Blogovision 2013: A Year In Music

Βρέθηκα πριν λίγες μέρες σε ένα λάϊβ στη μικρή μου επαρχιακή πόλη. Ήταν σε ένα υπόγειο πολυκατοικίας, που το νοικιάζουν κάποιοι πιτσιρικάδες και το φροντίζουν με το δικό τους μεράκι, αγάπη και αισθητική, πλαισιωμένο με γκράφιτι, αφίσες των Velvet Underground και μπύρες περιπτέρου. Κάθε Σάββατο μαθητές και φοιτητές της πόλης κατεβαίνουν στο υπόγειο και τζαμάρουν, σιγά σιγά μαζεύονται φίλοι και περαστικοί, πιάνουν τις κιθάρες και παίζουν ροκ εντ ρολ, τα παιδιά από κάτω χορεύουν σαν τρελά κουνώντας χέρια και κεφάλια, σώματα φεύγουν δεξιά κι αριστερά κι εκεί, μέσα σε κουτάκια μπύρες περιπτέρου και στη βαριά ατμόσφαιρα των τσιγάρων, κάθε βδομάδα δημιουργείται ένα γνήσιο underground σκηνικό που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από τα μεγάλα αστικά κέντρα. Τα περισσότερα παιδιά δεν τα γνωρίζω προσωπικά, τα βλέπω όμως συνέχεια στο δρόμο, σε αντιφασιστικές πορείες, σε κινήματα αλληλεγγύης, παντού, οργίζονται, φωνάζουν, προκαλούν, φλερτάρουν κι αν κατά λάθος βρεθεί στο δρόμο τους κανένας φασίστας, ας πούμε ότι δεν θα έχει καλή κατάληξη. Είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτά τα παιδιά γιατί μας δίνουν μερικές γερές αγκωνιές που μας ξυπνούν από την απαισιοδοξία και την αδράνεια. 

Περίπου τις ίδιες μέρες, λίγο πριν από μια συναυλία στην πρωτεύουσα, η αμερικανίδα τραγουδίστρια δημοσιεύει μια φωτογραφία μαζί με το φίλο της, υπαρχηγό των γνωστών ναζιστικών ταγμάτων ασφαλείας. Οι πρώτες αποδοκιμασίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λογικές και αυτονόητες. Μετά εμφανίζεται ένα τσούρμο από χιψτεροειδείς απολιτίκ μαλάκες, μη μας τη σπάτε ρε παιδιά μουσικούλα ήρθαμε να ακούσουμε, γράφουν εδώ κι εκεί, τι σχέση έχει η μουσική με την πολιτική, δεν σας κάναμε μπάτσους ή δικαστές, Fuck politics, αρκετά με την πολιτική, ας συνεχιστεί το πάρτυ!

Από ποιο σημείο και μετά η ροκ μουσική σταμάτησε να είναι πολιτική; Από πότε οι ροκ συναυλίες έγιναν ανώδυνες και ουδέτερες, χωνευτήρι άρρωστων ιδεών, πλυντήριο χυδαίων πρακτικών, ανέπαφων με την κοινωνική πραγματικότητα; Φταίνε τα λαιφστάιλ χιψτεροένθετα ή αυτή την ουδετερότητα την αποφάσισε από μόνος της ο γελοίος θίασος εκείνων που ποτέ δεν λένε τίποτα, έχουν όμως αρκετά λεφτά για να περιφέρουν ανέξοδα την απολιτίκ γλύτσα τους στα σόσιαλ μήντια και στα κοκτέηλ μπαρς αποποιούμενοι το μίνιμουμ κοινωνικής συνείδησης που απαιτείται απ’ αυτούς;

 

Αυτοί είναι οι δίσκοι που αγάπησα περισσότερο φέτος.

…

20. Παύλος Παυλίδης & B-Movies-Ιστορίες Που Ίσως Έχουν Συμβεί. Σαν δροσερό ανοιξιάτικο αεράκι από το μπαλκόνι της τσιμεντούπολης την ώρα που το φως του ήλιου πάνω στις πολυκατοικίες γίνεται σιγά σιγά από κίτρινο, πορτοκαλί και μετά βαθύ βυσσινί, οι λάμπες στα απέναντι διαμερίσματα αρχίζουν να ανάβουν και το βουητό της πόλης λιώνει μέσα στο γέλιο των παιδιών από το διπλανό φροντιστήριο.

…

19. Jane Doe–The Enormous Head of King Splendid. Μπλεκόμαστε σε δάση από καλώδια, βουτάμε σε λιμνούλες από οθόνες υπολογιστών, κοιμόμαστε αγκαλιά μέσα από το σκάιπ και κάνουμε τσεκ ιν στο φέησμπουκ: I am at street cafe with two others, δεν είμαι μόνος ρε!

…

18. John Grant-Pale Green Ghosts. Τα λυπημένα κορίτσια της επαρχίας που λένε συνέχεια οκέι και αμσόρυ, κάθονται στα σκαλάκια των πολυκατοικιών και θέλουν να γαμηθούν με θηλυπρεπή αγόρια με χαϊμαλιά που γελάνε πονηρά και μετά φεύγουν.

…

17. Josh Ritter-The Beast In The Tracks. Καθόμουν με τις ώρες μπροστά στα κύματα περιμένοντας τις λυτρωτικές και ωραίες τους φυσαλίδες να σκάσουν με δύναμη στο πρόσωπο μου.

…

16. Eels-Wonderful, Glorious. Αισθάνεσαι ποτέ ότι η ζωή σου έχει μπει στο αλάρμ;

…

15. Nick Cave & The Bad Seeds-Push The Sky Away. Να έχω 32 ώρες για να σε χορτάσω και οι γαμημένες οι ώρες να φεύγουν πάντα τόσο γρήγορα που δεν πρόκειται να σε χορτάσω ΠΟΤΕ!

…

14. My Bloody Valentine-mbv. Το πρώτο βιβλίο της Γώγου μου το χάρισε ένα παιδί στο σχολείο που διάβαζε ποιήματα, αγαπούσε τα χάπια, και μετά πήγε και πέθανε. Μια φορά μόνο πήγαμε να τον δούμε στο Α’ Νεκροταφείο Ζωγράφου, ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια, το παθαίνω αυτό κάθε φορά με το θάνατο, του πήγαμε ένα Lucky Strike και μια σελίδα από το Τρία Κλικ Αριστερά.

…

13. Low-The Invisible Way. Το σπίτι μου όλο είναι γεμάτο με βιβλία όμως έρχεται πόλεμος και στον πόλεμο δεν πολεμάς με λέξεις και ιδέες (εμείς όμως θα πολεμήσουμε με κόλλες και παιδικά ψαλιδάκια και σκισμένα χαρτάκια από εφημερίδες).

…

12. Mazzy Star-Seasons Of Your Day. Θα έρθω πάλι να σε πάρω ένα βράδυ του χειμώνα να πάμε στο Μπάτμαν και στη διαδρομή θα πονάνε τα αυτιά μας από το κρύο. Θα κάτσουμε στο μπαρ και θα πίνουμε εφτάστερο κονιάκ με μεγάλες γουλιές και αυτή τη φορά οι χωρισμοί θα είναι οριστικοί. Θα αφηγούμαστε τα γεγονότα χαμηλόφωνα και μέσα στο νέφος των τσιγάρων θα ορκιζόμαστε ότι αυτή είναι η τελευταία πράξη του δράματος.

…

11. Pearl Jam-Lighting Bolt. Θα αγαπάει το σκύλο σου; Ακούτε την ίδια μουσική; Έχει υπογραμμίσεις στα βιβλία της; Κι αν δεν έχετε πολλά κοινά δεν πειράζει, αφήστε το για την ώρα και από αύριο βλέπετε. Γιατί απόψε δεν έχει σημασία. Γιατί απόψε η γη θα εκραγεί.

…

10. The You And What Army Faction-SLIT. Τελευταία έρχεται στο γραφείο ένα λαϊκό αγόρι γύρω στα τριάντα, με φθαρμένο δερμάτινο και μεγάλα βρώμικα νύχια. Μου λέει για τα κορίτσια που κερνάει στα πρόστυχα μπαρ τα απογεύματα και πόσο τον καυλώνει η εξομολόγηση μετά την κυριακάτικη λειτουργία. Στον πνευματικό του ομολογεί χυδαίες πράξεις που ποτέ δεν διέπραξε μέσα στην εβδομάδα κι αυτός του δίνει μικρά χαρτάκια με προσευχές να λέει το βράδυ πριν κοιμηθεί. Όταν τον ρώτησα γιατί τα κάνει όλα αυτά, μου απάντησε πως είναι κι αυτός ένας τρόπος να περνάει η ζωή.

…

9. Boards of Canada-Tomorrow’s Harvest. Θα με αφήσεις να κοιμηθώ στον αφαλό σου; Θα μου γράψεις ένα cd με Στέρεο Νόβα; Θα με πας ταξίδι με τον υπερσιβηρικό;

…

8. Artic Monkeys-AM. Τα μεσημέρια που περνούσαμε ξαπλωμένοι στις σεζ λονγκ κάτω από το αλμυρίκι και ακούγαμε Belle & Sebastian από τις παλιές μου κασέτες. Και κόβαμε τσαμπιά σταφύλι από την κληματαριά και τρώγαμε φέτες καρπούζι χωρίς να μας νοιάζει αν τρέχουν τα ζουμιά. 

 …

7. Nadine Shah-Love Your Dum and Mad. Κι ούτε που κατεβαίνω πια στις πορείες ούτε και ακούω ειδήσεις και δε με νοιάζουν καθόλου τα νέα νομοσχέδια και όλες οι τροπολογίες του κόσμου κι ούτε τη χρεοκοπία φοβάμαι ούτε δίνω δεκάρα για κανένα καργιόλη, μόνο που δεν βλέπω την ώρα να τελειώσω τη δουλειά για να ‘ρθω να σε βρω.

…

6. The Noise Figures-The Noise Figures. Το παλιό μου πικάπ που γύρναγε με περισσότερες στροφές απ’ τις κανονικές, όμως αυτό δεν το ήξερα τότε, δηλαδή οι φίλοι μου μου το επισήμαιναν αλλά εγώ έκανα πως δεν καταλάβαινα, έτσι που πια όλα τα τραγούδια τα έχω μάθει αλλιώς.

…

5. Savages-Silence Yourself. Να βγάλουμε κι εμείς άσπρα πανιά σε παράθυρα και μπαλκόνια που να γράφουνε τη λέξη HELP με μεγάλα στρογγυλά γράμματα ή να κρεμάσουμε σημαίες απ’ τα ρούχα μας στις κεραίες της τηλεόρασης να βραχυκυκλώσουν οι οθόνες να απαγγέλουν μόνο τους Ελεύθερους Πολιορκημένους.

…

4. The National-Trouble Will Find Me. Κι άμα ζορίσουνε ακόμα περισσότερο τα πράγματα θα πάμε να κλειστούμε σε μια ταινία όπως η Bjork στο Dancer in the Dark και θα τραγουδάμε για τραγανά στρούντελς, αγριόχηνες, τις νιφάδες χιονιού που πέφτουν στη μύτη μας και τα μουστάκια της ψιψίνας. 

…

3. Black Rebel Motorcycle Club-Specter At The Feast. Κατά διαβολική σύμπτωση, την ώρα που κατεβάζω το πόμολο της πόρτας για να πάω στην ανακύκλωση, το ραδιόφωνο παίζει Lady Gaga. Τραβάω την πρίζα. Η σιωπή του σπιτιού καλύτερα. Η ποπ κουλτούρα πέθανε.

…

2. Jill Birt-Render & Prosper. Στις όχθες του ποταμού Σουάν στη Δυτική Αυστραλία ζούνε οι πανέμορφοι μαύροι κύκνοι, το πως καταφέρνουν να επιβιώσουν ανάμεσα στους ουρανοξύστες του Περθ ένας θεός το ξέρει. Ακούς τη φωνή της Jill Birt και είσαι σίγουρος ότι από όλους τους κατοίκους της μεγαλούπολης, μόνο εκείνη ξέρει να μιλάει τη γλώσσα των μαύρων κύκνων. Την ακούς να τραγουδάει και είσαι σίγουρος ότι στο τέλος θα θριαμβεύσει το καλό. Σαν κόκκους άμμου στη μύτη του σκύλου. Σαν πράσινο τσάι με χυμό ροδιού. Σαν δροσερό αεράκι μετά από καύσωνα. Σαν ουράνιο τόξο μετά από καταιγίδα. Σαν μηλόπιτα με παγωτό βανίλια. Σαν μωρά που μεγαλώνουν. Σαν τα κυριακάτικα πρωινά στον καναπέ. Στρίβεις τσιγάρο και βάζεις άλλο ένα καφέ.

…

1. Darnakes-Scorpio. Ένα ανοιξιάτικο πρωινό κάθεσαι σε ένα παλιό καφενείο στην Πρέβεζα και από το τρανζιστοράκι ακούγεται μια παλιομοδίτικη μουσική, για μια στιγμή νιώθεις ότι παίζεις σε ασπρόμαυρη ταινία του Αγγελόπουλου και από το απέναντι βουνό κατεβαίνει η πομπή μιας κηδείας. Ένα καλοκαιρινό μεσημέρι ψήνεσαι κάτω από τον ήλιο της Σούγιας, μπαίνεις στο μπαρ του χωριού για μπύρες και πίσω από τόνους σκόνης ανακαλύπτεις ένα παλιό τζουκ μποξ, βάζεις τον ένα δίσκο μετά τον άλλο και μένεις εκεί κολλημένος μέχρι που το βράδυ έρχονται να σε μαζέψουν οι φίλοι σου λιώμα από τις μπύρες.Ένα φθινοπωρινό απόγευμα κάθεσαι στο παγκάκι της επαρχιακής σου πόλης και στο παλιό σου σημειωματάριο ζωγραφίζεις τα πεσμένα φύλλα των δέντρων, στα ακουστικά σου ακούς μια μουσική που βγαίνει όχι από το μυαλό αλλά από το στομάχι, βγάζεις τα ακουστικά και η πόλη έχει πλημμυρίσει λαούτα και τρομπέτες, κιθάρες και κλαρίνα, μαντολίνα, ακορντεόν, σαξόφωνα, νταούλια, από το μυαλό σου δεν ξεκολλάει η σκηνή του γάμου από το Μια Αιωνιότητα και μια Μέρα. Ένα χειμωνιάτικο βράδυ κάθεσαι στην πλατεία Αβυσσηνίας, από το δίπλα παλιατζίδικο ακούγονται κάποιοι Δάρνακες και για μια στιγμή καταφέρνεις επιτέλους να ενώσεις τις τελίτσες του ζωδιακού κύκλου, έτσι που να δημιουργηθούν σπειροειδείς διαδρομές που διασχίζουν τις Σέρρες, τα Γιάννενα και την Ορεστιάδα, κι από ‘κει βουτιά προς τα Δωδεκάνησα, την Κρήτη, τη Σχοινούσα, τα Φάρσαλα και τη Φλώρινα. Και κάπως έτσι σου αποκαλύπτονται όλα, η χαρά της ζωής, η σιωπή του θανάτου, η φύση που αναγεννάται μετά τον βαρύ χειμώνα, τα γλέντια στα τσαντίρια των γύφτων, η παραμεθόριος Ελλάδα που ζει, πεθαίνει, παίζει, δημιουργεί, αναπνέει, γλεντάει, αγαπάει με πάθος και συνεχίζει χορεύοντας σταυρωτά σαν ήρωας του Αγγελόπουλου ανάμεσα σε μελίσσια και τάφους και μηλιές. Κι αυτή είναι η Ελλάδα που αγαπάς.