Ball And Chain

Πρωί πρωί χθες με κάλεσε ο «διευθύνων σύμβουλος οικονομικών» για να μου ανακοινώσει ότι του μετέφερε ο γενικός διευθυντής ότι ο πρόεδρος αποφάσισε πως για να συνεχίσουμε τη συνεργασία μας θα πρέπει να εργάζομαι για τα μισά λεφτά. Στη δουλειά μου έχουμε πολλούς διευθυντές, τα δικά μας γκόλντεν μπόιζ, που στην πραγματικότητα δεν είναι μπόιζ γιατί είναι γερομπαμπαλήδες, ενώ πριν μερικά χρόνια ήταν απλά κακοί ελαιοχρωματιστές και υδραυλικοί, εξαιρετικοί όμως πληροφοριοδότες.  Έτσι, εκτός από το διευθύνοντα σύμβουλο οικονομικών, έχουμε ένα διευθυντή εκπαίδευσης, ένα διευθυντή γενικής επιστασίας και ένα γενικό διευθυντή. Ενώ φέτος απολύθηκε το μισό προσωπικό, τους διευθυντές μας δεν τους ακουμπάει κανείς κι έτσι οι πληροφορίες και τα αλληλοκαρφώματα κοστίζουν το μισό οικονομικό προϋπολογισμό του οργανισμού. Τέλος πάντων, εγώ ανακοίνωσα στο «διευθύνοντα σύμβουλο» να μεταφέρει στο γενικό διευθυντή πως αποφάσισα ότι ο πρόεδρος θα πάρει τα αρχίδια μου. Μετά μου τηλεφώνησε ο ίδιος ο γενικός διευθυντής να ζητήσει εξηγήσεις για την ανάρμοστη συμπεριφορά μου κι εγώ του είπα ότι με μισό μισθό δεν μπορώ να λαδώνω την αλυσίδα μου και θα σκουριάσει. Δεν το έπιασε το υπονοούμενο,  κι έτσι από χθες είμαι επίσημα άνεργος

 

Η κατάσταση γενικά θυμίζει 18^ο αιώνα, λες και η βιομηχανική επανάσταση δεν υπήρξε ποτέ. Έχω φίλους που, μετά από χρόνια εργασίας σε επιχειρήσεις, φέτος τους βάζουν να δουλεύουν τέσσερις μέρες την εβδομάδα, μειώνοντας φυσικά ακόμα περισσότερο τον ήδη τοσοδούλι μισθό τους, και άλλους που δουλεύουν 25 ώρες συνεχόμενες (μου έλεγε ένας φίλος προχθές ότι έκλεισε 27ωρο χειρονακτικής-και φυσικά αδιαμαρτύρητης-εργασίας!). Άλλους τους βάζουν οι εργοδότες τους να υπογράψουν υπεύθυνες δηλώσεις ότι είναι ανύπαντροι (ενώ έχουν γυναίκες και παιδιά), και άλλους να καταπατούν σφοδρά τις υποσχέσεις και τους όρκους του Λοβέρδου περί ποινικοποίησης της ανασφάλιστης εργασίας. Α, θυμήθηκα και ένα σύντομο, ξεκαρδιστικό, ανέκδοτο: συλλογικές συμβάσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Χο χο χο! Καλό, ε;

 

Τέλος πάντων, επειδή προτίμησα την ανεργία από την υποδούλωση, έχω να κάνω αρκετά πράγματα μέχρι να βρω νέα δουλειά: να πάω με την ησυχία μου για βόλτα στο Πρώτο Νεκροταφείο, να συνεχίσω την έρευνα για το βιβλίο μου, να μελετήσω διεξοδικά την ιστορία του ελληνικού αγροτικού συνδικαλιστικού κινήματος (θα μου φανεί ιδιαίτερα χρήσιμη), να κάνω εκείνο το road trip στη Βόρεια Ελλάδα που ονειρεύομαι μήνες τώρα, να διαβάσω όλα τα βιβλία που έχουν ξεμείνει στο ράφι, να αφοσιωθώ λίγο περισσότερο στις σχέσεις μου…

 

Γιατί όμως αυτή η πόλη αντί για μπαρούτι μυρίζει μούχλα;