Rain Dogs

Τι του ‘ρθε κι αυτουνού να βάλει Tom Waits απόψε και μάλιστα αυτό; Δεν ήξερε ότι είναι κόκκινο πανί; Φυσικά και το ήξερε, επίτηδες το έκανε. Και δεν είχα και που να το αφιερώσω δηλαδή γιατί απόψε δεν ήταν εκεί, τέσσερις άνθρωποι ήμασταν όλοι κι όλοι στο μαγαζί, σχεδόν φίλοι πια μετά από τόσα κεράσματα. Μία φορά μόνο έχω ακούσει το Rain Dogs έξω, στην Αγγλία, σε μια παμπ στο Brighton με γριές τραβεστί και αλκοολικούς ναύτες και το τραγούδι ταίριαζε ιδανικά με την ατμόσφαιρα, όχι όπως σήμερα. Αναστατώθηκα, είναι κι εκείνο το βιβλίο, ξέρεις ποιο σου λέω, που σε έκανε να θες να ζήσεις εκστατικά ευτυχισμένος ή τέλος πάντων εγώ κάποτε έλεγα ότι θέλω να ζήσω εκστατικά ευτυχισμένος και έζησα εκστατικά ευτυχισμένος αλλά τώρα γύρισα σπίτι και αρχίζω να ξεχνάω πως είναι να είσαι Rain Dog. Λοιπόν, αυτό το τραγούδι πρέπει να απαγορεύεται δια νόμου τέτοιες άγριες ώρες στην επαρχία, υπάρχει κόσμος εκεί έξω που είναι επιρρεπής. 

         

Στην επαρχία που λες τις καθημερινές δεν κυκλοφορεί σχεδόν κανείς μετά τις 11 το βράδυ, ψάχνεις ώρα να βρεις ανοιχτό περίπτερο για τσιγάρα και στο δρόμο μιλάς με το γκαρσόνι της καφετέριας που ετοιμάζεται να κλείσει και σου λέει το φόβο του ότι αν συνεχιστεί έτσι θα τον απολύσουν ή τον ψαρομάλλη κύριο με τη φόρμα και τον άσχημο σκύλο που ξέρει όλες τις εκπομπές στην τηλεόραση και που κατά βάθος ψάχνει να βρει κάποιον για κουβέντα, υπάρχει μια μυστική συνωμοσία, σαν να ξέρουν ότι εσύ έλεγες ότι δεν θα γύρναγες ποτέ κι όμως είσαι εδώ και τις περισσότερες φορές δεν είναι καθόλου άσχημα. 

                 

Μόνο που εσύ δεν θα γύρναγες ποτέ σπίτι γιατί εσύ είσαι Rain Dog και καταπίνεις τη νύχτα στις πολύφωτες κεντρικές λεωφόρους του κόσμου με ρούμι στο φλασκί. 

         

Στη γειτονιά είμαστε λίγα τα Rain Dogs, ένας πρώην ναυτικός γεμάτος τατουάζ που είναι σαν να βγήκε από τον φακό της  Nan Goldin που μένει σε ένα παλιό ισόγειο με σπασμένη τζαμαρία και τα βράδια ακούει δυνατά Καζαντζίδη και κάθεται στο πεζούλι του σπιτιού με το σώβρακο. Μια πενηντάρα λίγο πιο κάτω με ξεφτισμένο κολάν που καπνίζει στο δρόμο και κάνει βόλτες στην πόλη με τις φίλες της που κι αυτές φοράνε πάντα κολάν. Δυο κοριτσάκια γύρω στα 17,  λίγο παχουλά και με ξανθό βαμμένο μαλλί, που κάθε βράδυ περνούν μεθυσμένα κάτω απ’ το μπαλκόνι μου και τραγουδούν δυνατά.

            

Εδώ και καιρό έχω deja vu, είναι που οι μικρές μας ιστορίες επαναλαμβάνονται στο διηνεκές, είκοσι χρόνια μετά πηγαίνουμε στα ίδια μέρη με τους ίδιους ανθρώπους, οι φίλοι μου επέστρεψαν στα παιδικά τους υπνοδωμάτια για να μην μεγαλώσουν ποτέ, στην πόλη τις νύχτες βγαίνουμε μόνο μερικές σκιές που  πίνουμε βαριά ποτά, μεθάμε γρήγορα, που και που κάποιος έχει και κάποιο μικροατύχημα με το αυτοκίνητο ή το μηχανάκι. Είναι σαν να είμαστε πάλι 16. Γενικά, αυτή η γενιά των τριαντακάτι είναι σαν ζει παρατεταμένη εφηβεία. Μόνο με λιγότερη ελπίδα πια. 

                   

Μίλαγα το πρωί σε μια ομάδα δεκαεξάχρονων παιδιών. Άκουγα προσεχτικά και με ανακούφιση τα όνειρα τους, τα σχέδια για το μέλλον, και στο τέλος κάποιο αγόρι με σκουλαρίκι στο φρύδι μου είπε ότι είμαι το πρότυπο του γιατί θέλει να κάνει το επάγγελμα μου και ότι παρόλο που εγώ μεγάλωσα δεν ξεπουλήθηκα, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Εγώ του απάντησα ότι πρέπει να ζούμε τη ζωή που θέλουμε να ζήσουμε και ότι κανένας άλλος εκτός από εμάς δεν είναι υπεύθυνος γι’ αυτή τη ζωή. Ζούμε όμως στ’ αλήθεια τη ζωή που θέλουμε να ζήσουμε ή αυτή που παραμυθιαζόμαστε ότι θέλουμε; Και αυτή η ζωή που θέλουμε είναι η πραγματική ζωή ή το σενάριο που έχουμε φτιάξει και θέλουμε να πηδήξουμε μέσα γιατί μας φαίνεται εντάξει; Ή μήπως για όλα φταίνε τα τραγούδια; Πάντως, η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι πια Rain Dog είναι η πιο δύσκολη…

.

     

Oh, how we danced with the rose of Tralee

Her long hair black as a raven

Oh, how we danced and you whispered to me

You’ll never be going back home,

You’ll never be going back home.