The 1+1 project: Week 2
The New
David Minisian-Random Acts of Beauty (2010)
Πρώτον: Πρόκειται για ένα από τα χειρότερα εξώφυλλα στην ιστορία της μουσικής. Με μερικές μικρές εξαιρέσεις. Δεύτερον: Ο τίτλος του παραπέμπει σε ξεχασμένη σέχτα μαθητών του Osho σε κάποια ερημική κοιλάδα του Όρεγκον. Τρίτον: Μιλάμε για συμφωνικό προγκρέσιβ ροκ. Δηλαδή εντελώς παλιομοδίτικα πράγματα, εντελώς παρωχημένα, εντελώς 60s και ψυχεδέλια και ό,τι τέλος πάντων ψυχοτρόπο βάζει ο νους του ανθρώπου. Τέταρτον, με την κιθάρα του σε πολλά κομμάτια συνδράμει ο 20χρονος γιος του καλλιτέχνη, που όπως οι περισσότεροι νέοι της αμερικάνικης επαρχίας έχει ακούσει πολύ Genesis και Moody Blues. Κι ενώ όλα συνηγορούν εναντίον του, από τη στιγμή που ξεκίνησα να ακούω αυτό το άλμπουμ δεν μπορώ να σταματήσω. Έχουμε και λέμε: φλάουτο, πιάνο, αργόσυρτες κιθάρες, και μετά αποδόμηση των πάντων. Σαν εναλλασσόμενα καιρικά φαινόμενα, στην αρχή μαύρα σύννεφα λίγο πριν την καταιγίδα, μετά αστραπές και ανεμοστρόβιλοι, στο τέλος οι σταγόνες της βροχής που χτυπούν στο τζάμι και σε νανουρίζουν. Ο David Minisian είναι συνθέτης ταινιών και κινηματογραφιστής, με κορυφαία στιγμή της καριέρας του το Coming of Age, ένα DVD αφιέρωμα στους Camel. Α, ξέχασα! Στο Random Acts of Beauty συμμετέχει και ο ίδιος ο Andy Latimer, κιθαρίστας και τραγουδιστής των Camel, που προφανώς γνωρίστηκε με τον Minisian σε κάποια περιοδεία του συγκροτήματος. Με άλλα λόγια, το άλμπουμ είναι τόσο μα τόσο παλιομοδίτικο που είναι να αναρωτιέται κανείς που βρήκε ο καλλιτέχνης το κουράγιο να το κυκλοφορήσει κάπου στα τέλη του 2010. Εκτός από τις μουσικές φόρμες, ακόμα και οι στίχοι είναι τόσο μακριά από τις σύγχρονες αστικές νευρώσεις που λες και τους εμπνεύστηκε κάποιος χίπης ξεχασμένος τα τελευταία 40 χρόνια σε σπηλιά στα Μάταλα: «together we could mend the broken words, and fill our empty dreams again, just cast your tears out over the ocean, I walk with you through Summer’s End». Οι επιρροές του άλμπουμ επίσης προβλέψιμες και κάτι παραπάνω από σαφείς: Pink Floyd της πρώτης περιόδου, King Crimson και φυσικά Camel, ενώ το φάντασμα του David Gilmour χαιρετάει διακριτικά και μας θυμίζει πως κάποτε και ο ίδιος αναζητούσε την ομορφιά του κόσμου στη σωτηρία της ψυχής, πολύ πριν μετατραπεί σε ένα εγωπαθές και ανυπόφορο καθίκι. Αλήθεια, θυμάται κανείς πως κλαίει μια κιθάρα;
The Old
Camel-Camel (1973)
Αφού μίλησα για τον Andrew Latimer, ας συνεχίσω τα «παλαιά» με ακόμα μία εφηβική μου αδυναμία, τους Camel, και τον ομώνυμο πρώτο δίσκο τους. Δεν είναι ούτε ο γνωστότερος και κατά πάσα πιθανότητα ούτε και ο καλύτερος του συγκροτήματος, σίγουρα όχι σε επίπεδο παραγωγής και επεξεργασίας ήχου, που ώρες ώρες μοιάζει εντελώς ερασιτεχνικός, πόσο μάλιστα όταν στη συνέχεια ακολούθησαν τα θρυλικά Mirage, Moonmadness και The Snow Goose. Στο δε οπισθόφυλλο η φωτογραφία του συγκροτήματος είναι τόσο κακή και «κουνημένη», που λες και την τράβηξαν τελευταία στιγμή για να προλάβουν την έκδοση του δίσκου! Για ‘μένα ωστόσο αυτός ήταν ο πρώτος δίσκος των Camel που άκουσα, γι΄αυτό και ο αγαπημένος, ενώ κομμάτια όπως τα Never Let Go, Slow Yourself Down, Arubaluba και (το υπέροχο) Mystic Queen κατατάσσονται στο προσωπικό μου πάνθεον υπέρτατων μουσικών εμπειριών. Κάθε ένα από τα κομμάτια αυτά αφομοιώνει τουλάχιστον άλλα πέντε, ενώ συνολικά ο δίσκος είναι ένα μοναδικό ταξίδι στο υπερπέραν, ενίοτε οδυνηρό, άλλοτε λυτρωτικό, κάθε του άκουσμα ωστόσο είναι πολύχρωμο, ευφορικό, φωτεινό, απελευθερωτικό, πολύτιμο. Και πάντοτε αυστηρά μοναχικό…
Η ιστορία έχει κατατάξει τους Camel στα progressive rock συγκροτήματα, άδικα όμως, αφού το συγκρότημα αυτό είχε (έχει;) τη μοναδική ικανότητα να αφομοιώνει διαφορετικά μουσικά ρεύματα, από την τζαζ και το μπλουζ ως το πανκ (!) και να τα ενσωματώνει πάντα στο δικό του ιδιαίτερο ήχο, επαναπροσδιορίζοντας τα από την αρχή. Οι Camel δεν έφτασαν ποτέ στα μεγάλα ακροατήρια, είχαν όμως σε όλη τη διάρκεια της πορείας τους ένα μικρό και φανατικό κοινό σε όλο τον κόσμο (και στην Ελλάδα, που τους τιμήσαμε δεόντως στην ιστορική συναυλία τους στο Ρόδον το ’97!). Πολλοί δε από τους δίσκους τους έχουν μια ιδιαίτερη θεματολογία, επηρεασμένη από ταινίες, ιστορικά γεγονότα και γενικότερα τις δημιουργικές εμμονές του Andrew Latimer, όπως το γνωστό Nude του ’81, που βασίζεται στην αληθινή ιστορία ενός στρατιώτη από την Ιαπωνία που βρέθηκε μόνος σε κάποιο νησί πολλά χρόνια μετά τον Β’ Π.Π., αρνούμενος να πιστέψει ότι ο πόλεμος τέλειωσε! Είναι μάταιο να αναζητήσει κανείς πόσα μέλη έχουν αλλάξει οι Camel από το 1972 που δημιουργήθηκαν, σε ολόκληρη ωστόσο την πορεία τους εγκέφαλος (ή μήπως καρδιά;) του συγκροτήματος παρέμεινε ο Andrew Latimer (ιδιαίτερα μετά και από την αποχώρηση της έταιρης μουσικής ιδιοφυίας Peter Bardens, για να είμαστε δίκαιοι), με τη φωνή και κυρίως την κιθάρα σήμα κατατεθέν τους. Τέλος, η δισκογραφική σταδιοδρομία των Camel σταματάει κάπου στα 2002 (με εξαίρεση ένα τετραπλό box set που κυκλοφόρησαν πέρυσι με τους σημαντικότερους σταθμούς τους, αλλά και μπόλικο ακυκλοφόρητο υλικό), όχι γιατί στέρεψαν από μουσικές ιδέες (αμφιβάλλω αν αυτό γίνει ποτέ), αλλά για σοβαρούς λόγους υγείας του Latimer. Πρόσφατα ωστόσο ανακοινώθηκε ότι είναι πλέον καλά και ξεκίνησε να επεξεργάζεται το υλικό του νέου δίσκου των Camel!
The 1+1 project
Silentcrossing's Blog 