Εργασιακά: Νέες Τάσεις Χειμώνας 2010-2011

Αν υποθέσουμε ότι έχει κάποιο ενδιαφέρον η ανεργία, αυτό θα πρέπει να είναι ότι κατά την αναζήτηση εργασίας έρχεσαι σε επαφή με διαφορετικά εργασιακά περιβάλλοντα και τους πιο απίθανους εργοδότες και, ενώ βρίσκεσαι στην πραγματικότητα εκτός οικονομικού συστήματος, παράλληλα το γνωρίζεις καλύτερα απ’ όλους. Και μπορείς μελλοντικά να γράψεις, ας πούμε, ένα κοινωνιολογικό δοκίμιο για την εργασία στην Ελλάδα στα χρόνια του ΔΝΤ.

 

Έλεγα εδώ τις προάλλες για ένα φίλο μου που εργάζεται περίπου 18 ώρες τη μέρα σε μια εταιρία-μεγαθήριο, που κάθε χρόνο έχει κέρδη όσο τουλάχιστον το μισό ελληνικό ΑΕΠ. Ο φίλος μου δεν είναι κανένα μεγαλοστέλεχος, ο τελευταίος τροχός της αμάξης είναι, το λούμπεν προλεταριάτο της εταιρίας-μεγαθηρίου. Πρόσφατα στην εταιρία υπήρξε ένα εργατικό ατύχημα (εντελώς απρόοπτα θα έλεγα, αφού με 18 ώρες εργασίας ο άνθρωπος έχει πνευματική διαύγεια και υψηλές παραγωγικές ικανότητες!) και ο διευθυντής της εταιρίας κάλεσε έναν έναν τους εργαζομένους στο γραφείο του για να διερευνήσει τα αίτια του ατυχήματος. Είχε ύφος αυστηρό και βλοσυρό και άφησε σε όλους να εννοηθεί ότι θα γίνουν απολύσεις σύντομα γιατί το ατύχημα κόστισε στην εταιρία και πρέπει να τιμωρηθούν. Έτσι, τις τελευταίες δύο εβδομάδες επικρατεί τρομοκρατία στην εταιρία και όλοι οι εργαζόμενοι ανησυχούν μήπως είναι και οι ίδιοι στη μαύρη λίστα των απολύσεων. Ο φίλος μου είναι ένα περιφερόμενο ράκος και όπου βρεθεί και όπου σταθεί λέει ότι είναι αδικία να την πληρώσει αυτός γιατί κάποιος άλλος δεν έκανε καλά τη δουλειά του. Προσπάθησα να τον συνετίσω τοποθετώντας την κατάσταση σε μία πιο ρεαλιστική βάση, τονίζοντας αφενός ότι το κόστος του ατυχήματος στα δικά του ταξικά δεδομένα θα αντιστοιχούσε σαν να του έπεσε από την τσέπη μισό cent, και αφετέρου ότι η εταιρία δεν του ανήκει και κακώς αισθάνεται προσωπική την απώλεια. Δεν τα κατάφερα να τον εμψυχώσω. Ας σημειωθεί επίσης ότι ο φίλος μου είναι εδώ και μια δεκαετία μέλος του ΝΑΡ και τον Μαρξ τον παίζει στα δάχτυλα. Κι αυτό το αναφέρω γιατί τρομοκρατούμαι στη σκέψη ότι οι υπόλοιποι συνάδελφοι του ενδέχεται να μην έχουν διαβάσει καν Μαρξ.

 

Στα δικά μου τώρα, είχα επίσης μερικές ενδιαφέρουσες εργασιακές μικροπεριπέτειες. Για παράδειγμα, με κάλεσαν από μία επιτροπή της Βουλής, από τις χιλιάδες που ψωμίζουν τους εκλεκτούς πολιτικούς μας, και μου ζήτησαν το βιογραφικό μου ώστε να συνεργαστούμε σε κάποιο πρότζεκτ. Να πω καταρχάς ότι δεν γνωρίζω κανένα πολιτικό προσωπικά, στο επάγγελμα μου όμως με γνωρίζουν κάποιοι άνθρωποι και μερικές φορές με καλούν να προτείνω λύσεις, εθελοντικά βεβαίως βεβαίως. Η επιτροπή προώθησε το βιογραφικό μου στον ενδιαφερόμενο φορέα κι έτσι μου τηλεφώνησε προσωπικώς ο διοικητής του φορέα να μου εκδηλώσει την άριστη εντύπωση που του δημιούργησε το βιογραφικό, καθώς και πόσο σημαντική θα ήταν η συνεισφορά μου στο φορέα του, που παρεμπιπτόντως απαρτίζεται από εργαζομένους με χαμηλά επαγγελματικά προσόντα, που ξέρουν όμως να σταυρώνουν το σωστό ψηφοδέλτιο. Η επαγγελματική μας ωστόσο συνεργασία ναυάγησε, καθώς, όπως μου εκμυστηρεύτηκε λίγες μέρες αργότερα, οσάν να ήμασταν φιλαράκια, έπρεπε να ανταποδώσει κάποιες «μικροχάρες» σε συναδέλφους του από τη Βουλή.

 

Μετά ήρθε σε επαφή μαζί μου κάποια «συνάδελφος» που ζήτησε τη συνεργασία μου στο διάσημο ιδιωτικό της γραφείο. Το «συνάδελφος» το βάζω σε εισαγωγικά όχι γιατί δεν είμαστε συνάδελφοι στα χαρτιά, αλλά γιατί εκείνη έχει επιπλέον την ιδιότητα της σούπερ σταρ πρωινών εκπομπών στην τηλεόραση κι εγώ δεν τολμώ να συγκρίνω το ταπεινό μου βιογραφικό μαζί της. Η συνεργασία μας λοιπόν θα είχε τους εξής όρους: επειδή τελευταία η εφορία τους έχει πρήξει με τους ελέγχους και δεν τους αφήνει ήσυχους να κάνουν τη δουλειά τους, από εμένα θέλει να εργάζομαι ως υπάλληλος στο γραφείο της με ένα συμβολικό αντίτιμο και εγώ θα της κόβω καθόλου συμβολικές αποδείξεις με το μπλοκάκι μου για να μην αναγκάζεται να κρύβεται από την εφορία. Δυστυχώς έφαγε πόρτα.

 

Σε κάποια άλλη πάλι παραλίγο συνεργασία ο υποψήφιος εργοδότης με αποκάλεσε κάμποσες φορές «αγόρι μου» και «συντεκνάκι μου» (Κρητικός κι αυτός) και όταν του ζήτησα ευγενικά να με αποκαλεί με το επίθετο μου, μαζί με το πρόθεμα «κύριος» μπροστά τέλειωσε πριν αρχίσει η συνεργασία. Μία ακόμα συνεργασία τελείωσε όταν ο υποψήφιος εργοδότης μου πρότεινε να εργαστώ με λιγότερα χρήματα από το συνάδελφο μου που είχε απολυθεί μόλις δύο μέρες πριν. Σε αυτόν μάλιστα μίλησα και για την υπεραξία και για τον έλεγχο της εργασίας μου κι έτσι η υπόθεση ήταν χαμένη από χέρι. Κάπου εδώ να θυμίσω ότι  από την προηγούμενη εργασία μου παραιτήθηκα γιατί μου ζήτησαν να προσφέρω πλέον τις υπηρεσίες μου με τα μισά χρήματα, και φυσικά αρνήθηκα. Ε, λοιπόν ο αντικαταστάτης μου εργάζεται για το ένα τέταρτο του περυσινού μου μισθού, που μην φανταστείτε ότι μιλάμε για το ένα τέταρτο μισθού γκόλνετ μπόι της ΕΡΤ, ας πούμε ότι ο μισθός αυτός του φτάνει για τα οδοιπορικά από και προς την εργασία του. Δεν έχω hard feelings για εκείνον (γνωριζόμασταν κι από παλιά και δεν θα χαλάσουμε τη φιλία μας για μια δουλειά), δεν παύω όμως να αναρωτιέμαι: γιατί;

      

Τέλος, αυτές τις μέρες μου ήρθε και η διαβόητη περαίωση, δεν έχω όμως καν ανοίξει το φάκελο να δω περί τίνος πρόκειται γιατί δεν υποκύπτω σε εκβιασμούς, πόσο μάλιστα σοσιαλιστικούς. Τώρα περιμένω να μου έρθουν για έλεγχο και θα γελάσει ο κάθε πικραμένος. Παρεπιπτόντως, στον εκλεκτό εφοριακό που θα έρθει για τον έλεγχο θα του συστήσω και την από πάνω συνάδελφο-πρωινατζού…

    

To be continued…