The Athens Sessions V: The Real Thing
26 Φεβρουαρίου, 2011
40 Σχόλια
leave one →
stories from the city, stories from the sea
the instagram sessions
the 8/tracks sessions
προσφατα σχολια
stokegeo στη Πάμε όμορφε μου Τσαλαπετεινός στη The Nisyros Sessions III Eleni Tsoukali στη Ο φόβος στα χρόνια της Σ.… Μαρίνα Μυλωνά στη Εn el Camino Portugués I 
Una poesia – A… στη ένα ποίημα Piccole lezioni di i… στη Μικρά μαθήματα ιδεολογικής… silentcrossing στη The Auschwitz-Birkenau Session… Τσαλαπετεινός στη The Auschwitz-Birkenau Session… Elsa στη The Aachen Sessions The Mauthausen Sessi… στη Νέα Ομιλία 
Silentcrossing's Blog 
Silent, από τις καλύτερες φωτό που έχεις ανεβάσει… (θε μου, αυτή είναι η Αθήνα ε;)
κατακαημένη Αθήνα…
Εμένα αυτά τα τοπία της πόλης μας μου αρέσουν – είναι ειλικρινή και αληθινά. Νομίζω είναι όμορφα. Αλήθεια το λέω
Πολύ καλές, μια- μια αλλά και όλες μαζί σαν σύνολο που δίνει μια πολύ πιστή εικόνα της εποχής. Η Αθήνα σήμερα από πολύ κοντά. Εδώ μια εικόνα της Αθήνας από πολύ μακριά.
(Ελπίζω να πρόσεξες πόσο σοβαρός είμαι απόψε)
Βλέπεις σάιλεντ! Όταν καταφέρνεις να δεις τα πράγματα από μια κάποια απόσταση όλα γίνονται όμορφα ξαφνικά! (Αυτό πάει για το λινκ του τσαλαπετεινού).
Πάντως κι εγώ θα συμφωνήσω πως η Αθήνα των συνθημάτων, των σκισμένων πόστερς, των σιδερένιων σκαλοπατιών και…του Παύλου (εντάξει ξέρω… έχω γίνει πολύ γραφική πια…) είναι η Αθήνα που αγαπώ. Μόνο αυτά τα παιχνίδια που φωτογραφίζεις με πληγώνουν αφάνταστα. Ποτέ μου δεν κατάφερα να πετάξω παιχνίδι. Τα μάζευα ή τα έδινα. Και τα χαλασμένα παιχνίδια είναι από εκείνες τις εικόνες που δε μπορώ να βλέπω. Ίσως να φταίνε εκείνοι οι πολεμικοί ανταποκριτές που έχουν γεμίσει το μυαλό μου με ακρωτηριασμένες κούκλες από τη Γάζα, τη Γιουγκοσλαβία ή όπου αλλού. Ίσως γιατί κι εγώ πίστευα πως τα παιχνίδια ζωντανεύουν τις νύχτες. Ίσως γιατί μαζί με την κούκλα μου φόβουν μην πετάξω στα σκουπίδια και την παιδικότητά μου, τον αυθορμητισμό μου, την ανεμελιά μου και την αταξία μου.
Τώρα που μετακόμισα κι εγώ δυο-τρεις φορές ξέρω πωςμακάρι να ‘ταν τόσο απλό μα όσο πλαστικό κι αν κλείσεις μες στην κούτα πάντα κάτι μένει πίσω σου σπασμένο.
Φεύγοντας προσπάθησα να αποτυπώσω, αλλά και να φυλάξω μέσα μου, μία κάπως πολύχρωμη πόλη, που δεν είναι καθόλου βέβαια, ήθελα όμως μία ψευδαίσθηση για τα 15 χρόνια που έζησα εδώ. Γι’ αυτό και δεν κάνω απολογισμούς, αυτό που είναι σήμερα η Αθήνα με πληγώνει γιατί την έχω αγαπήσει όσο κανείς άλλος. Δεν ήθελα λοιπόν να φαίνεται η μιζέρια της πόλης, αλλά το χρώμα, μάλλον όμως πως δεν τα κατάφερα και πολύ. Αν πάντως έπρερε να διαλέξω μία μόνο εικόνα που να αποτυπώνει την πραγματικότητα της Αθήνας, αυτή θα ήταν η νο7 με τα ενοικιαστήρια. Όχι μόνο γιατί αυτή είναι η καθημερινότητας μας, αλλά και γιατί αντικατοπτρίζει συμβολικά (έστω και χρωματιστά) την ανέχεια και το κενό των κατοίκων, που είναι μεγαλύτερο και από το κενό των ξενοίκιαστων σπιτιών.
Όσο για τις κούκλες, περίπου την άνοιξη του ’09 άρχισα να παρατηρώ (και να φωτογραφίζω) τα πεταμένα παιχνίδια σε διάφορα σημεία της πόλης. Ίσως κάποια στιγμή τα μαζέψω όλα εδώ. Αν κάποιος προσέξει λίγο περισσότερο, θα δεν πολλά πεταμένα παιχνίδια, παντού. Και αυτό είναι ακόμα ένα κομματάκι της πόλης που θα με ακολουθεί.
Ήθελα να κλείσω χθες με μια κάπως ευχάριστη νότα, όμως το πρωινό ξύπνημα ήταν κάπως..νοστραδαμικό: αργά το βράδυ ξεφορτώθηκα τα τελευταία μου σκουπίδια, άχρηστα περισεύματα του σπιτιού, μισοτελειωμένα σαμπουάν, μισοχαλασμένα λεμόνια, σκισμένα ρούχα, τα μισοφαγωμένα ταπεράκια του σκύλου, δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Το πρωί βρήκα πάνω από τον κάδο σκουπιδιών δύο ανθρώπους να ξεδιαλέγουν τα σημαντικά, και τα δικά μου πράγματα ήταν μέσα στις σακούλες τους με τα σημαντικά. Και από πάνω ένα σμήνος με 100 περίπου περιστέρια να ψάχνει κι αυτό τι θα περισέψει. Οι άνθρωποι αυτοί ούτε μετανάστες μου φάνηκαν, ούτε άστεγοι, ούτε η κλασική εικόνα του ρακένδυτου που ψάχνει στα σκουίδια. Μάλλον ήταν γείτονες μου. Αυτό είναι φρίκη και συγγνώμη αν σας στεναχωρώ.
Τα φιλιά μου σε όλους, τα λέμε σύντομα από το νότο και αν κάποτε αποκτήσω αξάντ να μην διστάσετε να μου το πείτε 🙂
τι εννοείς; δηλ. έφυγες τώρα;;;
ώστε έτσι. Τό’πες και το κάνεις εσύ: δεν θα γλιτώσεις εύκολα
η πόλη θα σ’ ακολουθεί 😀
(ακολουθεί και μέιλ 🙄 )
Συγκλονιστικά στιγμιότυπα από την πιο ωραία άσχημη πόλη του κόσμου!
Αλήθεια, πού πήγες
Αλήθεια, πού πήγες;
κρυοοο!κι αυτος ο αερας…
καποιοι αγοραζουν καρτ ποσταλ…
καποιοι κανουν κλικ στη στιγμη…
κι εγω εφυγα…κι αφησα τα σκουπιδια μου…κι ενα παντελονι ξεχασα…μα δεν ξεχασα τι ειδα…εισαι και συ να μου το θυμιζεις μια μερα μετα…
Αλήθεια, πού πήγες; Αλήθεια, πού πήγες; Αλήθεια, πού πήγες;
ο σάιλεντ έφυγε! και μας άφησε τις μνήμες του από την πόλη που θα τον ακολουθεί (που λέει και η Χάρις!!!)
σάιλεντ, τυχερούλη!
Αγαπημένες και αγαπημένοι, τρεις μέρες λείπω από την «πιο ωραία άσχημη πόλη του κόσμου» και μόλις σήμερα απέκτησα για λίγο επάφή με την πραγματικότητα της Αθήνας. Ήταν ανάγκη; Από μακρυά η βία σοκάρει περισσότερο γιατί δεν μπαίνεις σε ταυτίσεις και έχεις χρόνο να την επεξεργαστείς. Η «πιο ωραία άσχημη πόλη του κόσμου» πάντως σε ακολουθεί όπου κι αν πας, αν την έχεις αγαπήσει στο φουλ και της τα έχεις δώσει όλα. Κι αν φύγεις είναι που δεν αντέχεις να τη βλέπεις να στην ξεσκίζουν και να μένεις άπραγος-αν είναι όμως να βάλουμε φωτιά μπας και ξαναγεννηθεί από τις στάχτες της να μου το πείτε να έρθω, υπόσχομαι να ανάψω το πρώτο στουπί. Αλλά θα αποφύγω το μελό, το ξόδεψα στα τηλέφωνα αυτές τις μέρες…Έφυγα λοιπόν και προσπαθώ να μην γκρουφτώ (=πνιγώ) από τον πολύ καθαρό αέρα. Το ερώτημα όμως που με απασχολεί είναι το εξής: είναι προτιμότερο να ζει κανείς σε μία άρρωστη πόλη ή σε μια πόλη με άρρωστα μυαλά; Ελπίζω να το απαντήσω κάποια στιγμή, πριν με φάνε τα δρομολόγια. Τα πιο γλυκά φιλιά μου (από τα Χανιά)!
Silent είναι υπέρχοες οι εικόνες σου και εμένα με συγκίνησαν πολύ, την αγαπώ αυτή την Αθήνα, αυτή είναι η αληθινή Αθήνα, όχι ο Φλοίσβος και το Μέγαρο.
Κι είναι πολύ πολύ πολύ όμορφη.
Θα το μετανοιώσεις που έφυγες, θα δεις, όλος αυτός ο καθαρός αέρας δε θα σου κάνει καλό, να το ξέρεις.
Α, και απαντώ, προτιμότερο είναι να ζεις σε μια άρρωστη πόλη. Γι’αυτό εγώ προτιμώ τις πόλεις από την επαρχία, η επαρχία έχει πολλά άρρωστα μυαλά (νομίζω).
Τα φιλιά μου και την αγάπη μου στον Αυτιάγγουρα!
Θα συμφωνήσω με την κροτ στα περί πόλεως κι επαρχίας αλλά πριν ξαναετοιμάσεις βαλίτσες (σαν να σε βλέπω που αρνείσαι να ξεπακετάρεις!) αναλογήσου μήπως τυχόν και κάποιες πόλεις έχουν το προνόμιο να σετάρουν τα μυαλά με τον αέρα τους. Και τελευταία αυτό σαν και να γίνεται όλο και πιο συχνό. Μάλλον η επιλογή δεν είναι ποια αρρώστια είναι λιγότερο κακή αλλά σε ποια έχεις εσύ την ισχυρότερη ανοσία… Καλή νέα αρχή σάιλεντ και να προσέχεις το παιδί γιατί …»αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα» 😉 Γουβ!
(Υ.Γ.: Αρχίσαμε και την αργκό μέσα σε τρεις μερούλες;;;;)
Krot και Χαρά ξεκινάω από τα σημαντικά: ο καημένος ο αυτιάγγουρας έχει πέσει θύμα ρατσισμού λόγω μεγέθους (άκου βλακείες μια σταλιά σκυλάκι) και τόσες μέρες οι δυο μας είμαστε ένας περιφερόμενος θίασος που μάταια αναζητά μια γωνίτσα για τη νύχτα. Τη μέρα κάνουμε βόλτες με το αυτοκίνητο στην περιφέρεια της πόλης τραγουδώντας παλιά τραγούδια των Smiths. Που και που κλαίμε, μετά γελάμε, και μετά ψάχνουμε μάταια να βρούμε μια dog friendly καφετέρεια να πιούμε καφέ. Μπήκαμε κρυφά και στο σπίτι του γείτονα να κλέψουμε λίγο φαϊ και είχε μόνο ξηρούς καρπούς και έφαγα εγώ τα καρύδια και ο αυτιάγγουρας (ο βοηθός μου) τις σταφίδες. Ντάξει, ακούγεται κάπως όλο αυτό, στην πραγματικότητα έχει περισσότερη πλάκα! (θεέ μου τι γράφω!) Αυτό ως προοίμιο για τα άρρωστα μυαλά, θα επεκταθώ όταν έχω χρόνο.
Η Αθήνα! Αχ η Αθήνα! Μπορεί να συμφωνώ μαζί σας ότι είναι πολύ πολύ πολύ όμορφη και ότι ο καθαρός αέρας της επαρχίας κάνει κακό, αν προσέξατε όμως οι μόνες που υπερασπίζονται πλέον τη διαβίωση στην Αθήνα είστε εσείς που λείπετε στο εξωτερικό 🙂
Είπαμε όμως, είναι θέμα ημερών να ξεκινήσει η επανάσταση, θα ανταμώσουμε και πάλι 😉
(Υ.Γ.: Την αργκό την παίζω ήδη στα δάχτυλα-μπορώ να σας κάνω ως και ιδιαίτερα μαθήματα!)
Την υπερασπιζόμαστε γιατί ξέρουμε και εκτιμάμε αυτό που χάσαμε.
Δεν περίμενα ποτέ πως θα το έλεγα αυτό -ειμαι και σε φασάρα- αλλά τίποτα, μα τίποτα δε συγκρίνεται με την επικοινωνία που έχεις με ανθρώπους που αγαπάς και εκτιμάς στην πόλη σου: όποια πόλη θες εσύ, μερικές φορές διαλέγουμε πατρίδα. Εγώ τη διάλεξα την Αθηνα δεν εχει να κανει που γεννηθηκα εκεί. Τη διάλεξα αφού έφυγα.
Ο Αυτιάγγουρας είναι θυμα ρτατσισμού λόγω μεγέθους αυτιών ή λόγω μεγέθους γενικώς? :Ρ
Νομίζω ότι το ουσιαστικό ζήτημα είναι που μπορεί πια να επιβιώσει κανείς, ζωτικά, πνευματικά, συναισθηματικά. Φοβάμαι πως στην Αθήνα είναι πια ακατόρθωτα και τα τρία, πάντως δεν έχω για την ώρα τη συναισθηματική αντοχή για επιχειρηματολογία υπέρ ή κατά. Άσχημη κουβέντα για την Αθήνα δεν μπορώ να πω, εκεί μεγάλωσα, εκεί αγάπησα, εκεί έχω και τα τραύματα μου, εκεί και λίγους ακόμα από τους αγαπημένους μου, γιατί οι περισσότεροι φεύγουν έτσι κι αλλιώς. Έχουμε χρόνο μπροστά μας να τα αναλύσουμε όλα 🙂 Στην τελευταία ερώτηση δεν απαντώ, είναι μούργικη και προβοκατόρικη και τελευταία με το μούργο τα βρήκαμε (με τη βοήθεια ενός ανεπαίσθητου εκβιασμού) 😉
εχω χασει επεισοδια απο τη Λασπη και διακρινω ανιερες συμμαχίες να πλέκονται πίσω από την πλάτη μου. θα μελετήσω τα δεδομένα και θα επανέλθω.
σωστό είναι αυτό που λες -αλλά εμένα μου λειπετε εσείς οι ξερεις ποιοι (και μερικοί άλλοι).
Α, δεν έχεις χάσει και πολλά, μην ανησυχείς. Απλά εκβιάζω το μούργο κι έτσι είμαστε φίλοι για μερικές μέρες, αλλά έχασα τη φριτέζα, κρίμα…
Εγώ δεν την υπερασπίστικα καθόλου την Αθήνα. Με παρανοήσατε. Έφυγα από επιλογή και ακόμη δεν πιστεύω ότι θέλω να επιστρέψω. Ίσα ίσα που νομίζω πως εκεί θανατηφόρος αέρας και πεθαμένα μυαλά συμβιώνουν υπέροχα. Δεν εκτίμησα την Αθήνα που έχασα γιατί δε με χώρεσε ποτέ. Και γενικά δεν πιστεύω στην εκτίμηση που έρχεται με την έλλειψη. Πιστεύω στην πληρότητα που νιώθεις την ώρα και τη στιγμή που σημβαίνουν τα πράγματα. Οι κατόπιν εορτής αγάπες είναι για μένανε συμβιβασμός με το λιγότερο κακό και βαρέθηκα στο λίγο και στο αργότερα -φασάρα γιου τελλ μι!- όλα αυτά τα χρόνια.
Κλάψε όσο θες για τους ανθρώπους που θα σου λείψουν, τα ντογκ-φρέντλυ στέκια και τις αναμνήσεις που άφησες πίσω σου αλλά στο τέλος σκάσε ένα φιλί στο σκύλο σου και δες με ειλικρίνεια πως στην Αθήνα δεν το βρήκες αυτό που αναζητάς. Κι αν δεν το βρείς και στα Χανιά, υπάρχει ένας γενναίος καινούριος κόσμος να το ψάξεις. Τώρα ξεκίνησες και δε θα σταματήσεις. Μην κοιτάς πίσω! Μέσα και μπροστά! Και κλείσε επιτέλους τους Σμιθς. Heaven knows you’re miserable now αλλά αν πίστευες σε heaven and hell δε θα έκλεβες το γείτονα οπότε ποιον πας να κοροιδέψεις 😉
Η επανάσταση είναι στο χέρι σου! Αυτό με το καλύτερο ντιρέκτ!
(Ναι το παραδέχομαι! Διάβασα το fight club στην καθοριστική ηλικία των 12 κι από τότε πιστεύω στην αυτοκαταστυροφή. Κι αυτό σε συνδυασμό με το ότι ανακάτευα στο γάλα μου καφείνη από τα 5με έχει φτάσει σε ένα σημείο αυπνίας- αηδίας- αφασίας που με κάνουν…calm like a bomb).
Χαρά! Αχ Χαρά, you always seem to have the good ones 🙂
Όπως ίσως να πρόσεξες, εδώ και μέρες προσπαθώ να αποφύγω να μουσκέψω με δάκρυα το μπλογκ μου, αλλά κάθε φορά που περνάω από ‘δω κάτι σκιρτάει μέσα μου. Το λοιπόν εγώ εκτός από τους ανθρώπους και τις στιγμές αγάπησα την πόλη και ειδικά τα πρώτα χρόνια πορεύτηκα μαζί της ερωτικά. Είχα πάντα καλούς φίλους, είχα όμως και τη μεταμεσονύκτια διαδρομή Άνω Πατήσια-Συγγρού με τα πόδια πόσα και πόσα βράδια και τόσο πολύ την αγαπούσα την Αθήνα που κοιμόμουν κι έξω όταν τύχαινε. Αυτό που αναζητούσα λοιπόν το βρήκα, μόνο που όλα είναι τελικά εφήμερα. Η αγάπη μου δεν είναι κατόπιν εορτής, μόνο που εξέπνευσε καιρό τώρα.
Φιλάκια φυσικά και θα δώσω στον μικρό, με μεγάλη μου χαρά!
Αλλά περισσότερα φιλάκια θα δώσω σε ‘σένα. Το στήριγμα που πήρα από ‘δω τις τελευταίες μέρες δεν περιγράφεται…
(πάω τώρα από κάτω που έχει αγκαλιές) 🙂
Κι εγώ αγκαλιές! Κι εγώ! 🙂 🙂 🙂
Το ότι σε καταλαβαίνω για το «Πατήσια-Συγγρού» το φαντάζεσαι, αν και για μένα η διαδρομή ήταν Γαλατσίου-Σύνταγμα 😉 Φοβερό τελικά τι μπορεί να αγαπήσουμε οι άνθρωποι, έτσι; Ο έρωτας είναι εντελώς τυφλός ακόμη και στο στοιχειώδες επίπεδο των δρόμων!
Τα φιλιά τα παίρνω με ενθουσιασμό 🙂 Αυτές τις μέρες σαν να έχω πιάσει λίγο πάτο. Αλλά όπως είπαμε: «maybe we have to break everything to make something better out of ourselves»! Καλή μας τύχη!
Α! Μπήκε η άνοιξη!Goodmorning sailent!
(Ιnsomnia…)
Χαρά κι εγώ την αγαπούσα την Αθήνα πριν να φύγω και την αγαπώ πάντα κι ας νιώθω πως μάλλον δε με χωράει.
Σ’ευχαριστώ γι’αυτό το σχόλιο που έκανες, εσύ το έκανες για το Silent, αλλά ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν αυτή τη στιγμή και έτσι έκλεψα κι εγώ μερικές από τις αγαπούλες σας και τις κρατάω για συντροφιά, ντάξει?
Έλα να αγκαλιαστούμε όλοι μαζί έτσι που καταφέραμε και δε χωράμε σε κανένα χωροχρόνο! Κάτι είδα για Πάσχα στην Αθήνα! Ειδοποίησε κι υπόσχομαι να σε πάω στο αεροδρόμιο για να φύγεις 😉
σαιλεντ, καλη διαμονη! 🙂
[το φευγιο δεν ειναι παντα φυγομαχια]
.
διαβασα διαγωνια και ειδα το ονομα μου και τη δηλωση οτι τα βρηκαμε [χοχοχο ποσο αθωος εισαι; 😛 ]
.
αν ο σκυλακος σου με τα ας πουμε καπως μεγαλουτσικα αυτακια [το βαζω ευγενικα ε;] τραγουδαει σμιθς, ειναι κριμα να τον ακους μονο εσυ!!
.
η αθηνα δεν ειναι πολη να ζει καποιος , ειναι πολη να πεθαινεις
!
[αρρωστα μυαλα εχει και η αθηνα πολλα κροτ]
α, το ξεχασα, οι φωτο με το φθισικο χρωμα που εβαλες ειναι εκπληκτικες.
Α, βλέπω ανέβηκαν πάνω οι αγκαλιές. Να φωνάξουμε και τους από κάτω τότε και να αγκαλιαστούμε όλοι μαζί καλωσορίζοντας την άνοιξη με κέφι και τραγούδι, έστω και με Σμιθς 🙂
Στη μέση θα βάλουμε το μούργο που θα χτυπάει παλαμάκια 🙂 🙂
Το χάνω αδέρφια, να το ξέρετε! Ζω εικόνες από το μέλλον, ακόμα απορώ με μένα που για κάποιο διεστραμένο λόγο είχα συνδέσει την επαρχία με την ευημερία. Πως λέμε «καμία σχέση»; Θέλω να γράψω γι’ αυτά αλλά δεν έχω ακόμα το χρόνο. Αισθάνομαι κάπως σαν να ζω στα 70ς αλλά με μια πινελιά David Lynch και σκέφτομαι ότι η Αθήνα μπορεί να έχει χίλια δυο στραβά, δεν έχει όμως το ένα που στην επαρχία μπορεί να σε σκοτώσει: την κοινοτοπία. Φρικιάζω! Τουλάχιστον υπάρχει έντονη πολιτική δράση χωρίς διπλά μηνύματα, η μαύρη σημαία που ανεμίζει στα σπίτια με ριγεί. Πολλά μαζεμένα και τι να προτοπώ! Τίποτα ακόμα, θα δείξει ο χρόνος…
Τουλάχιστον ο καλλιτέχνης επαίνεσε τις φωτογραφίες μου κι έτσι παίρνω το κουράγιο να συνεχίσω (εσείς θα την πληρώσετε, μην ανησυχείτε…)
Θα πω όμως και κάτι άλλο κι ας χρησιμοποιηθεί εναντίον μου: σήμερα ο αυτιάγγουρας έκανε το πρώτο του μπάνιο και μου βγήκε η πίστη μέχρι να στεγνώσουν τα αυτιά 🙂
Αυτά…Κλείσατε εισητήρια για να με επισκεφτείτε ωρέ;
Ματς!
Ρε είναι πολύ ωραία τα σχόλια εδώ. Το λέω κι εγώ ως ξενιτεμένος που ακούει οτι φεύγουν όλοι απ’ την Αθήνα και στεναχωριέται και καταλαβαίνει οτι δεν έχει νόημα να γυρίσει εκείνος. Ακόμα έστω…
Από την άλλη δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ζω στην Ελλάδα χωρίς να ζω στην Αθήνα. 26 χρόνια εκεί δεν τα λες και λίγα.
btw silent το 1+1 σε περιμένει [και σε δικαιολόγησα να ξέρεις, χαχα!]
πράσινο κρεμμύδι, δεν ιδρύουμε ένα σύλλογο όλοι εμείς που έχουμε τον ίδιο πόνο;
α, πολύ άνετα. πολύ-πολύ άνετα. πώς θα τον ονομάσουμε όμως; [πάντα στο όνομα κολλάνε τα πράγματα]
ξενιτεμενα πουλια?
οπως και ναχει παω πασο για το ονομα. και green onions τον ονομαζουμε αμα θες!
Silent,
Κάθε αρχή και δύσκολη… συνήθως θέλει τουλάχιστον 6 μήνες για να συνηθίσεις το νέο σου περιβάλλον. Μη το βάζεις κάτω. Κι εκεί θα γνωρίσεις ανθρώπους με τους οποίους να έχεις κοινά σημεία. Εντάξει, σε μία πόλη 5+ εκ. είναι πιο εύκολο, ειδικά άμα συχνάζεις σε μέρη που καλύπτουν ειδικά ενδιαφέροντα. Και τώρα που είπα ειδικά ενδιαφέροντα, αλήθεια γιατί δε δημιουργείς εσύ τέτοιο χώρο μαζί με άλλους; Και στα Χανιά φαντάζομαι θα υπάρχουν άπειρα μαγαζιά που έχουν βάλει λουκέτο. Αν είναι και κοντά στο Πολυτεχνείο θα είναι πιο εύκολο να πετύχεις και φρέσκα μυαλά. Έτσι θα λύσεις και το πρόβλημα του ρατσισμού με τον αυτιάγκουρα 🙂
υγ. δες το μέηλ σου
υγ.2 (αυτό το ξέχασα) Καλά βρε αθεόφοβε, σταφίδες στο παιδί;;; θα τον χαλάσεις από μικρό! 🙂 Είσαι σίγουρος ότι δεν πειράζει; Οι σταφίδες δεν περιλαμβάνονται στα γλυκά;
@Green Onion και Krot πουλιά ξενιτεμένα, σας ξορκίζω μην βιαστείτε να επιστρέψετε. Κάντε αντίσταση από τα ξένα, οργανωθείτε, φτιάξτε συλλόγους, διαδώστε ότι είμαστε παγιδευμένοι και τέλος πάντων πείτε σε όλους ότι έχουν ήδη κάνει την εμφάνιση τους τα πρώτα σημάδια παράνοιας. Όνομα για την οργάνωση σας θα σας βρει η Χαρά όταν ξαναπεράσει από ‘δω, είναι μανούλα σ’ αυτά κι επίσης ξενιτεμένη στη Λόνδρα.
Χαρά θα βοηθήσεις το κίνημα;
Στο αυριανό 1+1 θα λάβω μέρος με νύχια και με δόντια, ακόμα και αν μου βγάλουν τα νύχια και τα δόντα πάλι θα είμαι εκεί 🙂 Και σε ευχαριστώ γκρην που με καλύπτεις, οι υπόλοιποι συμμετέχοντες είναι αμείλικτοι!!
@KnowDame ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και την υποστήριξη, μάλλον είμαι κάπως υπερβολικός κι εγώ, λες και με πήραν στα κάτεργα…Σκέψεις υπάρχουν πολλές και αν φτιάξει λίγο και η διάθεση θα οργανωθούμε κι εδώ σιγά σιγά και θα έρθετε όλοι σας να φτιάξουμε τη δική μας πολιτεία, μακρυά από τους γραφικούς και τους κοινότοπους! Το μέηλ το είδα, αποστολή εξετελέσθη 😉
Υ.Γ. Το παιδί ακολουθεί διαλεχτή διατροφή, μια φορά μόνο παραβιάσαμε τους κανόνες λόγω πείνας. Δεν θα επαναληφθεί όμως! 🙂 🙂 🙂
Για να σου φτιάξω λίγο ακόμα το κέφι… δες τι πρόκειται να γίνει στα μέσα Ιούνη στα μέρη σου http://www.arnstrohmeyer.de/
Μου το έδειξε ένας φίλος τις προάλες και αναρωτιόμασταν πόσοι έχουν απομείνει από τότε που συνεχίζουν να είναι πιστοί στις ιδέες τους. Αν μπορέσεις να πας, περιμένω ανταπόκριση 🙂
Την εποχή αυτή δυστυχώς δεν την πρόλαβα και το είχα απωθημένο σε όλη την εφηβεία (γκουχ γκουχ… και μεταεφηβεία 😉 ), γιατί ήμουν πολύ μικρή όταν γινόντουσαν όλα αυτά 🙂
Αυτές οι «διαδρομές της αγάπης» πολύ μου άρεσαν σαν ιδέα για αφιέρωμα στην πόλη. χμ… τι λες;
@KnowDame είσαι η καλύτερη! Αλήθεια, πως ξέρεις τόσα πολλά για την πόλη μου; Φυσικά και θα πάω, φυσικά και θα υπάρξει ανταπόκριση, αν και μην αποκλείεις το ενδεχόμενο την ανταπόκριση να την κάνεις εσύ η ίδια! Τον Ιούνη δεν θα έχουμε ακόμα πνιγεί από τους τουρίστες Δεν ήσουν μικρή όταν γινόντουσαν όλα αυτά, μήπως εννοείς ότι τα έμαθες από αφηγήσεις των παππούδων σου;
@Γιώργο αν και η αγάπη για την πόλη φαίνεται πως μας μίσεψε, φυσικά και λέω ναι ναι ναι!