The Subotica Sessions

Πως θα μετρήσουμε όλους τους ανθρώπους που θα χαθούν σ’ αυτόν τον πόλεμο; Τρέμω σαν ξερό φυλλαράκι το καταχείμωνο. Χτυπάνε τα δόντια μου. Δεν νομίζω πως γνώρισα πάνω από διακόσιες ψυχές στη ζωή μου, διακόσιους ανθρώπους να τους ξέρω με τ’ όνομά τους, δηλαδή. Οι ψυχές δεν είναι ποτάμια, που κυλάνε, κυλάνε ώσπου να φτάσουν στον καταρράχτη και να γκρεμιστούν στο θάνατο. Δεν είν’ έτσι οι ψυχές των ανθρώπων- αλλά ο πόλεμος έτσι τις θέλει. Μας περισσεύουν τόσες ψυχές; Πως είναι δυνατόν; ρωτάω τα χαμόδεντρα γύρω μου. Πρέπει να γυρίσω τώρα, ν’ αλλάξω τη δεύτερη βάρδια στις σκοπιές. Προσοχή, παρουσιάστε! Αλτ! Προσοχή, επ’ ώμου! Εμπρός μαρς!

Είναι τόση η σιωπή, που θα μπορούσες να πάρεις όρκο ότι το φεγγάρι ακούει. Οι κουκουβάγιες ακούνε. Κι οι λύκοι. Βγάζω το δίκοχο και ξύνω το ψειριασμένο μου κεφάλι. Σε λίγες μέρες, όταν θα ‘χουμε φύγει, οι λύκοι θα κατέβουν από τα βουνά και θ’ αρχίσουν να σκαλίζουν τις πέτρες που ‘χουμε σωριάσει πάνω από τους λάκκους με τους σκοτωμένους. Έτσι θα γίνει, είναι σίγουρο. Γι’ αυτό οι Ινδιάνοι δένουν τους δικούς τους νεκρούς σε στύλους ψηλούς να μην τους φτάνουν τ’ αγρίμια. Εμείς τους θάβουμε στο χώμα, επειδή πιστεύουμε πως έτσι είναι το σωστό. Έτσι το είπε ο Χριστός. Μόνο που ο Χριστός δεν ήξερε τίποτα για τούτον εδώ τον τόπο. Τόσο ανόητοι είμαστε. Εδώ πέρα δεν είναι, δεν μπορεί να είναι έτσι.

Sebastian Barry, Μέρες δίχως τέλος

μτφ. Μαρία Αγγελίδου, ΙΚΑΡΟΣ, 2018