τι έκανες στον πόλεμο μπαμπά;

  

Διάβασα αυτές τις μέρες την Αυτολογοκριμένη Μνήμη του Τάσου Κωστόπουλου (εκδόσεις ΦΙΛΙΣΤΩΡ, 2005) που περιγράφει πως ο ένοπλος δωσιλογισμός δικαιώθηκε (εν μέρει έστω) μεταπολεμικά, αμέσως μετά το τέλος της κατοχής έως και τα χρόνια της μεταπολίτευσης:

 

Τα τάγματα ασφαλείας είναι ο μεγάλος απών από την επίσημη εικόνα της δεκαετίας του 40, όπως αυτή φιλοτεχνήθηκε στα μεταπολεμικά χρόνια. Αυτή η σιωπή κατά πάσα πιθανότητα οφείλεται στην αντίφαση ανάμεσα στα εθνικιστικά φρονήματα των συμμετασχόντων και την πεζή πραγματικότητα της ένοπλης συνεργασίας τους με τον κατακτητή. Μπορεί τα στελέχη τους να ενσωματώθηκαν πλήρως στο μετεμφυλιακό κράτος των εθνικοφρόνων, φτάνοντας επί χούντας μέχρι την κορυφή της κρατικής ιεραρχίας, αναγκάστηκαν όμως να αποσιωπήσουν το κατοχικό παρελθόν τους.

 

Ο μόνος τρόπος να χωρέσουν οι ταγματασφαλίτες στην κυρίαρχη αφήγηση, ήταν ως θύματα του «κοινού εχθρού». Από το Βαθύλακο και το Κιλκίς ως το Mελιγαλά και τους Γαργαλιάνους, η πτωματολογία των «αγρίως σφαγιασθέντων» κάλυψε τα κενά της επίσημης ιστορίας κατασκευάζοντας την εικόνα μιας ενιαίας εθνικοφροσύνης. Η εικόνα αυτή κυριάρχησε μέχρι τη μεταπολίτευση, όσο η νομοθεσία περί «αναμόχλευσης παθών» και η σκιά του χωροφύλακα καθόριζαν τα όρια της ιστοριογραφικής νομιμότητας.

 

Βαρύ από μόνο του το θέμα για τέτοια εποχή, επέλεξα να αναδημοσιεύσω ένα κομμάτι κάπως φαιδρό σήμερα, που, τη στιγμή που εκδόθηκε, φαντάζομαι προκαλούσε ανατριχίλα…Ένα από τα επιχειρήματα που προέβαλαν οι απολογητές των ταγμάτων είχε να κάνει με την καταπολέμηση της έκλυσης των ηθών που επέφερε η ανάπτυξη του ΕΑΜ, ιδιαίτερα στο χώρο των νέων. Στα εν έτει 1952 απομνημονεύματα του, ο ταξίαρχος τότε Διονύσιος Παπαδόπουλος (λοχαγός παλιότερα στις μονάδες του ΕΛΑΣ Λακωνίας) γράφει:

 

«Μα η πιο μεγάλη συμφορά που μας έκανε ο κομμουνισμός, είναι ότι κατόρθωσεν να διαφθείρη ψυχικώς και σωματικώς τα παιδιά μας, την Ελληνικήν Νεολαίαν μας, την οποίαν επότισε με το δηλητήριον της διαφθοράς και της ακολασίας και ιδού κατά ποίον απαίσιον και σατανικόν τρόπον. Ένα παρακλάδι της οργανώσεως του ΕΑΜ είναι το παιδικό κίνημα […] Η οργάνωσις αυτή παρελάμβανε τα παιδιά (αγόρια και κορίτσια) από 10 μέχρι 14 ετών. Όπως όλοι γνωρίζετε εις την ηλικίαν αυτήν αρχίζει το σεξουαλικόν ένστικτον. Ακόλαστοι διαφθορείς, που ήσαν φυσικά αξιόλογα στελέχη του ΚΚΕ, εχρησίμευαν ως ‘Δάσκαλοι’ των αθώων αυτών παιδιών και η σπουδαιότερη διδασκαλία τους ήτανε να γαργαλίζουν και να εξάπτουν μεθοδικά το γενετήσιον ένστικτον. Τα εδίδασκον π.χ. όταν ένα αγόρι συναντά στο δρόμο ένα κορίτσι να του λέη καλημέρα χρυσό μου…να το πιάνη από το χέρι και να κάθωνται παράμερα κάτω από ένα ίσκιο ή στη λιακάδα και να συζητούν ελεύθερα για ό,τι θέλουν. Ταυτοχρόνως οι ακόλαστοι αυτοί παιδαγωγοί (ήσαν συνήθως ένας κομμουνιστής και μία κομμουνίστρια σε κάθε συγκέντρωσι) παρουσιάζουν εις τα παιδιά αισχρές σκηνές εκ του φυσικού. Άλλοτε πάλι εχάϊδευαν και αγκάλιαζαν τα πιο μεγαλύτερα παιδιά και τα έσπρωχναν να ακολουθούν μόνα των τον δρόμο του ορμεφύτου. Για να εξουδετερώσουν την επιρροήν των γονέων, τους έλεγαν συγχρόνως ότι αυτοί δεν έχουν κανένα δικαίωμα να τα συμβουλεύουν, να τα μαλώνουν ή να τα κτυπούν. Τα μπόλιαζαν έτσι με μίσος για τους πραγματικούς προστάτας, για εκείνους που λαχταρούσαν να τα φέρουν στον δρόμον της αρετής και εμπότιζαν τας ψυχάς των με αποστροφή για το καλόν και την ηθική. Και το παιδί, όπως ξέρουμε όλοι, στερείται λογικής και ακολουθεί τον δρόμον του ενστίκτου, που είναι σ’ αυτή την ηλικίαν η ροπή προς το κακό. […]

 

Προτείνω επίσης :

Οι Ταγματασφαλίτες δικαιώνονται

Ποιοί ήσαν οι πρόστυχοι ταγματασφαλίτες;