The 1+1 project: Week 6

The New

Mogwai- Hardcore Will Never Die, But You Will (2011)

Οι Mogwai ούτε αγαπημένο μου συγκρότημα υπήρξαν ποτέ ούτε και θυμάμαι ποτέ να περιμένω με ανυπομονησία να κυκλοφορήσουν κάποιο καινούργιο δίσκο, ενώ όσες φορές τους έχω δει ζωντανά (4 ή 5;)  έχω βαρεθεί αφάνταστα. Ακούω ωστόσο τους δίσκους τους με μεγάλη ευχαρίστηση και έχω αφεθεί με ανακούφιση στα χέρια τους ουκ ολίγες φορές. Απλά κάτι δεν λειτουργεί 100% και σίγουρα αυτό το κάτι δεν λειτουργεί σε μεγαλύτερα ακροατήρια πλην του ενός. Πιστεύω δηλαδή ότι η μουσική των Mogwai θέλει απομόνωση, χρόνο και καθαρό μυαλό και το ίδιο φυσικά ισχύει και για το Hardcore Will Never Die, But You Will (μα τι τίτλος κι αυτός!). Την πρώτη φορά που το άκουσα έξω έκανε κατακλυσμό και η μουσική που έβγαινε από τα ηχεία του στερεοφωνικού (δεν έχει και νόημα να ακουστεί οπουδήποτε αλλού) ήταν το καλύτερο αντίδοτο στη μελαγχολία της ημέρας. Έμεινα για ώρες να κοιτάω από το παράθυρο το μοναδικό δέντρο που μας άφησε φέτος ο δήμος, χαμένος στις υπέροχες εικόνες του δίσκου. Μετά το ξανάκουσα κάμποσες φορές, με πιο καλοκαιρινή διάθεση, και πάλι οι Mogwai κατάφεραν να ξύσουν τα σωθικά με τα πιο απλά υλικά, αυτά που λίγοι καταφέρνουν να δημιουργούν και ακόμα λιγότεροι να διατηρούν στο πέρασμα του χρόνου.

              

Οι Mogwai δεν με απογοήτευσαν ποτέ γιατί ποτέ δεν περίμενα τίποτα απ’ αυτούς. Ούτε θεωρώ αυτό το δίσκο θριαμβευτική επιστροφή ούτε και τον μέμφομαι επειδή περιλαμβάνει μερικά φωνητικά (λες και υπάρχει περίπτωση να γίνουν ποτέ εμπορικοί οι Mogwai!). Ο ήχος είναι φυσικά γνώριμος, αν και κάπως πιο «γλυκός», σαν η ενηλικίωση να δαμάζει σιγά σιγά (ή και να αποκοιμίζει) τα μεγάλα πάθη. Ή σαν να προσπαθούν και οι ίδιοι να αποδομήσουν το ίδιο το post-rock προσθέτοντας πιο παιχνιδιάρικα στοιχεία. Κάποια κομμάτια θυμίζουν πολύ Sonic Youth και κάποια ακόμα περισσότερο Stereolab, ενώ στις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ (αλλά και συνολικά της μουσικής τους πορείας, για να είμαι δίκαιος) είναι, το Mexican Grand Prix και το Godspeed-ικό Letters to the Metro.

 

The Old

Slint-Spiderland (1991)

Κανονικά εδώ δεν θα έπρεπε να πω απολύτως τίποτα και απλά να παραπέμψω απευθείας τους δύο αναγνώστες μου στο Good Morning, Captain και να τελειώνουμε ευθύς εξαρχής. Επειδή όμως πρέπει να δικαιολογήσω κάπως την αργοπορία μου να ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις μου απέναντι στο 1+1 Project, ας πω εν συντομία ότι ο εν λόγω δίσκος είναι τόσο μαύρος που μόνο βαθιά ψυχωμένες υπάρξεις μπορούν να δημιουργήσουν. Όταν κυκλοφόρησε το Spiderland πέρασε απαρατήρητο, μέχρι που ο Larry Clark συμπεριέλαβε στο Kids του ’95 το Good Morning, Captain και από ‘κει ξεκίνησε και ο μύθος, με ολόκληρη την επόμενη μουσική γενιά να το περιλαμβάνει στις μεγαλύτερες επιρροές της και τους κοινούς θνητούς να αλλάζουν για πάντα τον τρόπο που άκουγαν μουσική. Μάλιστα, τώρα που ξανάπεσε στα χέρια μου ένεκα μετακόμισης, σκέφτομαι ότι θα μπορούσα άνετα να πετάξω στα σκουπίδια τη μισή μου δισκοθήκη, τουλάχιστον.

            

Κι επειδή η γλώσσα δεν αποκωδικοποιεί εύκολα το συναίσθημα που περικλείει αυτός ο δίσκος, ας δώσω καλύτερα τις πληροφορίες: το Spiderland είναι ο δεύτερος και τελευταίος δίσκος των βραχύβιων Slint και, όπως κάθε πραγματικά μεγάλος δίσκος, σέρνει πίσω του περίεργους μύθους που ποτέ δεν θα μάθουμε αν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Λέγεται ότι είναι το πρώτο post-rock άλμπουμ, που οριοθέτησε το μουσικό κίνημα. Σωστό, αλλά όχι μόνο. Γιατί μπορεί μεν να αποδομεί ως το κόκαλο, να μην ακολουθεί τους μουσικούς ρυθμούς και γραμμές της εποχής, με τις αψυχολόγητες παύσεις μέσα στα έξι κομμάτια, που στην πλειοψηφία τους ξεπερνούν τα έξι λεπτά, ωστόσο το Spiderland είναι και κάτι ακόμα. Είναι ένα έργο απίστευτης μουσικής έμπνευσης και ψυχικής μυσταγωγίας, που βάζει κάτω ο,τιδήποτε σε post-rock ακολούθησε αργότερα, ενώ κανένα σύγχρονο ομογάλακτο του συγκρότημα δεν ξανάφτασε σε τέτοια ύψη, αν όχι σε επίπεδο μουσικής φόρμας, σίγουρα σε συναισθηματική ένταση.

          

Και μπορεί να φταίει που το Spiderland το άκουσα πρώτη φορά σε τρυφερή ηλικία, πάντα ωστόσο μου φαινόταν ό,τι πιο τραυματικό και σπαραξικάρδιο έχω ακούσει ποτέ. Η μουσική είναι δραματική και απρόβλεπτη, εκεί που φαίνεται να ηρεμεί ξαναρχίζει με ακόμα μεγαλύτερη ένταση, ενώ οι στίχοι φτύνονται άλλοτε ως κραυγές και άλλοτε ως ψίθυροι λες και ο τραγουδιστής θέλει να διώξει από μέσα του όλο το δηλητήριο, να μην πνιγεί. Αν ο φόβος είχε μουσική υπόκρουση θα ήταν το Spiderland. Φόβος, βία και δυσοίωνες φιγούρες διαπερνούν την ιστορία του δίσκου, όπως η γριά χαρτορίχτρα στο καρναβάλι, ο ερωτευμένος Nosferatu, και φυσικά η σπαρακτική μορφή του καπετάνιου, τελευταίου επιζώντα ενός ναυαγίου, που περιγράφει με χειρουργική ακρίβεια την καταστροφή και ζητά απεγνωσμένα συγγνώμη από τους συντρόφους του. Επιπλέον, με ένα από τα πιο πετυχημένα εξώφυλλα δίσκου που αποτυπώνει ακριβώς το σκοτεινό του περιεχόμενο, επιτείνοντας και το μυστήριο της εποχής γύρω από τα μέλη του συγκροτήματος, αφού τα ονόματα τους δεν αναφέρονται πουθενά στο δίσκο. Στο εσώφυλλο ωστόσο υπάρχει το μήνυμα «interested female vocalists write 1864 douglas blvd. louisville, ky. 40205» και ο θρύλος λέει ότι ανάμεσα στα ντέμο που τους εστάλησαν για την αγγελία ήταν και κάποιας Polly Jean Harvey. Λέγεται επίσης ότι κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του Spiderland κάποια μέλη των Slint νοσηλεύτηκαν σε ψυχιατρικά ιδρύματα. Καθόλου απίθανο…

           

The 1+1 project

• η έκτη βδομάδα του green onion
• η έκτη βδομάδα της long medley
• η έκτη βδομάδα του inverted_a