που μου χάρισες, πόσα;;;
Aχ, Αλέξια! Τα κορίτσια ξενυχτάνε μ’ένα μυστικό και άσπρο- μαύρο τα έχω τραγουδήσει άπειρες φορές με το πινέλο (του ρουζ) της μαμάς μου για μικρόφωνο μπροστά στον καθρέφτη και δεν ντρέπομαι καθόλου!!! (ήμουν μικρή πολύ μικρή, εεε, αλήθεια, δεν ξέρω τι με είχε πιάσει, εεε, παιδικές ανοησίες γιατρέ μου, τι να λέμε τώρα) ;))
Ε καλά δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι κιόλας, εγώ τα κάνω ακόμα αυτά 🙂
Άσε, Silent, κι αυτοί που λένε ότι αγόραζαν δίσκους των Nirvana, Bathory, Rachmaninoff, κλπ, κλπ, με την Αλέξια μεγάλωσαν. Μετά ανακάλυψαν πως ο Θαλασσινός αποφάσισε να πάει να κοιμηθεί και να τραγουδήσει το Αϊβαλί, αλλά και πάλι άκουγαν την Κωνσταντίνα…
Εξαιρείται φυσικά ο Κατσαμάκης που μεγάλωσε με Ξυλούρη, Θεοδωράκη και Μαρκόπουλο!
(τέτοια λέει και πάει τσιφ για #ase_mas_kouklitsa_mou)
και Νταίνικεν….
Τώρα εγώ θυμήθηκα αυτό:
Το πρόβατο, όχι ο συνάδελφος, αυτό στην καρότσα ήταν που απογείωσε αυτό το ποστ. Νομίζω ότι αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να το εφεύρεις! (Χωρίς καμία ενοχή)
Τσαλαπετεινέ είδες τα παιδιά που μεγαλώσαμε στη φύση; πάντα έχουμε ένα ζωάκι να παίζει στο μπακράουντ 🙂
Γιώργο σταματάς σε παρακαλώ να είσαι τόσο κουλτουριάρης; Εντάξει, μεγάλωσες με Γκοντάρ και δεν έχεις δει ποτέ το Τρελό Γουικέντ στου Μπέρνυ, άσε μας τώρα να κυλιστούμε στο βούρκο με την ησυχία μας και πήγαινε να διαβάσεις καμιά Έμιλι Μπροντέ για το επόμενο αφιέρωμα 🙂