The Chania Sessions XXVI: Ελαφονήσι

…

Φίλε Γιώργο, θα σε απογοητεύσω ίσως, αν σου πω ότι δεν χρειάζεται να «δικαιολογείς» τις καρτ-ποστάλ που σου στέλνω. Είναι ειλικρινά και απενοχοποιημένα χαζοχαρούμενες οι καρτ-ποστάλ μου, χωρίς το παραμικρό πολιτικό υπονοούμενο. Αυτό το κέρδισα με πολύ κόπο και με μεγάλο τίμημα και έπειτα από πολύ πολύ καιρό για να μη χρειάζεται να απολογούμαι, ούτε καν στους ανθρώπους που αγαπώ. Το χρέος μου ως πολίτης φίλε Γιώργο το έχω κάνει και με το παραπάνω, έξω από το ίντερνετ, τώρα θα πάω για μπάνιο.

Άκου όμως κάτι πραγματικά σπουδαίο που μου συνέβη τις προάλλες στο κάμπινγκ: ήταν μεσημέρι και χάζευα με τις ώρες ένα επίμονο μυρμήγκι που προσπαθούσε να σκαρφαλώσει σε ένα μεγάλο βράχο δίπλα στη θάλασσα, ενώ οι κεραίες του λικνίζονταν φιλήσυχα μαζί με το ελαφρύ αεράκι του Λιβυκού. Κάθε φορά που το μυρμήγκι πλησίαζε στην κορυφή του βράχου, ο αέρας το έσπρωχνε μακριά από το στόχο του. Αυτό διαρκώς έπεφτε, γκρεμοτσακιζόταν, γύρναγε ανάσκελα με τα ποδαράκια του να αιωρούνται στον αέρα σαν από επιληπτική κρίση, στο τέλος πάλι σηκωνόταν και συνέχιζε ατάραχο την ανάβαση, μέχρι το επόμενο φύσημα του Λιβυκού να το πετάξει ξανά στην άμμο, στραπατσάροντας για ακόμα μία φορά τις προσδοκίες του. Το μυρμήγκι μου αν και εμφανώς καταβεβλημένο από την υπερπροσπάθεια, όχι μόνο δεν το έβαζε κάτω, αλλά σε μια στιγμή μάλιστα άρχισε να κουβαλάει στη ράχη του μια μεγάλη αποξηραμένη φλούδα από μήλο, τουλάχιστον πέντε φορές μεγαλύτερη του, συνεχίζοντας περήφανα την ανάβαση. Πόσες ώρες πέρασα θαυμάζοντας το πείσμα του δεν θυμάμαι, κάποια στιγμή πάντως με πήρε ο ύπνος στη σκιά του βράχου και, όταν άνοιξα ξανά τα μάτια μου, το μυρμήγκι ακόμα συνέχιζε τον αγώνα του να κατακτήσει την κορυφή. Για λίγο σκέφτηκα να το ριμουλκήσω ο ίδιος με το δάχτυλο, θα ήταν όμως αγένεια εκ μέρους μου να παρέμβω έτσι άτσαλα στην παράσταση που μου πρόσφερε έτσι απλόχερα η φύση, άσε που το μικρό μου μυρμηγκάκι μπορεί να είχε διαβάσει Καβάφη και να μου κρατούσε μετά κακία ότι του στερώ το δικαίωμα στην Ιθάκη του. Κάποια στιγμή δρόσισε και βούτηξα στα παγωμένα νερά του νότου.

Υ.Γ.1 Τις τελευταίες μέρες διαβάζω το Τι Ωραίο Πλιάτσικο! του Τζόναθαν Κόου. Θαυμάσιο βιβλίο, είμαι σίγουρος πως το έχεις ήδη διαβάσει και ο ίδιος. Κάπου στο βιβλίο υπάρχει αυτή η πρόταση: «Μια ηλικιωμένη κυρία είχε βγάλει βόλτα το σκύλο της και προσπαθούσε ίσως να τον ακολουθήσει καθώς εκείνος ελιγμοδρομούσε από θάμνο σε θάμνο, με τα νεύρα του να ριγούν τεντωμένα από τη συγκίνηση των μυστικών νυχτερινών ηδονών». Δεν είναι αλήθεια υπέροχη πρόταση; Μακάρι να μπορούσα να γράφω κι εγώ τόσο καλά όσο ο Τζόναθαν Κόου.

Υ.Γ. 2 Να δώσεις οπωσδήποτε τα φιλιά μου στα παιδιά του Πράσινου Αναπτήρα. Να τους πεις πως τους πεθύμησα και μια μέρα θα ξαναβρεθούμε να σπάσουμε το ρεκόρ μας σε καραφάκια ρακής.

Σε φιλώ, S.

…