Μοτοκούζι
Το τέλος του κόσμου θα μας βρει σε συναυλία των Jean-Paul Sartre Experience στη Νέα Ζηλανδία ή καβάλα σε μια μοτοκούζι να διασχίζουμε τη Λένορμαν με μια Polaroid στο χέρι κι ο αέρας θα βρωμάει απ’ τα διυλιστήρια. Μπορεί να κόβουμε λεμόνια απ’ τον κήπο σου ή να πετάμε βότσαλα στη θάλασσα της Μάγχης κι εγώ να σου λέω ψέμματα πως είμαστε στον Ατλαντικό. Μπορεί να τρώμε τηγανητές πατάτες με σως χίλιες θάλασσες σε ένα βρώμικο φαστφουντάδικο στις Βρυξέλλες ή να πίνουμε βότκα απ’το μπουκάλι και να κάνουμε φιγούρες σε κάποιο μπαρ της Μπρατισλάβας. Μπορεί να είναι απόγευμα και να τρώμε πασατέμπο σε ένα παγκάκι στο λιμάνι της Σμύρνης ή να πίνουμε ροζ γρανίτες και να κάνουμε θόρυβο με τα καλαμάκια μας στην ανατολική ακτή του Ειρηνικού. Μπορεί να παίζουμε κομπάρσοι σε μια ταινία του Αράκι, να τραγουδάμε δυνατά καραόκε τραγούδια των Roxette ή να ψάχνουμε στο ίντερνετ συνταγές για το τέλειο λικέρ δυόσμου. Μπορεί να κάνουμε καταδύσεις σε ένα ωκεανό με τροπικά ψαράκια ή να κολλάμε τις μούρες μας στα τζάμια του λεωφορείου 906 απ’ τον Πειραιά ως την Καλλίπολη και πάλι πίσω ή να ανεβοκατεβαίνουμε άσκοπα τη λεωφόρο Βουλιαγμένης. Μπορεί να παίζουμε UNO στο τραπέζι της κουζίνας ή να βαριόμαστε να επιστρέψουμε μια ταινία στο βίντεοκλαμπ. Μπορεί να κάνουμε σκοποβολή με άδεια μπουκάλια μπύρας σε κάποιο ξεχασμένο αμαξοστάσιο του Ντιτρόιτ ή να διασχίζουμε με ένα τροχόσπιτο την έρημο της Καλιφόρνιας παρέα με φίλους που τους λένε Τζο ή Ντέρεκ. Μπορεί να κάνουμε βουτιά στο Γκραν Κάνυον όπως η Θέλμα και η Λουίζ ή να φτιάχνουμε στένσιλ σε κάποιο τοίχο του Βερολίνου. Μπορεί να πίνουμε κοκτέιλ μέσα από καρύδες σε μια παραλία στα προάστια της Μπανγκόγκ ή να βλέπουμε για χιλιοστή φορά κάποια ταινία του Σταύρου Τσιώλη. Μπορεί να πλήττουμε σε κάποιο παιδικό πάρτι ή να ψαρεύουμε από μια βάρκα στη μέση του Έβρου. Μπορεί να καίμε βιβλία σε μια ταράτσα ή να κάνουμε τρολιές στο διαδίκτυο. Μπορεί να γαμιόμαστε στο πίσω κάθισμα του FIAT μου ή να κάνουμε τον γύρο της Αίγινας με νοικιασμένα ποδήλατα. Μπορεί να πίνουμε μπύρες με τον Jello Biafra ή τσάι με την Marianne Faithfull. Το τέλος του κόσμου μπορεί να μας βρει κλεισμένους σε ένα ασανσέρ ή στο κυλικείο κάποιας παλιάς πολυκατοικίας στο κέντρο της Αθήνας. Μπορεί να σκαρφιζόμαστε τρόπους να απελευθερώσουμε αστακούς από ένα ενυδρείο ή να ρουφάμε μπαλόνια με ήλιον και να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια. Μπορεί να ψηνόμαστε κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο της Σούγιας ή να σκοντάφτουμε πάνω σε ένα κορίτσι με αμυγδαλωτά που εκείνη την ώρα βγαίνει από ένα ζαχαροπλαστείο. Μπορεί να κλέβουμε ένα Volvo απ’ την άκρη του δρόμου και να φεύγουμε μαζί μέχρι το τέλος του κόσμου.
.
Και μόλις άκουγα αυτό :
Έτσι είναι φίλος, χωρίς ΣΝ δεν περνάει αυτή η βδομάδα…
Το «τέλος του Κόσμου» , τέλος δεν έχει …
Αέναο …
Θα μας απασχολεί και θα μας θυμίζει την ύπαρξη και την προοπτική του , πάντα … και θα μας ωθεί να φτιάχνουμε τέτοιες «ομορφιές» , σαν αυτή , που μόλις διάβασα …
Υπάρχει κι ένα άλλο ποίημα που λέει:
Κοίταξε εκεί
το ίδιο πράγμα συνέβη στον ύπνο σου χίλιες φορές
απ’ το ίδιο σημείο θα πετάς πάντα
απ’ το ίδιο σημείο θ’αναρωτιέσαι την αρχή και το τέλος των πραγμάτων
την ίδια απόφαση θα παίρνεις
μόνο που οι άνθρωποι θ’ αλλάζουν
όπως μια βόλτα στην πόλη
όπως τα φύλλα της χλόης
κι αυτά που πάντα σου άρεσαν θα συνεχίζουν να σου αρέσουν
το καλό και το κακό
το παιχνίδι του κύκλου
όπως το μέτρημα απ’ το μηδέν ως το άπειρο..
http://goo.gl/4qHiz 😉
ουπς, right one —> http://www.youtube.com/watch?v=JKsm3xWgWNk#t=22m49s
καλά σήμερα με έχεις σκοτώσει εσύ, κάθε φορά που σε πετυχαίνω από ‘δω κι από ‘κει μου βγαίνει ο καφές απ’ τη μύτη 🙂
αγαπώ ΣΝ.
Και ΚΒ.
υπάρχει κάποιος που δεν; 🙂
Αγαπώ Σάιλεντ, αγαπώ κάθε του λέξη…
Με κάλυψε η προλαλήλασα 🙂
@Theorema @Σταυρούλα πάω τώρα να κρυφτώ σε καμιά σπηλιά μέχρι να ξεκοκκινίσω 🙂
Σάιλεντ ελάτε από Αγρίνιο για το τέλος του κόσμου όπως τον ξέρεις:)
αν πει το ναι και η theorema εγώ φτιάχνω μπόγο και περιμένω στο κτελ αύριο το πρωί!
Ευτυχία. Τα ποστ σου δημιουργούν ευτυχία. Και τώρα πάω να βρω συνταγή για το λικέρ δυόσμου. :))
η σωστή συνταγή είναι συνδυασμός ούζου+ρακής και μετά βλέπεις αστεράκια.
προσοχή στην εμφιάλωση, εγώ το ‘χω μήνες τώρα σε ένα μπουκάλι που δεν μπορώ να το ανοίξω γιατί έχει σφηνώσει το καπάκι (αν δεν πω τον πόνο μου σε ‘σας σε ποιον θα τον πω δηλαδή;)
#mono_agapi 🙂
#episis
και αυτό:
το τέλος του κόσμου μας ή το τέλος του δικού μου κόσμου; σε κείνη την ταινία πάντως οι 2 εραστές μεθόδευσαν το 2ο πριν ζήσουν το 1ο…
αν λες την ομώνυμη ταινία έχω να πω ότι κάθε φορά ταυτίζομαι με τον κύριο με την πράσινη στολή που τρέχει μόνος του στους δρόμους 🙂
(χα, είχα πάει σ’ αυτή τη συναυλία στο Μύλο… πωπω τί μου θύμισες τώρα!)
Αποκαλύπτεις την ηλικία σου μικρή! 🙂
Τους θυμάμαι κι εγώ καλά εκείνη την περίοδο,πιτσιρικάδες αυτοί, πιτσιρικάδες κι εμείς, σκέτη μαγεία ήταν οι συναυλίες!
Που λες μόλις ανακάλυψα ότι το βίντεο από τον Μύλο το έχει ανεβάσει ο Ντίνος Σαδίκης στο κανάλι του. Να κι άλλο ένα:
Ναι, αγουρίλα σκέτη! Όλα τα καλά παιδιά τότε, άκουγαν Στέρεο Νόβα, χάζευαν με τις ώρες στερεογράμματα και διάβαζαν Ο1.
Καλά μόνο εγώ βλέπω κρυμμένους πίσω, κάτω και δίπλα από λέξεις και φράσεις τους φίλους του;
Τα κατάφερε πάλι να μας πάρει μαζί του. Αυτή τη φορά μέχρι το τέλος του κόσμου.
Κάνεις πολύ μεγάλο λάθος!
οι φίλοι μου ας πούμε δεν θα τραγουδούσαν ποτέ καραόκε τραγούδια των Roxette γιατί έχουν επίπεδο. Τόσο επίπεδο που δεν εμφανίζονται καν στο ποστ γιατί ντρέπονται 🙂
#γκούχου
Ποτέ δεν ξέρεις τί είναι ικανοί να κάνουν οι άνθρωποι για/ στους φίλους τους!
(γκουχου γκουχ…και για τους εχθρούς ισχύει, αλλά δεν είναι το κατάλληλο ποστ ώστε να επεκταθούμε στο θέμα)
δεν ξέρω τι εννοείς, αν πάντως σε πείραξε κανείς θα έχει να κάνει μαζί μας! 🙂
Διάβασα το όμορφο ποστ σου τυχαία απο το μπλογκρολ του Προβατου και με επιασαν τα κλάμματα. Φιλιά απο το Παταταστάν
Εγώ πάντως και καραόκε τραγουδάω (με πάθος!), και στο Αγρίνιο θα σε πάρω να πάμε (με το ΚΤΕΛ)!
Με αμυγδαλωτά και Jean-Paul Sartre Experience στη σάκα. Έτσι, για το γούστο μας 😉
είσαι τόσο υπέροχος silent! τόσο υπέροχος για όσα και όσους έχεις στην καρδιά σου…
Για άλλη μια φορά η επίσκεψη…μου ζέστανε την ψυχή!!!
Ακούστε λοιπόν τι θα κάνουμε: θα περιμένουμε να έρθει η theorema μαζί με τα αμυγδαλωτά της και τα υπόλοιπα παιδάκια απ’το Παταταστάν και θα νοικιάσουμε ένα ΚΤΕΛ να πάμε στο Αγρίνιο και στο δρόμο θα τραγουδάμε όλοι μαζί αυτό:
Σε διαβαζω τρώγωντας ελιές με φρεσκοφουρνισμένο φρατζολάκι… Τα λες τόσο νόστιμα, πού΄φαγα και δεύτερο…
Δεν βρήκα κάτι για την περίσταση, ελπίζω το φρατζολάκι να ταιριάζει κάπως με αυτό 🙂
Το τέλος του κόσμου θα μας βρει να διαβάζουμε τον silentcrossing να μιλάει για το πως θα μας βρει το τέλος του κόσμου. Και σήμερα το σκηνικό είναι τουλάχιστον apocalyptic.
εσείς όμως επιβιώσατε, έτσι δεν είναι;
το καλό πάντα νικάει στο τέλος, αφού…
that’s what hollywood said