Έγκλημα και τιμωρία (;)
Είχα πρόσφατα την τιμή να γνωρίσω από κοντά την Κίττυ Αρσένη, αυτή τη μεγάλη ηθοποιό, σκηνοθέτιδα και αγωνίστρια της Δημοκρατίας. Η Αρσένη, για όσους δεν τον γνωρίζουν, συνελήφθη από το χουντικό καθεστώς το 1976 ως μέλος του Πατριωτικού Μετώπου, βασανίστηκε στα κρατητήρια της Μπουμπουλίνας και αλλού, και φυλακίστηκε στις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ. Το 1968 έφυγε παράνομα από την Ελλάδα και κατέθεσε ως μάρτυς στο Συμβούλιο της Ευρώπης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, που πραγματοποιήθηκε στο Στρασβούργο. Το 1972 επέστρεψε στην Ελλάδα και συμμετείχε στο συνδικαλιστικό κίνημα που γεννήθηκε στις αρχές της μεταπολίτευσης ως Γενική Γραμματέας του ΣΕΗ και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Ελληνικής Αριστεράς. Θα μπορούσα να πω άπειρα πράγματα γι’ αυτή τη γυναίκα, για την ώρα όμως θα σταθώ σε ένα, που με έχει εντυπωσιάσει και προβληματίσει αρκετά αυτές τις μέρες: τη στάση της απέναντι στους βασανιστές της χούντας, που από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω αποτελεί και τη φωνή όλων ανεξαιρέτως των αντιστασιακών της δικτατορίας.
Στις 26 Απριλίου 2010 έγινε στο Βυζαντινό Μουσείο η παρουσίαση του βιβλίου «Η Ταράτσα της Μπουμπουλίνας» από τις εκδόσεις Ποταμός. Στην παρουσίαση μίλησε και η ίδια η Αρσένη, ως θύμα και η ίδια της διαβόητης «Ταράτσας». Στην ομιλία της, που κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία, αναλύει τρία βασικά πράγματα:
-
Αν η «Ελληνική Υπόθεση» και η καταδίκη της χούντας για την καταπάτηση των ανθρωίνων δικαιωμάτων και για την αποδεδειγμένη χρήση βασανιστηρίων, έχει πάρει τη θέση που της αναλογεί στην ιστορία της αντίστασης
-
Αν η Αντίσταση πριν το Πολυτεχνείο έχει αναγνωριστεί και καταγραφεί στην κοινή μνήμη και
-
Τι απέγινε με την τιμωρία των βασανιστών.
Σχετικά με το τρίτο παραθέτω αυτούσιο το απόσπασμα από την ομιλία της ίδιας:
«Το τρίτο ερώτημα που θέτει ο Τάκης Καμπύλης (σημ. επιμελητής του βιβλίου) είναι τι απέγινε με την τιμωρία των βασανιστών. Ναι δεν έγινε καμιά αυτεπάγγελτη δίωξη. Υπήρχε η δαμόκλειος σπάθη του στιγμιαίου. Και έτσι καταθέσαμε προσωπικές μηνύσεις, παρόλο που πιστεύαμε ότι το θέμα δεν ήταν προσωπικό, αλλά πολιτικό. Ήταν κι αυτό μια πολύ δυσάρεστη εμπειρία. Οι ποινές ήταν αστείες. Όμως θέλω να σας καταθέσω κάτι. Ο Μάλιος και ο Μπάμπαλης ήταν οι προσωπικοί μου βασανιστές. Όταν δολοφονήθηκαν, συναντούσα κόσμο, μ’ έπαιρναν στο τηλέφωνο καταχαρούμενοι ότι ‘έστι δίκης οφθαλμός…’ και προσκρούανε σε μια δική μου αρνητική στάση. Οι αυτόκλητοι εκδικητές, αν είχανε τα κότσια, ας το έκαναν τότε, όταν βογκούσε η Μπουμπουλίνας. Εγώ που δεν ξέρω που βρίσκεται η σκανδάλη, αν είχα ένα όπλο τότε μέσα στη Μπουμπουλίνας, θα σκότωνα με τα ίδια μου τα χέρια τους βασανιστές. Τότε. Θα ήθελα να βάλω μια βόμβα να τινάξω όλη την ασφάλεια στον αέρα. Αλλά τότε! Και εκεί! Η Δημοκρατία δεν εκδικείται. Αυτοπροστατεύεται και τιμωρεί…Κι αν σήμερα ανατρέχουμε σε μια μνήμη μακρινή δεν είναι για την αντεκδίκηση και τη συντήρηση του μίσους. Αλλά για την ανάδειξη κάποιων αξιών της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης, της Ισότητας, που για αυτές αξίζει να ζεις, να αγωνίζεσαι και-αν χρειαστεί-να θυσιάζεσαι. Δύσκολες και άνυδρες εποχές. Γι’ αυτό, όπως λέει και ο ποιητής Κατσαρός ‘πάρτε μαζί σας νερό-το μέλλον έχει πολύ ξηρασία’».
Αλλά θέλω να παραθέσω κι ένα ακόμα γεγονός. Το Φεβρουάριο του 1985 κατά τραγική σύμπτωση η Αρσένη υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας του εκδότη της Απογευματινής (και υπουργού επί χούντας) Νίκου Μομφεράτου από τη 17 Νοέμβρη. Η τυχαία εκείνη συνάντηση την έφερε 21 χρόνια μετά στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού, όπου πραγματοποιήθηκε η δίκη της 17Ν. Ανέβηκε στο βήμα και συνομίλησε με τον κατηγορούμενο Δημήτρη Κουφοντίνα, που τις επέβαλε ερωτήσεις. Κάποια ενδεικτικά αποσπάσματα από το blog του Κωστή Παπαϊωάννου:
Κουφοντίνας: Ο Μομφεράτος είχε κάποιο λειτούργημα την περίοδο της δικτατορίας, κάποια δημόσια θέση;
Αρσένη: Κύριε Κουφοντίνα, την περίοδο της δικτατορίας την ξέρω πολύ καλά. Έχω συλληφθεί, έχω αναπτύξει μια δραστηριότητα στο εξωτερικό. Σας παρακαλώ όμως μη ζητάτε να καταδικάσω έναν άνθρωπο δολοφονημένο. Δεν μπορώ να το κάνω.
Κουφοντίνας: Δεν σας ζητώ αυτό. Καταλαβαίνω τη φόρτισή σας.
Αρσένη: Καταλαβαίνω γιατί υπαινίσσεστε μια στάση του Μομφεράτου κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.
Κουφοντίνας: Ήταν ψευτοϋπουργός της δικτατορίας. Θυμάστε μετά τη Μεταπολίτευση ότι το παλλαϊκό αίτημα ήταν η τιμωρία, η κάθαρση, η αποχουντοποίηση. Το κυρίαρχο σύνθημα το θυμάστε: “Δώστε τη χούντα στο λαό”. Ο ηρωικός αγωνιστής Παναγούλης σε μια δίκη των βασανιστών είχε πει “μόνο η απόδοση δικαιοσύνης θα εμποδίσει την αυτοδικία”. Ξέρετε αν ασκήθηκε αυτεπάγγελτη δίωξη εναντίον των 104 στελεχών τότε της δικτατορίας;.
Αρσένη: Αυτεπάγγελτη δεν υπήρξε. Αλλά θέλω να σας πω ότι απευθύνεστε σε εμένα, που είμαι αντίθετη με την αυτοδικία και αν θέλετε μη με φέρνετε σε θέση δύσκολη. Είμαι μάρτυρας και δεν θέλω να διαπληκτιστώ με κανέναν.
Λόγια σοφά, λόγια αυστηρά, λόγια δύσκολα, όταν προέρχονται από ανθρώπους που έχουν ζήσει τη βία κάτω από το δέρμα τους, σε μια χώρα που η δικαιοσύνη είναι το όνειρο των ηλιθίων. Όταν τα όνειρα της χούντας έγιναν οι εφιάλτες της μεταπολίτευσης, πόσο γενναίο, ανθρωπιστικό και υπεράνθρωπο είναι να μην αφήνεις τη βία να σε δηλητηριάσει; Η φωτογραφία του βιβλίου της Κίττυς Αρσένη προέρχεται από το blog της Χάρης Σταθάτου, που αναφέρεται εκτενώς στα βασανιστήρια στη διαβόητη Μπουμπουλίνα. Την ευχαριστώ πολύ!
Silentcrossing's Blog 
Αντίστοιχη συζήτηση έχει ανοίξει και στην Ισπανία με αφορμή την αμνηστεία.
Δεν είναι ευκολο να δώσεις απαντήσεις. Επειδή μάλλον, τόσο η Χούντα, όσο και η Μεταπολίτευση, όπως έγινε, ήταν μέρος ενός γενικότερου πλάνου στα πλαίσια της διεθνούς σκακιέρας, νομίζω πως νέμεση δεν πρόκειται να υπάρξει έτσι κι αλλιώς.
Παντως, συμφωνώ με την Αρσένη, οι Ζορρό και οι Σούπερμαν δεν βοηθάνε την κοινή υπόθεση.
Krot ναι, μόνο που στην Ισπανία τόσες δεκαετίες η διεθνής κοινή γνώμη δεν έβγαζε μιλιά, τώρα τους έπιασε ο πόνος…
Το θέμα μου εμένα δεν είναι ακριβώς η αμνηστία γενικά, αλλά ειδικά πως βιώνουν τα ίδια τα θύματα τη δικαιοσύνη. Η Αρσένη είναι ηρωίδα όχι μόνο γιατί αγωνίστηκε, αλλά πολύ περισσότερο γιατί απέναντι στους βασανιστές της προτάσσει τη δικαιοσύνη…
Ενώ εγώ, για παράδειγμα, αν είχα βασανιστεί, θα νομιμοποιούσα τον κάθε Κουφοντίνα.
(ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως λειτουργεί η δικαιοσύνη στην Ελλάδα, βλέπε τις αρετές του Σανιδά, βλέπε όλα αυτά τα καθάρματα που έχει καλύψει ο Μαρκογιαννάκης τόσα χρόνια και που κυκλοφορούν ελεύθεροι ή πέφτουν σε μαλακές ποινές ή που έχουν ευνοϊκή μεταχείριση στις φυλακές κλπ κλπ.)
Για όλους αυτούς τους λόγους συλλογική νέμεση δεν θα υπάρξει εύκολα-όσοι όμως αγωνίστηκαν, την έχουν ήδη βρει, είμαι σίγουρος…
Είναι εντυπωσιακό κάποιος που έχει βασανιστεί και δεν επιθυμεί τον θάνατο του βασανιστή του. Μπορεί να υπάρχει η φράση «η βία γεννάει βία» όμως νομίζω πως αυτός που υφίσταται βία σε ακραία μορφή το λογικό είναι να την αποστρέφεται. Γιατί όταν νιώσεις τον πόνο και την βία ξέρεις πως είναι. Βέβαια χρειαζονται και προυποθέσεις, όπως ψυχικό σθένος, συναισθηματική ισορροπία και πνευματική καλλιέργεια για να φανείς μεγαλόψυχος στον βασανιστή σου…
(σημ. πολύ ωραίο ποστ!)
θα έγραφα αυτά που έγραψε το Χαρουμενόπαιδο…τόσο πολύ συμφωνώ.
Απλά θα προσθέσω πως κατά τη γνώμη μου οι προϋποθέσεις δημιουργούνται μέσα σε αυτές τις συνθήκες.
Έλεγε κάποτε κάποια άλλη που βασανίστηκε πολύ (νομίζω η Καρυστιάνη) ότι το μόνο που είχες απέναντι στους βασανιστές σου ήταν η αξιοπρέπειά σου. Και αυτό σε κράταγε να μη μιλάς…Αυτή η αξιοπρέπεια λοιπόν «χτίστηκε» ΚΑΙ μέσα στη Μουμπουλίνας (σε υπάρχουσες «δομές» βέβαια) και αυτή είναι που οδήγησε την Αρσένη σε αυτού του είδους την απάντηση στον Κουφοντίνα.
(πάρα πολύ ωραίο ποστ…και της Χάρης φυσικά)
@χαρουμενόπαιδο συγγνώμη για την αργοπορία (φταίνε τα γκούχου γκούχου και τα σνιφ σνιφ των ημερών) και ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια (much appreciated) 🙂
Περισσότερο μαζί σου συμφωνώ στο ψυχικό σθένος και τη συναισθηματική ισορροπία που κάνουν κάποιους ανθρώπους τόσο γενναίους, όταν μάλιστα η σκόνη της ιστορίας δεν έχει υπάρξει ιδιαίτερα δίκαιη. Γιατί βέαια δεν είναι μόνο οι βασανιστές αλλά και η ίδια η κοινωνία που επέλεξε να θυμάται αποσπασματικά τα γεγονότα της εφταετίας-στη συλλογική μνήμη επικράτησε το Πολυτεχνείο, λες και δεν είχαν υποφέρει τόσοι άνθρωποι για να γίνει αυτό το Πολυτεχνείο…
Αλλά τέλος πάντων, για την ώρα προσπαθώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν να μην ζητάει κανείς εκδίκηση για τη βία, αφού όλη μας η κοινωνία είναι χτισμένη πάνω στο «βία στη βία κλπ.». Ίσως (πάλι) πρέπει να καταφύγουμε στην ποίηση του Αναγνωστάκη:
Φοβᾶμαι…
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι
καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου
βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ
πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα
μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα
τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες
καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν
ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν
καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.
Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο.
και συμπληρώνω λίγο ακόμα Αναγνωστάκη, από τα πολύ αγαπημένα:
Ἐπιτύμβιον
Πέθανες- κι ἔγινες καὶ σύ: ὁ καλός,
Ὁ λαμπρὸς ἄνθρωπος, ὁ οἰκογενειάρχης, ὁ πατριώτης.
Τριάντα ἕξη στέφανα σὲ συνοδέψανε, τρεῖς λόγοι
ἀντιπροέδρων,
Ἑφτὰ ψηφίσματα γιὰ τὶς ὑπέροχες ὑπηρεσίες ποὺ προσέφερες.
Ἄ,ρὲ Λαυρέντη, ἐγὼ ποὺ μόνο τὄ ξερα τί κάθαρμα ἤσουν,
Τί κάλπικος παρᾶς, μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ μέσα στὸ ψέμα
Κοιμοῦ ἐν εἰρήνῃ, δὲν θὰ ῾ρθῶ τὴν ἡσυχία σου νὰ ταράξω.
(Ἐγώ, μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ μὲς στὴ σιωπὴ θὰ τὴν ἐξαγοράσω
Πολὺ ἀκριβὰ κι ὄχι μὲ τίμημα τὸ θλιβερό σου τὸ σαρκίο.)
Κοιμοῦ ἐν εἰρήνῃ.Ὡς ἤσουν πάντα στὴ ζωή:ὁ καλός,
Ὁ λαμπρὸς ἄνθρωπος, ὁ οἰκογενειάρχης, ὁ πατριώτης.
Δὲ θά῾σαι ὁ πρῶτος οὔτε δὰ κιὁ τελευταῖος.
@Μπαλούν υπάρχει και μία άλλη εικόνα που μερικές φορές δεν θέλουμε να την ξέρουμε γιατί κάνει κακό στο εθνικό μας ίματζ: ότι πολλοί από τους κρατούμενους μίλησαν. Πολύ ανθρώινο φυσικά, όχι μόνο γιατί τα σωματικά βασανιστήρια ήταν απάνθρωπα, αλλά κυρίως γιατί τα ψυχολογικά βασανιστήρια ήταν ακόμα χειρότερα. νομίζω ότι ακόμα και αυτοί που πιάστηκαν και βασανίστηκαν γιατί μίλησε γι’ αυτούς κάποιος άλλος, αναγνωρίζουν ότι ο άνθρωπος έχει όρια και κάποτε σπάει. Γι’ αυτό και δεν έχουν (πια;) αρνητικά συναισθήματα για τους συντρόφους τους.
Ένα θαυμάσιο κείμενο του Τάκη Καμπύλη:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_100073_05/10/2008_287252
εννοείται Silent…μόνο οι απ’έξω, οι εκ του ασφαλούς, μιλάνε για «προδώτες» ή για «αδύναμους που λύγισαν στα βασανιστήρια».
Όσοι τα έζησαν…ξέρουν πόσο πολύ δύσκολο ήταν να κρατήσεις!
Εγώ δεν ξέρω τι θα έκανα ας πούμε.
Έχω ακούσει να κρατάνε άνθρωποι που «δεν τους το είχες» και να λυγίζουν «οι δυνατοί». Άβυσσος οι ψυχικές μας αντοχές.
το ποίημα που παραθέτεις για τον Φόβο (με κεφαλαίο δυστυχώς), λέει τα πάντα. Κάνω μια παρέκβαση στο κυρίως θέμα σου. Όπως σου ξαναανέφερα το καλοκαίρι βρέθηκα στο Τερεζίν, το στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου οι ναζί ΔΕΝ χρησιμοποιούσαν αέρια. Εξόντωναν στη δουλειά και την κακομεταχείριση τους κρατούμενους. Το φρικτότερο όμως ήταν ότι τους ανάγκασαν να «πρωταγωνιστήσουν» σε ένα ντοκιμαντέρ που προοριζοταν για τον Ερυθρό Σταυρό όπου καλούνταν με απειλές διάφορες, να «προσποιηθούν»τους ευημερούντες.
Είναι ένα βασανιστήριο αυτό λεπτό, βαθύ, ύπουλο και αποτρόπαιο που εδράζεται στο φοβο και καταργεί κάθε αξιοπρέπεια.
Και για νάρθω στα δικά σου. Η τιμωρία ενόχων δεν είναι και δεν πρέπει νάναι ούτε τυφλή βία από τη μεριά των θυμάτων, ούτε ρεβανσισμός. Ίσα ίσα που πρέπει ο «τρίτος» παράγων, η πολιτεία, ο μη άμεσα αναμεμειγμένος να αποκαθιστά την αδικία. Για παραδειγματισμό και για να «φοβηθούν» επιτέλους εκείνοι που στερούνται συνείδηση. Γιατί αλλιώς θα μας φοβήσουν με κάτι άλλο. Και η πρόκληση φόβου στον άνθρωπο,πιστεύω ότι ειναι από τα χειρότερα βασανιστήρια που υπάρχουν. Είτε είναι για τη ζωή του και τη σωματική του ακεραιότητα, είτε για τα πιστεύω και τις επιλογές του.
πολύ όμορφο,σ’ευχαριστούμε κι εμείς silent
(εγώ τουλάχιστον εδώ τα διάβασα αυτά πρώτη φορά και βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα και τα σχόλια)
@Μαρία σχετικά με το φόβο, και επειδή αυτά τα βασανιστήρια είναι ίδια παντού, (ξανα)διάβαζα χθες το βράδυ επιστρέφοντας από ένα ταξίδι το «…Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» του Μίσσιου και βρήκα κάτι σχετικό:
«Ούτε λίγο ούτε πολύ, κάθε σύντροφος μας που για τον άλφα ή βήτα λόγω δεν άντεχε, γινόταν απ’ τη μία μέρα στην άλλη ο χειρότερος ταξικός μας εχθρός, κι έτσι τον αντιμετωπίζαμε. Ανθρωπιά να σου γύγει το καφάσι. Τέλος, χάσαμε πολύ κόσμο. Δεν είχαμε την παλικαριά να αναγνωρίσουμε ότι δεν ήταν δυνατό να υπάρξει ισότητα συμπεριφοράς μέσα στην κρεατομηχανή, ύστερα από μια συντριπτική ήττα, με μια καθοδήγηση φορτωμένη λάθη και ηλιθιότητες, που απαιτούσε απ’ τον κόσμο να πηγαίνει με ψηλά το κεφάλι στο εκτελεστικό απόσπασπα, στα βασανιστήρια, στην ισόβια φυλάκιση […] Η λεγόμενη καθοδήγηση δεν μπορούσε να δει ούτε τη μύτη της, όχι το αύριο, που λένε. Αντί να τους στηρίξει, να τους βοηθήσει λιγάκι, τους τσάκιζε πέρα για πέρα. Λες και είχανε κάνει συμβόλαιο οι άνθρωποι να σ’ όλη τους τη ζωή να μην έχουν ανθρώπινες ανάγκες, να τρώνε ξύλο μια ζωή και να μην πονάνε, μια ζωή να τινάζουν στον αέρα όχι μόνο το κεφάλι τους-αυτό είναι κάπως εύκολο-αλλά τις κοινωνικές και τις ανθρώπινες σχέσεις τους…»
Με άλλα λόγια, η «καθοδήγηση» δεν καταλαβαίνει από φόβο, γι’ αυτό και όσοι βασανίστηκαν σε διάφορες εποχές περισσότερο πονάνε για την προδοσία από το κόμμα, παρά από τις σωματικές ταλαιπωρίες…
Για την τιμωρία συμφωνώ, τουλάχιστον ηθικά και ιδεολογικά. όταν όμως αυτοί που στερούνται συνείδηση είναι οι ίδιοι που καλούνται να δικάσουν τι γίνεται; Και δεν είναι που οι ένοχοι της χούντας έπεσαν στα μαλακά, είναι ότι διεκδίκησαν και κατέλαβαν υψηλά αξιώματα στη μεταπολίτευση-μου έλεγε για παράδειγμα το καλοκαίρι ένας γέρος που στη δικτατορία δούλευε ως κλητήρας στην εισαγγελεία, ότι ο τότε εισαγγελέας είχε το ψώνιο να παρακολουθεί από κοντά τις εκτελέσεις του νομού του, και όταν μάλιστα οι εκτελεσθέντες δεν πέθαιναν με τη μία, αναλάμβανε ο ίδιος να τελειώνει την υπόθεση…Ε, αυτός ο κύριος στις μέρες μας χρήσθηκε ως και υφυπουργός δικαιοσύνης…Πόσο δίκαιος λοιπόν μπορεί να είναι κανείς και πόσο να αποτινάξει τη βία και την αντεκδίκηση όταν το ίδιο το πολιτικό (και πολιτειακό) μας σύστημα δεν έχει αποτινάξει πρώτα τα άρρωστα στοιχεία του;
@kihli θα δημοσιεύσω σύντομα και ολόκληρη τη συνέντευξη της Αρσένη-η ομορφιά του λόγου της είναι μεγαλύτερη από όλα τα δικά μας σχόλια! Να είσαι καλά 🙂
Το σώμα το ανθρώπινο έχει πολύ συγκεκριμένα όρια στον πονο ΚΑΙ τον εξευτελισμό των βασανιστηρίων και η καθοδήγηση των άμοιρων βασανισθέντων ήθελε να φτιάξει μάρτυρες εκ του ασφαλούς και ουδέποτε αντιμετώπισε ανθρώπινα όλο αυτό το ζόφο. Πολύ εύστοχα αυτά του Μίσιου.
Και τα άλλα περί τιμωρίας εύστοχα, αλλά χωρίς να κάναω καμιά ανισόμετρη αναλογία ρωτώ: ποιός και προτροπή τίνος θα τιμωρηθεί στην τρέχουσα εποχή για τα οικονομικά εγκλήματα που έγιναν;
δεν πληρώνονται οριακά και με ανθρώπινες ζωές από αμέτοχους, αντί να πληρώσουν οι υπέυθυνοι;
Λίγο πιο κάτω ο Μίσσιος αναφέρει και ένα περιστατικό με κάποιο «μεγάλο» από την καθοδήγηση, που όταν τον έπιασαν και έφαγε ένα χαστούκι χάλασε ο κόσμος και από τις φωνές του φοβήθηκαν ακόμα και οι βασανιστές-ήταν διάσημος καθοδηγητής αυτός βλέπεις και δεν δικαιούνταν να τον πειράξουν…
Για τα ερωτήματα σου απαντήσεις μάλλον δεν θα βρεις εδώ. Τις ίδιες εξάλλου ερωτήσεις θέτω κι εγώ παραπάνω-η ιστορία στην Ελλάδα δεν υπήρξε δίκαιη μέχρη σήμερα…
καλώς σέ ξαναβρίσκω Silent: τόοοσο καθυστερημένη (αλλά ξέρεις εσύ) Να σού πω την αλήθεια σε τριγυρίζω και σε ξανατριγυρίζω δυο μέρες τώρα και δεν ξέρω ακριβώς τι να σού πω για το εξαιρετικό ποστ… (πέρα απ’ το ότι καταλαβαίνω τη χαρά και τη συγκίνησή σου που γνώρισες από κοντά την Κίττυ Αρσένη – έχω νιώσει πανομοιότυπα …)
(αυτό πάντως που μπορώ να σού επαναλάβω αμέσως τώρα είναι ότι η φωτογραφία υπάρχει στο σάιτ τού εκδότη και συνεπώς δεν χρειαζόσουν τίποτα από μένα – συνεπώς καλοσύνη σου η αναφορά στο βλογ μου – η αλήθεια είναι ότι θέλω να ξαναγράψω κι εγώ καλύτερα και πληρέστερα για όλ’ αυτά…) Το άλλο ζήτημα είναι όμως το σημαντικό που μ’ έχει απασχολήσει και μένα: αυτή η πλήρης αδιαφορία για τη ζωή ή τον θάνατο τών βασανιστών τους απ΄τη μεριά τών βασανισμένων – (για τη ζωή ή τον θάνατο κατόπιν εορτής εννοείται) πιστεύω κι εγώ ότι έχει σίγουρα στοιχεία απ’ αυτά που αναφέρει η HappyHour, αλλά νομίζω ότι το «κατόπιν εορτής» παίζει επίσης σημαντικό ρόλο για την κατανόηση τής περιφρόνησής τους (γιατί περί περιφρόνησης επίσης πρόκειται, το πιστεύω, πέρα απ’ όλα τ’ άλλα: δεν επενδύεις μίσος για υπανθρώπους – το μίσος, όπως και ο έρωτας, απαιτεί αντικείμενο αντάξιό σου…) Όπως είπες όμως κι εσύ, και την έχω ακούσει κι εγώ να το λέει «Αν τότε είχε όπλο θα τούς σκότωνε όλους»
συμφωνώ κι εγώ ότι η «Μπουμπουλίνας 18» πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία (με την επιφύλαξη πως η σχολική ύλη μάς γίνεται σχεδόν αυτόματα αντιπαθής μέσα στην τάξη – φαύλος κύκλος… Ας υπάρχει μάλλον στην «προτεινόμενη βιβλιογραφία» (μα υπάρχει τέτοιο πράγμα στα σχολεία μας; 😦 …)
τα λέμε ε; Σε φιλώ 🙂
Χάρη, ας σου απαντήσω πιο επίσημα σήμερα γιατί χθες μπλέξαμε με τα τετράποδα και δεν είχα το χρόνο να σε καλωσορίσω με τις τιμές που σου πρέπουν 🙂
Ε, καλωσήρθες λοιπόν!
Οι βασανισμένοι αποστρέφονται τη βία λοιπόν. Το δικό μου ερώτημα είναι «μα, πως;»
Ακούω και ξανακούω ότι η δημοκρατία δεν εκδικείται, η δημοκρατία δεν τιμωρεί, η δημοκρατία αυτοπροστατεύεται-τα λέει και η ίδια η Αρσένη. Στη δική μας δημοκρατία αναφέρονται; Που κλείνει στη φυλακή έναν Ηλιόπουλο γιατί οι ιδέες του δε συνάδουν με τις ιδέες των πολιτικών κομμάτων; Με μια δικαιοσύνη κουτσή, ληψή και φιλελεύθερη α βολοντέ; Η ίδια δημοκρατία που δεν παρέπεμψε καν σε δίκες τους βασανιστές της Χούντας, αντίθετα τους διόρισε στα υψηλότερα των αξιωμάτων, για να αρνούνται ακόμα και σήμερα ότι υπήρξαν βασανιστήρια; Όλοι αυτοί οι βασανισμένοι, κι εμείς που δεν βασανιστήκαμε αλλά μας πνίγουν όλα όσα ζούμε, πιστεύουμε ακόμα στη δημοκρατία του Μαρκογιαννάκη;
Ρητορικά ερωτήματα, δεν χρειάζεται να απαντήσεις. Πάντως, το “Μπουμπουλίνας 18″ (μαζί με τους «Ανθρωοφύλακες» του Κοροβέση) δεν θα πρέπει να διδάσκονται μόνο στα σχολεία. Θα πρέπει να τα αποστηθίζουν και να τα απαγγέλλουν, αντί του Πάτερ Ημών, οι βουλευτές όταν ορκίζονται στο Σύνταγμα…