The Istanbul Sessions I: Οι Τεμπέλες Γάτες της Κωνσταντινούπολης

.

Ξεχάστε Αγιά Σοφιά, Μπλε Τζαμί και Τοπ Καπί. Το πραγματικό αξιοθέατο της Κωνσταντινούπολης είναι οι γάτες της, σήμα κατατεθέν της ανατολίτικης βραδύτητας, οι τεμπέλες, ναζιάρες γάτες που δεν σε αφήνουν να τις προσπεράσεις χωρίς να δώσεις σημασία. Οι γάτες της Κωνσταντινούπολης έχουν κυριαρχικά δικαιώματα στην πόλη, αλλά και απαιτήσεις από εσένα: έρχονται στο τραπέζι σου γουργουρίζοντας και αν προσπαθήσεις να τις παραμελήσεις θα βγάλουν νύχια και θα σε ξύσουν τρυφερά (στην αρχή) για να σου υπενθυμίσουν ποιος είναι ο πραγματικός κάτοικος της πόλης και ποιος ο τουρίστας.

.

Για την ακρίβεια, οι Τούρκοι τις λατρεύουν τις γάτες και τις θεωρούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και της ιστορίας τους. Από τα γύρω μαγαζιά μαζεύουν λεφτά για το φαγητό τους και γειτονιές ολόκληρες έχουν άτυπα υιοθετήσει τις δικές τους γάτες, που τις φροντίζουν με μοναδική ευλάβεια, ενώ κανείς δεν λέει «αυτή είναι η γάτα μου», αλλά «αυτή είναι η γάτα που φροντίζω». Παράλληλα, ο Δήμος επιδοτεί κάποιους κατοίκους, που φροντίζουν ώστε οι γάτες της Κωνσταντινούπολης να παραμένουν συνεχώς χορτασμένες, υγιείς και χαρούμενες. Απίστευτο;

                                                                    

Στη σύντομη παραμονή μου στην πόλη, η γάτα που με επέλεξε να τη φροντίσω είναι αυτή η μικρούλα, που φυσικά λάτρεψα και δυσκολεύτηκα να αποχωριστώ. Όταν λέω ότι αυτή με επέλεξε κυριολεκτώ: τα βράδια έμπαινε απρόσκλητη από το παράθυρο μου, γουργουρίζοντας για λίγο πάνω στο κεφάλι μου και εν τέλει γρατζουνώντας τις ταλαίπωρες σάρκες μου, αν εγώ δεν υπάκουα στο αρχικό νιαούρισμα. Είπαμε, οι γάτες της Κωνσταντινούπολης είναι απαιτητικές! Αφού την τάϊζα και έπαιζα μαζί της για όσο χρονικό διάστημα όριζε εκείνη, έφευγε και πάλι από το παράθυρο νιαουρίζοντας ευχαριστημένα…

                                                  

Αλλά μην νομίζετε ότι δεν υπάρχουν και αδέσποτα σκυλιά στην Τουρκία. Αντιθέτως, είναι πολλά και βρίσκονται παντού, και έχουν άριστες σχέσεις με τις γάτες, στις οποίες συνήθως υπακούουν, όπως όλοι μας εξάλλου. Μάλιστα ο κύριος της τελευταίας φωτογραφίας δεν είναι όποιος κι όποιος: είναι μακρινός απόγονος των σκύλων Κάνγκαλ, που κάποτε χρησιμοποιούνταν για την προστασία των κοπαδιών προβάτων από τους λύκους και τις αρκούδες στα ορεινά βοσκοτόπια. Λέγεται ότι η όψη τους ήταν τρομαχτική (με κιτρινόχρωμο τρίχωμα και τεράστια κεφάλια), ο συγκεκριμένος όμως απόγονος δεν νομίζω να έχει ιδέα για το τρομερό παρελθόν της φυλής του!