ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ 175
.
Και να που ήρθε η μέρα που πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά τα αυτονόητα: ο φασισμός δεν είναι οι άλλοι, ο φασισμός είναι δίπλα μας και περιμένει το διαβατήριο προς τον ολοκληρωτισμό. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές στο κέντρο της Αθήνας γίνεται ακόμα μια επιχείρηση σκούπα, ο εκπρόσωπος του Ελληνικού Ράιχ ανυπομονεί να του δοθεί η εξουσία και η Αριστερά συναγελάζεται φιλήσυχα με το γραφείο τύπου των Ναζί. Κάθε μέρα όλο και πιο κοντά. Πηγαίνεις στην Τοπογραφία του Τρόμου στο κέντρο του Βερολίνου και πιάνεις το νήμα του φασισμού απ’ την αρχή: τότε και τώρα η ανεργία, η φτώχεια, η απόγνωση στα ύψη, οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι, η βία δικαιολογημένη, η δημοκρατία δεν είναι και τόσο χρήσιμη, αν μάλιστα δεν διασφαλίζει την ευημερία του κεφαλαίου και των τραπεζών δεν έχει καν λόγο ύπαρξης, εξιλαστήρια θύματα πάντα θα υπάρχουν, εμείς ας διαλέξουμε ανάμεσα στην ησυχία και την ελευθερία. Η συνέχεια είναι γνωστή, η βαρβαρότητα κι η αποκτήνωση περιμένουν πάντα στη γωνία, ο ολοκληρωτισμός είναι δυο εκλογικές αναμετρήσεις μακριά, πάντα ξεκινάει με τα εύκολα, Εβραίοι, Μάρτυρες του Ιεχωβά, γύφτοι, ομοφυλόφιλοι ή αλλιώς οροθετικές, τοξικοεξαρτημένοι, μετανάστες, άστεγοι, σε λίγο έρχεται η σειρά σου. Για την αποτύπωση της ανόδου και της εξάπλωσης του ναζισμού στην Τοπογραφία του Τρόμου τα λέει αναλυτικά ο Πιγκουίνος εδώ. Εγώ θα σταθώ περισσότερο στο κομμάτι των ομοφυλόφιλων θυμάτων του Ολοκαυτώματος, που μέχρι σχετικά πρόσφατα βρίσκονταν στην αφάνεια, αφού η ναζιστική εκδοχή του άρθρου 175 παρέμεινε στα βιβλία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας ως το 1969 που αποποινικοποιήθηκαν οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις μεταξύ ανδρών.
.
.
Το ροζ τρίγωνο ήταν ένα από τα αναγνωριστικά σήματα των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και χρησιμοποιούνταν από τους Ναζί για να ξεχωρίζουν τους ομοφυλόφιλους άνδρες. Όταν κάποιος καταδικαζόταν σύμφωνα με την Παράγραφο 175, μεταφερόταν είτε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης είτε σε κανονική φυλακή. Παρόλο που ο συνολικός αριθμός των ομοφυλόφιλων κρατουμένων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι δύσκολο να υπολογιστεί, αφού πολλοί από αυτούς ήταν ταυτόχρονα Εβραίοι ή ανήκαν και σε κάποια άλλη ομάδα εγκλεισμού (στην πραγματικότητα οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι που πέθαναν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης φορούσαν το κίτρινο σήμα), ωστόσο ο ιστορικός Richard Plant υπολογίζει πως μεταξύ του 1933 και του 1944 καταδικάστηκαν 50.000 με 63.000 ομοφυλόφιλοι. Όταν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης απελευθερώθηκαν μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πολλοί από τους κρατούμενους με ροζ τρίγωνα φυλακίστηκαν ξανά από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Ουσιαστικά, οι ναζιστικές τροποποιήσεις στην Παράγραφο 175, που μετέτρεπε την ομοφυλοφιλία από πλημμέλημα σε αδίκημα, συντηρήθηκαν για 24 χρόνια μετά από το τέλος του πολέμου. Παρόλο που οι μηνύσεις και οι διεκδικήσεις αποζημιώσεων εκ μέρους των θυμάτων απέτυχαν στο σύνολο τους, το 2002 η κυβέρνηση της Γερμανίας απολογήθηκε δημόσια στην ομοφυλοφιλική κοινότητα. [via]
.
.
Η ενασχόληση της ιστορίας με τα αφανή θύματα του ναζισμού ξεκίνησε πολύ αργά (η πρώτη αναφορά έγινε το ’79 στο θεατρικό Bent του Martin Sherman, ο ουσιαστικός διάλογος όμως άρχισε περί τα τέλη της δεκαετίας του ’80). Μέχρι τότε κάθε αναφορά στο θέμα θεωρούνταν μεγάλο ταμπού, ενώ τα περισσότερα από τα θύματα μετά την απελευθέρωση τους από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης συνέχισαν να εκτίουν ποινές σε κανονικές φυλακές, ανεξάρτητα από το χρόνο που ήταν έγκλειστοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το 2000 ο Γερμανός ιστορικός Klaus Müller γύρισε το ντοκιμαντέρ Παράγραφος 175 που περιλάμβανε συνεντεύξεις με πέντε από τους εφτά τελευταίους ομοφυλόφιλους επιζώντες του Ολοκαυτώματος. Οι περισσότεροι από αυτούς μίλησαν για πρώτη φορά για την εμπειρία τους, που κανείς δεν ήθελε να γνωρίζει μέχρι τότε: βασανιστήρια, φρικιαστικά πειράματα, ορμονοθεραπείες, ανασκολοπισμοί, παλουκώματα σε δέντρα και στύλους, ευνουχισμός, στο τέλος του δρόμου οι θάλαμοι αερίων και οι γνωστοί λάκκοι μέσα στο δάσος. Το ποσοστό θανάτων στους κρατούμενους με το «ροζ τρίγωνο» ήταν συγκριτικά υψηλό σε σχέση με τους υπόλοιπους κρατούμενους (περίπου 60% των εγκλείστων). Αυτό οφείλεται στο ότι ήταν αναγκασμένοι να κάνουν τις σκληρότερες εργασίες, ήταν τα πρώτα στην προτίμηση θύματα για τα διάφορα ιατρικά πειράματα και θανατώνονταν σε θαλάμους αερίων μαζικά όπως και οι Εβραίοι. Ένας άλλος λόγος ήταν ότι βρίσκονταν στη χαμηλότερη θέση στην ιεραρχία του στρατοπέδου και είχαν να αντιμετωπίσουν τον συνεχή αποκλεισμό και τις προκαταλήψεις τόσο των φυλάκων όσο και των υπολοίπων κρατουμένων, οι οποίοι ήταν ενταγμένοι σε συστήματα αυτοδιοίκησης και αλληλοϋποστήριξης, από τα οποία ήταν έξω οι ομοφυλόφιλοι.
.
Οι λεσβίες σε γενικές γραμμές είχαν καλύτερη τύχη, αφού θεωρήθηκαν ως «μηχανές παραγωγής παιδιών», που, παρά την «αφύσικη» προδιάθεσή τους δεν έχαναν το ρόλο τους στην αναπαραγωγική διαδικασία και οποιαδήποτε στιγμή μπορούσαν να συνάψουν ετεροφυλοφιλικές σχέσεις και άρα να εκπληρώσουν τον προορισμό τους. Οι άνδρες ομοφυλόφιλοι όμως ήταν παντελώς άχρηστοι για το καθεστώς, εφόσον δεν ήταν ικανοί για τεκνοποίηση κι επιπλέον θεωρούνταν «δειλοί, ψεύτες, πηγή εγκληματικότητας και προδότες της πατρίδας» και «αποτελούσαν ένα κλειστό κύκλωμα που δεν ανταποκρινόταν στα πρότυπα της αποδοτικής κοινωνίας και ήταν στην πλειονότητά τους ειρηνιστές». Από τους δεκάδες χιλιάδες κρατούμενους που στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μόνο 4,000 κατάφεραν να επιζήσουν, ενώ ο τελευταίος επιζών, Rudolf Brazda, πέθανε το 2011. Οι διώξεις πάντως συνεχίστηκαν για δεκαετίες μετά. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τους χιλιάδες κρατούμενους μόνο δεκατέσσερα άτομα κατόρθωσαν να συμπληρώσουν αιτήσεις για αποζημίωση από το κράτος μετά το πέρας του πολέμου και από αυτούς μόνο οκτώ κρίθηκαν νομότυποι και πήραν μια πενιχρή αποζημίωση 5.000 γερμανικών μάρκων. Το ντοκιμαντέρ του Müller αποκαλύπτει μερικές από τις ιστορίες των θυμάτων και εγείρει ερωτήματα σχετικά με τη μνήμη, την ιστορία, την ταυτότητα. Η παρακολούθηση του συνιστάται δις ημερησίως από τους ομοφυλόφιλους ψηφοφόρους του Ελληνικού Ράιχ που ανυπομονούν να «ξεβρομίσει ο τόπος».
.
.
Και μερικά έγγραφα από τα αρχεία της Γκεστάπο αναρτημένα στην Τοπογραφία του Τρόμου:
.
Επειδή ο Gerhard A. είναι άτομο αντικοινωνικό που αποτελεί κίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια, προτείνεται η προληπτική του κράτηση (σε στρατόπεδο συγκέντρωσης).
.
Σύμφωνα με τη νέα έκδοση της Παραγράφου 175, κάθε άντρας που επιδίδεται σε άσεμνες πράξεις με άλλο άντρα ή αφήνεται να χρησιμοποιηθεί για άσεμνες πράξεις από αυτόν, θα τιμωρείται με εγκλεισμό. Σε περίπτωση που ο συμμετέχων είναι κάτω από 21 την περίοδο της πράξης, το δικαστήριο μπορεί να…αποφασίζει για την ποινή.
.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι ο D. είναι απρόθυμος για κάθε είδους εργασία. Στην παρούσα όμως κατάσταση, απαιτείται η σκληρότερη προσπάθεια από έναν δυνατό και υγιή άντρα. Η τάση του για διάπραξη…αξιόποινων πράξεων δεν μπορεί να γίνει ανεκτή. Μόνο μέσα από τη σκληρή εκπαίδευση μπορεί ο D. να επιστρέψει στο δρόμο της ενάρετης ζωής.
.
Το σημείωμα της Γκεστάπο αναφέρει ότι ο Gunter R. συνελήφθη στις 13 Μαΐου 1936 κατά τη διάρκεια μιας επιδρομής στο σταθμό του Friedrichstrasse «γιατί συμπεριφερόταν ως εκδιδόμενος».
.
Ανώνυμη καταγγελία προς την Γκεστάπο εναντίον ενός υποτιθέμενου ομοφυλόφιλου τον Ιούλιο του 1936. Ο καταγγελλόμενος Rudolf K. συνελήφθη και φυλακίστηκε το Φεβρουάριο του 1937. Οι γείτονες του σημειώνουν «Ο ομοφυλόφιλος ράφτης Κ. διατηρεί ένα αποτυχημένο μαγαζί στο διαμέρισμα του στη διεύθυνση Gleditschstrasse 44. Όλοι στη γειτονιά είμαστε εξοργισμένοι και ελπίζουμε στη σύντομη αποκατάσταση της τάξης».
.
Ο Alfred W. εργαζόταν στην τηλεφωνική υπηρεσία των SS μέχρι τον Ιανουάριο του 1941. Στις αρχές του 1942 καταγγέλθηκε από κάποιον ερωτικό του σύντροφο, συνελήφθη από την Γκεστάπο και φυλακίστηκε τον Μάρτιο του 1942.
.
Καταγγελία ιδιοκτήτη καταστήματος το Νοέμβριο του 1941, που αναφέρει ότι οι υπάλληλοι του εμπλέκονται σε ανήθικες δραστηριότητες στην τουαλέτα του καταστήματος. Ο ύποπτος Heinz M. συνελήφθη την 1η Δεκεμβρίου 1941 ως επικεφαλής και φυλακίστηκε. Ο καταγγέλων αναφέρει: «ως ιδιοκτήτης καταστήματος θεωρώ υποχρέωση μου να αναφέρω το περιστατικό στην αστυνομία και να απαιτήσω τη λήψη περαιτέρω μέτρων».
.
Επιστολή της Κεντρικής Γραμματείας του Ράϊχ για την πάταξη της ομοφυλοφιλίας και των εκτρώσεων, Οκτώβριος του 1936. Ο Heinrich Himmler θεωρεί την ομοφυλοφιλία και την έκτρωση «τεράστια απειλή για τη δημογραφία και την υγεία των πολιτών». Για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά αυτή την «επιδημία», διατάζει τη σύσταση Κεντρικής Γραμματείας για την καταπολέμηση της ομοφυλοφιλίας και των εκτρώσεων.
.
Το έγγραφο αναφέρει ότι η Katharine Karoline G αποτελεί κίνδυνο για την κοινωνία και ανήκει ξεκάθαρα στην κατηγορία των αντικοινωνικών ατόμων. Λαμβάνοντας υπόψη το νεαρό της ηλικίας της, μόνο σκληρά εκπαιδευτικά μέτρα μπορούν να αποφέρουν κάποια βελτίωση. Η G. φυλακίστηκε προληπτικά και στη συνέχεια στάλθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Ravensbruck.
.
Ο Josef Meisinger (1899-1947) υπήρξε αξιωματικός των SS και από το 1936 ο Διοικητής της Κεντρικής Γραμματείας για την καταπολέμηση της ομοφυλοφιλίας. Διατέλεσε Διοικητής στρατοπέδων συγκέντρωσης στην Πολωνία. Συνελήφθη το 1945, εξορίστηκε στην Πολωνία το 1946 και εκτελέστηκε στη Βαρσοβία το 1947.
Διαβάστε:
Τα ιστορικά στοιχεία και τα «ροζ τρίγωνα»
Οι άντρες με το ροζ τρίγωνο (Die Männer mit dem Rosa Winkel) [The Men With The Pink Triangle]
Silentcrossing's Blog 
Πρεπει να παραδεχτεις ομως οτι η ανεξοδη Αριστεριτζιδικη προπαγανδα που κανεις με δανεικα ντοκουμεντα απο την «καταπτυστη» Γερμανια αν την εκανες σε καθεστωτα τυπου Τσαουσεσκου η Σταλιν απλα δε θα υπηρχες..
Επισης ετσι για το ονορε κανε κι ενα αφιερωμα για το τι τραβαγαν οι ομοφυλοφιλοι στο κοκκινο φασιστικο καθεστως Σταλιν που κρατησε καμια 30αρια χρονια..
Θα τα βρεις ευκολα σε διαβεβαιω..
Περιμενουμε λοιπον.
Γιατί σε εισαγωγικά το κατάπτυστη; Σου προσβάλαμε το ναζισμό;
Για το τι τράβηξαν οι ομοφυλόφιλοι επί Στάλιν μη σε κρατάω σε αγωνία, ψάξε εδώ μέσα και θα το βρεις.
Tα εισαγωγικα εχουν να κανουν με τη συχνη χρηση της λεξης «Ραιχ» που κανεις για οτιδηποτε συμβαινει στην ελληνικη κοινωνια.
Κλασικη πατριωτικη αντιδραση…για οτι συμβαινει καποιο αλλοι φταινε κι οχι εμεις.
Η σημερινη Γερμανια μια χαρα ειναι.
Σου συνιστω να διαβασεις το βιβλιο «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΛΙΜΑ» του Βαρλαμ Σαλαμοφ. Επειδη ειναι μεγαλο και ισως βαρεθεις ψαξε τουλαχιστον να δεις σε τι ακριβως αναφερεται.
Επισης μια συμβουλη..μην κολλας ταμπελες σε οτι αδυνατεις να κατανοησεις.
«Η ανεξοδη Αριστεριτζιδικη προπαγανδα που κανεις με δανεικα ντοκουμεντα…»
Ναι, εγώ είμαι αυτός που κολλάει ταμπέλες σε ό,τι αδυνατεί να κατανοήσει.
Ευχαριστώ για την πρόταση σου, αντιπροτείνω με τη σειρά μου:
Attwood, Lynne: The New Soviet Man and Woman. Sex-role socialization in the USSR, Indiana Univ. Press 1991
και
Healey, Dan: Homosexual desire in revolutionary Russia, University of Chicago Press, 2001
αν δεν τα βρίσκεις εύκολα μπορώ να στα στείλω εγώ με μεγάλη μου χαρά
Υπάρχει και αυτό: Οι άντρες με το ροζ τρίγωνο : Η μαρτυρία ενός ομοφυλόφιλου από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης 1939-1945 / Χάιντς Χέγκερ · μετάφραση Ρίτσα Δεκαβάλλα. – Αθήνα : Μαύρη Λίστα, 2000. – 155σ. · 22×14εκ.
Δεν το γνώριζα αυτό, θα το ψάξω.
Μερσί! 🙂
Ειχα διαβασει οτι γερμανοι στρατιωτες ειχαν εντοπισει σε κατεχομενη χωρα ενα ζευγαρι ανδρων. Εδεσαν τον εναν σε ενα σημειο και αναγκασαν τον αλλο να παρακολουθησει την σφαγη του απο αγρια σκυλια που αφεθηκαν ελευθερα. ( εχει περασει καιρος κ ισως ν μην το θυμαμαι τοσο καλα).
Επισης προσφατα δημοσιευτηκαν αρχεια που δειχνουν οτι ο ιδιος ο Χιτλερ ηταν ομοφυλοφιλος. Αν θυμαμαι καλα φροντισε να αφανισει την ομοφυλοφιλικη κοινοτητα του Αμστερνταμ πιθανον λογω του φοβου αποκαλυψης του μυστικου του απο πρωην ερωτικους συντροφους.
Οι περισσοτεροι ομοφοβικοι απλως φοβουνται να αποδεχτουν οτι ενδεχεται να ειναι και αυτοι γκει. Δηλαδη μισουν κατι φοβουμενοι να αποδεχτουν οτι μπορει να εχουν σχεση με αυτο. Μαλακες
( αυτο θα το ελεγα στο τουιτερ κ θα ειχα 100 ρτ αλλα το εκλεισα :Ρ)
Λοιπόν το περιστατικό με τα σκυλιά αναφέρεται και στο ντοκιμαντέρ. Για την ακρίβεια, ένας απ’ τους πρώην κρατούμενους αναφέρει ότι αυτό ήταν κοινή τακτική των ναζί να πετάνε τους (ομοφυλόφιλους) κρατούμενους των στρατοπέδων στα σκυλιά. Για τον Χίτλερ δεν ξέρω, το σίγουρο είναι ότι ο στενός του φίλος Ernst Röhm ήταν ομοφυλόφιλος και μάλιστα μεγάλος υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γκέι. Δολοφονήθηκε το 1934 με διαταγή του Χίτλερ κατά τη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών».
Κατά πάσα πιθανότητα η δολοφονία του Röhm και των συνεργατών του, αλλά και το πογκρόμ των Γερμανών ομοφυλόφιλων που ακολούθησε έγιναν για να κλείσουν τα στόματα της αριστερής αντιπολίτευσης που κατηγορούσε τους Ναζί για την ύπαρξη ομοφυλόφιλων στην ηγεσία τους.
Σε όλα τα υπόλοιπα είμαι απολύτως σύμφωνος 🙂
Μικρος το ειχα διαβασει και ειχα φρικαρει. Αν θελεις ψαξε αυτο που σου λεω για τον Χιτλερ στην guardian. Δεν εχει καιρο που βγηκε στην φορα. 🙂
ΥΓ εδω που τα λεμε παω στοιχημα οτι κ αρκετοι στρατιωτες τους στις μεγαλες εκστρατειες οταν δεν ηταν δυνατον να βιασουν γυναικες κατεφευγαν σε σεξουαλικες πραξεις μεταξυ τους. Αυτο δεν τους καθιστα ακριβως ομοφυλοφιλους αλλα σιγουρα υποκριτες.
Καποια στιγμη θα σου πω κατι που εμαθα για τον Κασιδιαρη. Γιατι ολοι αυτοι οι αντρακλες που γαμανε και δερνουν και δεν συμμαζευεται η αντριλα τους μην πω κατι αλλο εχουν καποια «ενοχα» μυστικα. Σε οποιαδηποτε αλλη περιπτωση θα μου ηταν αδιαφορο το τι κανει αυτο το σιχαμα στην σεξουαλικη του ζωη. Οταν ομως μου το παιζει ομοφοβικοςς το πραγμα αλλαζει.
Ναζι και γκει= τραγελαφος, υποκρισια και αυτοκτονικη ανοησια.Παρομοιοο με το ναζι και σκουροχρωμος
εχμ σίγουρα είσαι 17 εσύ ή μας δουλεύεις όλους; 🙂
Διαπιστωνω οτι ο χρονος της απαντησης σου απο το τελευταιο μου σχολιο διηρκεσε μονο 12 λεπτα..! αυτο σημαινει οτι 1) καταρχην σε ιντριγκαρω και 2ον) εισαι ετοιμολογος και ουσιαστικος διοτι αναταπαντας με βιβλια αρα.. επιχειρηματα.
Η διαφωνια μου ειναι οτι ενω εσυ μου προτεινεις να διαβασω ουσιαστικα μελετες δυο Αμεικανικων Πανεπιστημιων και μαλιστα στην Αγγλικη, εγω σου προτεινω να διαβασεις ενα προσφατα εκδοθεν βιβλιο στην Ελληνικη το οποιο αποτελει μια προσωπικη μαρτυρια…
Από το gather8 ανακάλυψα ένα ενδιαφέρον παλιότερο αφιέρωμα του Ιού στη δίωξη των ομοφυλόφιλων στο Γ’ Ράιχ.
Α’ ΜΕΡΟΣ:
Χιλιάδες ομοφυλόφιλοι βασανίστηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Επέζησαν ελάχιστοι. Και αυτοί υποχρεώθηκαν μετά τον πόλεμο να αποσιωπήσουν τα βιώματά τους και να ζήσουν σε έναν κόσμο που συνέχιζε να τους θεωρεί «έκφυλους» και «κοινωνικά επικίνδυνους». Η ιστορία τους αρχίζει επιτέλους να γράφεται.
Ένα βιβλίο που κυκλοφορεί τις ημέρες αυτές φέρνει στο φως μια πτυχή του Ολοκαυτώματος που αποσιωπήθηκε συστηματικά επί δεκαετίες. Πρόκειται για τη μαρτυρία ενός νεαρού Αυστριακού που συνελήφθη από την Γκεστάπο το 1939 ως ομοφυλόφιλος, καταδικάστηκε σε πολύμηνη φυλάκιση και στη συνέχεια στάλθηκε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου παρέμεινε μέχρι το τέλος του πολέμου. Η αφήγηση αυτή («Οι άντρες με το ροζ τρίγωνο. Η μαρτυρία ενός ομοφυλόφιλου από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης») υπήρξε η πρώτη θαρραλέα καταγραφή των εφιαλτικών βιωμάτων μιας κατηγορίας πολιτών που μετά τον πόλεμο δεν κρίθηκαν άξιοι να συμπεριληφθούν στο μαρτυρολόγιο των θυμάτων του ναζισμού. Σιγά-σιγά, την αρχική αυτή ρωγμή στο τείχος της απόλυτης σιγής θα ακολουθούσαν και άλλες. Ένα μικρό σώμα μαρτυριών και αρκετές επιστημονικές εργασίες προσφέρουν πλέον επαρκή τεκμηρίωση για την κατανόηση τόσο του ίδιου του ιστορικού γεγονότος όσο και των λόγων που οδήγησαν στη συνειδητή συσκότισή του.
Για τους ομοφυλόφιλους το Τρίτο Ράιχ δεν ηττήθηκε στα 1945. Όσοι από αυτούς -και ήταν ελάχιστοι- κατόρθωσαν να βγουν ζωντανοί από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης έμελλε να βρεθούν και πάλι σε μια κοινωνία απρόθυμη να ακούσει την ιστορία τους, ανίκανη να τους αντιμετωπίσει ως ισότιμους με τους συγκρατουμένους τους και πεισμένη ότι η δική τους αποκατάσταση ήταν απολύτως περιττή. Δεν πρόκειται απλώς για το ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν τη δυνατότητα να ζητήσουν την αποζημίωση, ηθική και υλική, που δικαιούνταν άλλες κατηγορίες θυμάτων. Η αιτία που τους οδήγησε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης συνέχισε για δεκαετίες μετά την πτώση του ναζισμού να συνιστά στη Γερμανία αξιόποινη πράξη, καταδικάζοντάς τους σε συμπεριφορές ανάλογες με εκείνες που είχαν υιοθετήσει την περίοδο του εθνικοσοσιαλισμού. Εδώ πρέπει μάλλον να αναζητηθεί και η πιο τραυματική όψη της εμπειρίας τους: στην περίπτωσή τους, η μεταπολεμική κοινωνία αποδεικνυόταν αρκετά συγγενική με τη ναζιστική. Το ίδιο «έγκλημα» που υπήρξε ο λόγος του εγκλεισμού τους μπορούσε ακόμη να τους σύρει στα αστυνομικά τμήματα και τα δικαστήρια.
Στην καλλιέργεια του εχθρικού αυτού κλίματος κατά των «κρατουμένων με το ροζ τρίγωνο» συνέτεινε και η άρνηση των ιστορικών να εντάξουν τα βιώματά των ομοφυλόφιλων στην επίσημη αφήγηση των θηριωδιών του Τρίτου Ράιχ. Κάποιοι δικαιολογήθηκαν αργότερα ότι οι σιωπές της ιστορίας οφείλονταν στην αδυναμία των ίδιων των υποκειμένων να μιλήσουν για το επώδυνο παρελθόν. Είπαν ψέματα: ούτως ή άλλως, σαφείς νύξεις για την τύχη των ομοφυλόφιλων «διαφθορέων της άριας φυλής» περιέχονταν τόσο στις αναμνήσεις άλλων ομάδων κρατουμένων όσο και στα κείμενα κάποιων πρωτεργατών του ναζισμού, όπως για παράδειγμα του Ρούντολφ Χες ή του Φέλιξ Κέρστεν, προσωπικού γιατρού του Χίμλερ. Οι πηγές αυτές ήταν διαθέσιμες στους ερευνητές από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, απλώς κανείς δεν είχε το θάρρος -και την τιμιότητα- να τις αφουγκραστεί.
Το αιματηρό διάλειμμα
Η εικόνα άλλαξε τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Τώρα πια, ευάριθμες αλλά σημαντικές μελέτες αποδεικνύουν ότι η ναζιστική δίωξη των ομοφυλόφιλων υπήρξε το φονικό ιντερμέδιο της σχετικά ευθύγραμμης αντιμετώπισής τους που δρομολογήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, επέζησε την εποχή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και συνεχίστηκε περίπου αναλλοίωτη ως τις αρχές της δεκαετίας του ’70. Η παρατήρηση αυτή έχει τη σημασία της: η ποινικοποίηση της ομοφυλόφιλης συμπεριφοράς προηγήθηκε του ναζισμού και δεν καταργήθηκε με την κατάρρευση του Τρίτου Ράιχ. Όταν, με άλλα λόγια, ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία, είχε στη διάθεσή του ένα νομοθετικό οπλοστάσιο, την περιβόητη παράγραφο 175, που του επέτρεπε να προχωρήσει σταδιακά στο κυνήγι των ομοφυλόφιλων χωρίς εμφανείς ρήξεις με το παρελθόν.
Ξεκίνησε, λοιπόν, με τη συντριβή του κινήματος των ομοφυλόφιλων: οι συσσωματώσεις τους καταργήθηκαν, η κουλτούρα τους δαιμονοποιήθηκε, τα σημεία συνάντησής τους έγιναν στόχος επιθέσεων και βανδαλισμών, τα βιβλία τους -με πρώτη και καλύτερη την πολύτιμη βιβλιοθήκη του Ινστιτούτου του δόκτορα Μάγκνους Χίρσφελντ στο Βερολίνο- κάηκαν στις τελετουργικές ναζιστικές πυρές. Σύντομα, οι ομοφυλόφιλοι αντιλήφθηκαν πως η προσωπική τους ασφάλεια διέτρεχε σοβαρό κίνδυνο: «Για να μην ενοχοποιούμε ο ένας τον άλλον πάψαμε να χαιρετιόμαστε στο δρόμο», θυμάται ένας από τους επιζήσαντες. «Κάθε φορά που διασταυρωνόμαστε τυχαία, στρέφαμε τα μάτια αλλού και κάναμε πως δεν γνωριζόμαστε».
Στα 1934 δημιουργήθηκε ένα ειδικό τμήμα της Γκεστάπο με αντικείμενο την πάταξη της ομοφυλοφιλίας και της έκτρωσης. Είχε προηγηθεί η δολοφονία του Ρεμ και των άλλων στελεχών των Ταγμάτων Εφόδου (SA) και η σύνδεση της «τιμωρίας» τους με τις ομοφυλόφιλες πρακτικές τους είχαν κάνει σαφείς τις προθέσεις του νέου καθεστώτος. Στον επίσημο εθνικοσοσιαλιστικό λόγο, η ομοφυλοφιλία εμφανιζόταν πλέον συστηματικά ως μια εξαιρετικά απεχθής παρέκκλιση, μείζον εμπόδιο στη διατήρηση της άριας φυλής. Εύγλωττη είναι και η συσχέτισή της με τη «μάστιγα των εκτρώσεων», τον δεύτερο κατά σειρά «εσωτερικό εχθρό» του γερμανικού έθνους. Στο κλίμα αυτό, μία από τις πρώτες κινήσεις της Γκεστάπο ήταν η συμπλήρωση των «ροζ καταλόγων» με ονόματα ομοφυλόφιλων από κάθε γωνιά της χώρας. Και πάλι η πρωτοτυπία των ναζιστικών οργάνων ήταν μάλλον σχετική: λίστες υπόπτων για ομοφυλοφιλία φυλάσσονταν στα γερμανικά αστυνομικά τμήματα από τις αρχές του αιώνα.
Τα μακάβρια δεδομένα της δίωξης
Η συνέχεια ήταν η αναμενόμενη. Στα 1935, η παράγραφος 175 του Ποινικού Κώδικα που από το 1871 ποινικοποιούσε την ομοφυλοφιλία ενισχύθηκε με πρόσθετες διατάξεις και την επόμενη χρονιά το ειδικό τμήμα της Γκεστάπο αναβαθμίστηκε από τον Χίμλερ σε Ομοσπονδιακό Γραφείο Ασφαλείας για την Πάταξη της Ομοφυλοφιλίας και της Έκτρωσης. Αυτομάτως, οι διώξεις ομοφυλόφιλων αυξήθηκαν, φθάνοντας στο αποκορύφωμά τους μεταξύ 1937-1939. Στα δύο αυτά χρόνια πιστεύεται ότι σημειώθηκαν οι μισές περίπου από τις καταδίκες ομοφυλόφιλων ανδρών που διεκπεραιώθηκαν σε όλη τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ. Δεν είναι εύκολο να διαπιστωθεί με ακρίβεια ο αριθμός των ομοφυλόφιλων που διώχθηκαν από το ναζιστικό καθεστώς. Οι σχετικές μελέτες υπολογίζουν σε 100.000 τους άνδρες που συνελήφθησαν με τη συγκεκριμένη κατηγορία και σε 50.000-63.000 εκείνους που καταδικάστηκαν.
Ασαφής παραμένει και ο αριθμός των γυναικών που είχαν αντίστοιχη τύχη. Καθώς η παράγραφος 175 δεν προέβλεπε τιμωρία της γυναικείας ομοφυλοφιλίας, και αφού οι φραστικές επιθέσεις κατά των λεσβιών δεν στάθηκαν ιδιαίτερα κεντρικές στον εθνικοσοσιαλιστικό λόγο, πολλοί υποστήριξαν ότι οι ομοφυλόφιλες γυναίκες δεν υπήρξαν σε καμία περίπτωση στόχος των ναζιστών. Αρκετές έμμεσες πηγές, αλλά και οι άμεσες μαρτυρίες γυναικών που κατηγορήθηκαν ως λεσβίες και οδηγήθηκαν σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης, διαφοροποιούν την εικόνα: αν και πολύ σπανιότερα από τους άνδρες ομοφυλόφιλους, ορισμένες γυναίκες που καταγγέλθηκαν ως λεσβίες υπέστησαν και αυτές τον εφιάλτη των ναζιστικών στρατοπέδων.
Να επιστρέψουμε: Ο αριθμός των ομοφυλόφιλων ανδρών που μετά την καταδίκη τους οδηγήθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν είναι γνωστός. Κάποιοι ερευνητές τον υπολογίζουν σε 5-15.000. Άγνωστο παραμένει και το ακριβές ποσοστό των «175άρηδων» που θανατώθηκαν κατά την κράτησή τους. Υπάρχουν, ωστόσο, και αρκετές βεβαιότητες. Η πρώτη σχετίζεται με την εθνικότητα των ομοφυλόφιλων κρατουμένων: στη συντριπτική τους πλειονότητα ήταν Γερμανοί και Αυστριακοί, αφού η δίωξη της ομοφυλοφιλίας στόχευε αποκλειστικά στην «καθαρότητα της γερμανικής φυλής». Η δεύτερη αφορά τις συνθήκες κράτησής τους: τους ομοφυλόφιλους περίμενε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης η βέβαιη εξόντωση, γεγονός που ερμηνεύει και την υψηλότερη σε σχέση με άλλες κατηγορίες εγκλείστων θνησιμότητά τους (στο 60% τοποθετείται από κάποιες μελέτες η θνησιμότητα των ομοφυλόφιλων έναντι του 14% των πολιτικών κρατουμένων).
Στο τελευταίο σκαλοπάτι
Από την πρώτη στιγμή της άφιξής τους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, «ειδική» υποδοχή επιφυλασσόταν στους κρατούμενους με το υφασμάτινο ροζ τρίγωνο στο σακάκι (κίτρινο φορούσαν, ως γνωστόν, οι Εβραίοι, πράσινο οι ποινικοί, κόκκινο οι πολιτικοί, μαύρο οι «κοινωνικά απροσάρμοστοι», καφέ οι Τσιγγάνοι και λιλά οι μάρτυρες του Ιεχωβά). Ολες οι μαρτυρίες είναι στο σημείο αυτό σύμφωνες: τα σωματικά βασανιστήρια και οι εξευτελισμοί που συνιστούσαν την τελετουργία μύησης των «καινούριων» στην κόλαση του στρατοπέδου αποκτούσαν απίστευτη σκληρότητα στην περίπτωση των καταδίκων της παραγράφου 175. Ακολουθούσε συνήθως η απομάκρυνσή τους από τους υπόλοιπους κρατούμενους («για να μην τους μιάνουν») και η ουσιαστική αποκοπή τους από το υπόλοιπο σώμα των κρατουμένων. Οι Ες-Ες εξαντλούσαν πάνω τους όλη τους τη βία, αναγκάζοντάς τους να επαναλαμβάνουν διαρκώς τους λόγους που τους οδήγησαν στον εγκλεισμό, υποβάλλοντάς τους σε συνεχή μαρτύρια και αναθέτοντάς τους τις πιο επικίνδυνες εργασίες, από τις οποίες ήταν βέβαιο ότι οι περισσότεροι δεν θα γύριζαν ζωντανοί. Ελάχιστοι είχαν την ελπίδα για μια κάπως καλύτερη μεταχείριση, έστω και προσωρινή: ήταν οι νεότεροι και ωραιότεροι που κάποιοι φρουροί μπορούσαν να διαλέξουν για ερωτικούς συντρόφους.
Ακόμη πιο τραυματική ήταν για τους ομοφυλόφιλους η στάση των συγκρατουμένων τους. Ποτισμένοι με την τρέχουσα ομοφοβία της εποχής, ποινικοί και πολιτικοί κρατούμενοι απέφευγαν όσο γινόταν τις επαφές με τους «175άρηδες» και αρνούνταν να τους εντάξουν στα μυστικά δίκτυα που συγκροτούνταν στο στρατόπεδο με στόχο την αλληλοϋποστήριξη των εγκλείστων. Έτσι, οι ομοφυλόφιλοι δεν είχαν καμία πρόσβαση στην παράλληλη αυτή εσωτερική δομή των στρατοπέδων που φρόντιζε να ικανοποιήσει τις ανάγκες των κρατουμένων για λίγη έξτρα τροφή ή για μια πιο ξεκούραστη θέση εργασίας. Και είναι γνωστό ότι οι πολιτικοί και ποινικοί κάπο (κρατούμενοι που ορίζονταν υπεύθυνοι μιας ομάδας και αποκτούσαν κάποιες εξουσίες πάνω στους συντρόφους τους), όταν είχαν τη δυνατότητα να αποφασίσουν για τη σύνθεση μιας αποστολής θανάτου, επέλεγαν συνήθως τους μελλοθάνατους από την ομάδα των ομοφυλόφιλων προκειμένου να γλιτώσουν τους «δικούς» τους ανθρώπους.
Στις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι κρατούμενοι με το ροζ τρίγωνο πρέπει να προστεθεί και η ανυπαρξία στήριξης από τον έξω κόσμο: οι οικογένειές τους συχνά ντρέπονταν να αποκαλύψουν τους πραγματικούς λόγους της εξαφάνισής τους και έκοβαν κάθε επαφή μαζί τους. Οι ίδιοι, πάλι, δυσκολεύονταν να επικοινωνήσουν με φίλους τους ή να τους ζητήσουν βοήθεια, φοβούμενοι ότι θα τους ενοχοποιούσαν κι αυτούς. Η απομόνωσή τους ήταν πλήρης, αφού και μεταξύ τους στο στρατόπεδο δεν ήταν εύκολο να αποκαταστήσουν μια στενή επικοινωνία: οι κατάδικοι της παραγράφου 175 ήταν άτομα με πολύ διαφορετική προέλευση -κοινωνική, μορφωτική κ.ο.κ.- και δύσκολα μπορούσαν να κατακτήσουν το επίπεδο αλληλεγγύης που επιδείκνυαν οι άλλες συμπαγείς κατηγορίες κρατουμένων.
Οι συνθήκες αυτές οδήγησαν πολλούς ομοφυλόφιλους στα λατομεία των στρατοπέδων Φλόσενμπιργκ, Μπούχενβαλντ, Ζαξενχάουζεν, Μαουτχάουζεν και Ντόρα-Μίτελμπαου, όπου χιλιάδες από αυτούς άφησαν την τελευταία τους πνοή. «Οι κρατούμενοι με το ροζ τρίγωνο δεν ζούσαν για πολύ», σημειώνει επιγραμματικά στη μελέτη του για το Νταχάου ο Ράιμουντ Σνάμπελ. «Εξοντώνονταν από τους Ες-Ες γρήγορα και μεθοδικά». Αντίστοιχη είναι και η εικόνα που διέσωσε ο πολιτικός κρατούμενος Οιγκεν Κόγκον στην κλασική πλέον αφήγησή του για το Μπούχενβαλντ: «Τον Οκτώβριο του 1938, οι ομοφυλόφιλοι αναγκάστηκαν να δουλεύουν στο λατομείο. Το γεγονός αυτό απέδειξε ότι επρόκειτο για το χαμηλότερο στρώμα του στρατοπέδου – και μάλιστα τα πιο δύσκολα χρόνια. Στα ανθρώπινα φορτία που επρόκειτο να σταλούν στα στρατόπεδα της εξόντωσης (Νορντχάουζεν, Νατσβάιλερ και Γκρος-Ρόζεν), οι ομοφυλόφιλοι κατείχαν το υψηλότερο αναλογικά ποσοστό, καθώς το στρατόπεδο είχε την κατανοητή τάση να ξεκαθαρίσει όλα εκείνα τα στοιχεία που θεωρούνταν μικρότερης αξίας ή και άχρηστα. Αν υπήρχε έστω και μια πιθανότητα να τους σώσει κάτι, αυτό ήταν μια μιαρή σχέση μέσα στο στρατόπεδο. Αλλά κι αυτό μπορούσε να θέσει τη ζωή τους σε ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο. Στην πραγματικότητα, το πρόβλημά τους ήταν άλυτο και όλοι σχεδόν χάθηκαν».
Τα ιατρικά πειράματα ήταν, τέλος, ένας ακόμη σοβαρός λόγος που οδήγησε στο θάνατο πολλούς ομοφυλόφιλους κρατουμένους. Πίσω από τις ανατριχιαστικές αυτές ψευδοϊατρικές επεμβάσεις κρύβονταν γιατροί που ανέλαβαν να θέσουν σε εφαρμογή την έμμονη ιδέα του Χίμλερ, σύμφωνα με την οποία ήταν εφικτό να «διορθωθούν οι άνδρες-σφάλματα της δημιουργίας», να επιστρέψουν στον ίσιο δρόμο της φύσης και να τεκνοποιήσουν άρια παιδιά. Στους οπαδούς της «θεωρίας» του Χίμλερ συγκαταλέγεται και ο Δανός Καρλ Φερνάετ που χρησιμοποίησε τους ομοφυλόφιλους του Μπούχενβαλντ για να τσεκάρει την παρανοϊκή ιδέα του για το πώς θα μπορούσαν να μετατραπούν σε «αρσενικούς Αριους» οι «παρεκκλίνοντες με το ροζ τρίγωνο»: το 1944, πολλοί κρατούμενοι υποβλήθηκαν σε ευνουχισμό και στη συνέχεια βομβαρδίστηκαν με ανδρικές ορμόνες προκειμένου να γίνουν «φυσιολογικοί» άνδρες.
«ευνουχισμένοι άρα φυσιολογικοί»… έχει και η ρητορική τής εξουσίας την (αλήθεια της και την) ειρωνεία της…
μια παρατήρηση για την «κολιμά» τού σαλάμοφ που έριξε κάποιος μιχαήλ-άγγελος στη συζήτηση παραπάνω : ο σαλάμοφ γράφει τις εμπειρίες του απ’ τούς διωγμούς τού στάλιν γιατί αυτούς έζησε, αν ζούσε εκείνους τού χίτλερ θα έγραφε για κείνους (στην περίπτωση που επιζούσε)
Προφανως οι 1950 (ακριβως τοσες..) σελιδες του βιβλιου του Σαλαμοφ ειναι πολλες για να τις διαβασεις, γιατι θα ηξερες οτι δεν γινεται απλα μια περιγραφη απο καποιες εμπειριες ενος ακομη κρατουμενου σε καποιο Σταλινικο σιβηριανο κατεργο..ας ειναι ομως.
Επισης υπαρχουν αρκετα βιβλια ανθρωπων που επεζησαν των ναζιστικων θηριδιων..σου συνιστω το αντιπροσοπευτικωτερο ολων στην ελληνικη..τo «Μαουτχαουζεν» του Ιακωβου Καμπανελλη.
Τελος να σε πληροφορησω οτι ακομα και στη νεα Ελληνικη Γραμματικη ολα τα κυρια ονοματα συνεχιζουν και ξεκινουν με κεφαλαια…
Χανουμε καθημερινα οτι χανουμε, τουλαχιστον να μιλαμε και να γραφουμε σωστα Ελληνικα.
Βλέπεις ότι συμφωνούμε μαζί σου άρα δεν υπάρχει λόγος να είσαι τόσο ετοιμοπόλεμος. Σε ένα μικρό κείμενο σε ένα μπλογκ εφορμούμενο από μια έκθεση φωτογραφίας προφανώς και δεν υπήρχε χώρος για μια συνολική ανασκόπηση της θηριωδίας της κάθε εξουσίας. Ευχαριστούμε για τις πληροφορίες, όμως αυτό το ύφος δεν είναι αποδεκτό σε μια ανθρώπινη επικοινωνία, πόσο μάλιστα μεταξύ αγνώστων.
Β’ ΜΕΡΟΣ:
Θύματα πολέμου και ειρήνης
Βγαίνοντας από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι ελάχιστοι επιζήσαντες ομοφυλόφιλοι κρατούμενοι βρέθηκαν σε έναν κόσμο εχθρικό που δεν είχε την παραμικρή πρόθεση να τους συμπεριλάβει στα θύματα του ναζισμού. Η γερμανική νομοθεσία όριζε ούτως ή άλλως ρητά ότι οι ομοφυλόφιλοι τέως κρατούμενοι έπρεπε να αντιμετωπιστούν ως παραβάτες του κοινού ποινικού δικαίου. Η Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία κατήργησε τη ναζιστική εκδοχή της παραγράφου 175 το 1967 και η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας την τροποποίησε σε δύο φάσεις, το 1969 και το 1973. Εως τότε, δεκαετίες μετά τον πόλεμο, οι κρατούμενοι με το ροζ τρίγωνο κινδύνευαν να κατηγορηθούν -και να τιμωρηθούν- για τον ίδιο λόγο που τους οδήγησε κάποτε στα στρατόπεδα του θανάτου.
Είναι σήμερα γνωστό ότι, αμέσως μετά την ήττα του Τρίτου Ράιχ, αμερικανοί και βρετανοί δικαστές των στρατευμάτων κατοχής στη Γερμανία έκριναν ότι το διάστημα της κράτησης των ομοφυλόφιλων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν έπρεπε να υπολογιστεί ως φυλάκιση και να προσμετρηθεί στην ποινή τους. Αν, για παράδειγμα, κάποιος είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση οκτώ ετών, παρέμεινε πέντε χρόνια στη φυλακή και στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο για τρία χρόνια, έπρεπε τώρα να επιστρέψει για τρία ακόμη χρόνια στη φυλακή. Υπάρχουν επίσης μαρτυρίες για τις ηθικοπλαστικές διαλέξεις στις οποίες αμερικανοί ανώτεροι αξιωματικοί υπέβαλαν τους απελευθερωμένους ομοφυλόφιλους κρατούμενους, εξηγώντας τους ότι η «ανήθικη συμπεριφορά» τους συνιστά και στις Ηνωμένες Πολιτείες ποινικά κολάσιμη πράξη.
Ούτε ένας από τους επιζήσαντες γερμανούς ομοφυλόφιλους κρατουμένους δεν επρόκειτο να συμπεριληφθεί στα «επίσημα» θύματα του ναζισμού και να αποζημιωθεί για την περίοδο που έζησε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Η ίδια ακριβώς τύχη περίμενε και τη δεύτερη μεγάλη ομάδα κρατουμένων με το ροζ τρίγωνο, εκείνους που προέρχονταν από την Αυστρία. Εξαιρετικά εύγλωττη είναι η περίπτωση του Αυστριακού Γιόζεφ Κ., του ανθρώπου στον οποίον οφείλουμε την πρώτη μαρτυρία για την εμπειρία των ομοφυλόφιλων κρατουμένων. Μετά την απελευθέρωσή του, ο Γιόζεφ Κ. συνειδητοποίησε σύντομα ότι μόνον αν άλλαζε το τρίγωνό του από ροζ σε κόκκινο, αν δηλαδή δήλωνε ψευδώς ότι υπήρξε πολιτικός κρατούμενος, είχε ελπίδες να αντιμετωπιστεί σοβαρά η υπόθεσή του. Το ίδιο τον συμβούλευαν και οι υπεύθυνοι των κομμάτων, προσφέροντάς του την υποστήριξή τους με αντάλλαγμα την κομματική τους ταυτότητα. Ούτως ή άλλως, ο νόμος για την προστασία των θυμάτων που ψηφίστηκε από το αυστριακό κοινοβούλιο το 1947 προέβλεπε τη χορήγηση αποζημίωσης μόνο στους διωχθέντες για φυλετικούς, πολιτικούς και θρησκευτικούς λόγους.
Στα 1988, πεντηκοστή επέτειο του «Ανσλους» (της προσάρτησης της Αυστρίας), το αυστριακό κοινοβούλιο απέρριψε επερώτηση των Πρασίνων και της Πρωτοβουλίας Ομοφυλοφίλων (HOSI) που ζητούσε να συμπεριληφθούν και οι ομοφυλόφιλοι στα θύματα του ναζισμού. Το αίτημα αρνήθηκαν να στηρίξουν και οι τρεις αναγνωρισμένοι σύλλογοι θυμάτων του ναζισμού που πρόσκεινται στο σοσιαλδημοκρατικό, το λαϊκό και το κομμουνιστικό κόμμα. Ο Γιόζεφ Κ. συνέχισε τις προσπάθειές του, ζητώντας αυτή τη φορά να του αναγνωριστούν ως συντάξιμα τα χρόνια που πέρασε στα στρατόπεδα. Πέθανε στις 15 Μαρτίου του 1994, χωρίς να να έχει αποζημιωθεί για τα χρόνια της κράτησής του στο Ζαξενχάουζεν και το Φλόσενμπιργκ.
Οι άντρες με το ροζ τρίγωνο
Ο νεαρός Αυστριακός Γιόζεφ Κ. συνελήφθη από την Γκεστάπο ως ομοφυλόφιλος στα 1939, καταδικάστηκε σε εξάμηνα καταναγκαστικά έργα και στη συνέχεια στάλθηκε στα στρατόπεδο συγκέντρωσης Ζαξενχάουζεν και Φλόσενμπιργκ, όπου παρέμεινε ως το 1945. Τα χρόνια που ακολούθησαν, ο Γιόζεφ Κ. αγωνίστηκε για την αποκατάσταση των ομοφυλόφιλων κρατουμένων, αλλά συνάντησε την άρνηση τόσο των κομμάτων όσο και των οργανώσεων των θυμάτων του ναζισμού. Από το 1965 ως το 1967, ο Γιόζεφ Κ. αφηγήθηκε την εμπειρία του στο συμπατριώτη του Χάιντς Χέγκερ (ψευδώνυμο του Χανς Νόιμαν), ο οποίος την κατέγραψε σε βιβλίο με τον τίτλο «Οι άντρες με το ροζ τρίγωνο». Το βιβλίο εκδόθηκε το 1972, ύστερα από πολύχρονες προσπάθειες του συγγραφέα του. Το σύντομο απόσπασμα που ακολουθεί αποτελεί μικρό δείγμα της μαρτυρίας του Γιόζεφ Κ. που κυκλοφορεί για πρώτη φορά στα ελληνικά:
Δουλειά μας (σημ. στο στρατόπεδο Ζαξενχάουζεν) ήταν να κουβαλάμε με το καρότσι χώμα και λάσπη, πίσω από τα ήδη στημένα στόχαστρα του σκοπευτηρίου, για να σηκώσουμε ένα λόφο που θα εμπόδιζε τις σφαίρες. Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά. Εμείς κουβαλούσαμε το χώμα με το καρότσι και σιγά-σιγά σχηματιζόταν ένας χωμάτινος τοίχος. Ωστόσο, σε λίγες κιόλας μέρες κι ενώ δεν είχαμε ακόμη τελειώσει με το κουβάλημα, ήρθαν ομάδες Ες-Ες στο σκοπευτήριο για άσκηση. Εμείς φυσικά αρνηθήκαμε να δουλέψουμε κατά τη διάρκεια της άσκησης για να μη μας πετύχουν οι σφαίρες. Οι κάπο όμως και οι Ες-Ες μάς ανάγκασαν να συνεχίσουμε, σπάζοντάς μας στο ξύλο και απειλώντας με μαστίγωμα. Τώρα οι σφαίρες σφύριζαν ανάμεσά μας και πολλοί σύντροφοί μου έπεφταν στο έδαφος, άλλοι απλώς τραυματισμένοι, άλλοι ήδη νεκροί. Σύντομα διαπιστώσαμε ότι οι Ες-Ες το διασκέδαζαν πιο πολύ να ρίχνουν πάνω στους κρατούμενους παρά στους στόχους και ότι έβαζαν σημάδι κατευθείαν τους εργάτες με τα καρότσια.
Κάθε πρωί ξεκινούσαμε για τη δουλειά γεμάτοι φόβο και αγωνία, ξέροντας με σιγουριά ότι και σήμερα κάποιοι από μας θα σκοτωνόντουσαν. Το μόνο που δεν ξέραμε ήταν το ποιος. […] Την εντολή της ναζιστικής κυβέρνησης για ολοκληρωτική εκκαθάριση των ομοφυλόφιλων από το Ράιχ, «των εκφυλισμένων του γερμανικού λαού», για την εξόντωση και την εξαφάνισή τους, εκτελούσαν κατά γράμμα και με σαδιστική ικανοποίηση οι ναζί μπάτσοι, οι Ες-Ες. Δεν ήθελαν όμως να μας εξοντώσουν στα γρήγορα. Όχι. Έπρεπε να πεθάνουμε άγρια και σκληρά από την πείνα και τα καταναγκαστικά έργα, από τις κακουχίες και τα βασανιστήρια.
Για δυο ολόκληρες μέρες κατάφερα σαν από θαύμα να βγω αλώβητος ενώ οι σφαίρες της άσκησης έπεφταν γύρω μου σαν βροχή. Μετά μου πρότεινε ένας «πράσινος» κάπο να με βάλει απλώς να γεμίζω τα καρότσια και να μην κουβαλάω πια, αν δεχόμουν να γίνω ο φίλος του και να πηγαίνω με τα νερά του. Έτσι δεν θα έπαιζα πια τη ζωή μου κορόνα-γράμματα από τις σφαίρες των Ες-Ες σκοπευτών στον χωμάτινο τοίχο. Δίστασα για λίγο, αλλά τελικά δέχτηκα, γιατί η θέλησή μου για ζωή ήταν πολύ πιο δυνατή από κάθε αίσθημα ηθικής και ακεραιότητας χαρακτήρα. Κι όποιος θέλει ας με καταδικάσει. Η θέα των νεκρών και των βαριά τραυματισμένων συγκρατούμενών μου, όπως και να ‘χει το πράγμα, μου είχε προκαλέσει σοκ. Επιπλέον φοβόμουν. Φοβόμουν τρομερά. Γιατί να μην εκμεταλλευτώ μια ευκαιρία που με υποβίβαζε μεν ως άνθρωπο, μου έσωζε όμως τη ζωή;
( απανταω ετσι γτ κατι εγινε με το προφιλ μου)
17 ειμαι αλλα μονο μεχρι την Κυριακη που μας ερχεται οποτε θα γινω 18 :Ρ Γιατι; :Ρ
Καταρχάς χρόνια σου πολλά!
(δεν μπορώ να σε βρω πια αλλού,οπότε ελπίζω να δεις τις ευχές μου εδώ).
Αναφέρθηκα στην ηλικία σου γιατί οι απόψεις και ο λόγος σου έχουν μια ωριμότητα που δεν τη συναντάς εύκολα ούτε σε ενήλικες..
Κάθε καλό με τις εξετάσεις σου και από τον Ιούνιο έχουμε να πούμε ακόμα περισσότερα,εδώ και στα μέρη σου 🙂
Να σαι καλα ευχαριστω θα πουμε παρα πολλα οταν επιστρεψω στα λημερια μου 😛