Μικρή επιστολή προς τους ακαδημαϊκούς της χώρας μου

Αγαπητοί «ακαδημαϊκοί» που όλο αυτό το χρόνο που γκρεμίζονται όλα γύρω μας δεν βγάλατε κιχ και τώρα απεργείτε γιατί ο νέος νόμος-πλαίσιο που κατέθεσε η κυβέρνηση απειλεί τάχα μου τάχα μου το δημόσιο χαρακτήρα των ΑΕΙ, που αντιδράτε όχι για την ιδιωτικοποίηση και το επίπεδο των σπουδών, αλλά γιατί αμφισβητούνται ξαφνικά τα πόστα και οι καρέκλες σας, που σας ενοχλεί και σας σοκάρει η εμπορευματοποίηση των πανεπιστημίων, τόσα χρόνια όμως δεν είχατε πρόβλημα με την «επιχειρηματική ανταποδοτικότητα» που προσφέρατε οι ίδιοι στο κράτος που σας διόρισε, που σήμερα απευθύνεστε στη νεολαία καλώντας για βοήθεια, ενώ τόσα χρόνια τη νεολαία την έχετε εσείς πρώτοι υπονομεύσει ως εκεί που δεν πάει, που κατηγορείτε την Ευρωπαϊκή Ένωση για την μετατροπή του πανεπιστημίου σε Α.Ε. και των φοιτητών σε πελάτες, ξεχνώντας ότι και με δική σας ευθύνη τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι τα πιο απαξιωμένα της Ευρώπης και παράλληλα τα μεγαλύτερα φυτώρια πελατειακών σχέσεων με τα κόμματα εξουσίας, που για ‘σας οι «λαϊκές κατακτήσεις» μεταφράζονται σε ζεστές καρέκλες και νεποτισμό άνευ προηγουμένου, που ακόμα και η γλώσσα που χρησιμοποιείτε για να διαμαρτυρηθείτε είναι ξύλινη, νεκρή και ακατανόητη, παρακαλώ διαβάστε τον επίλογο της απολογίας του Σάκη Καράγιωργα στο στρατοδικείο της χούντας και μετά κοιταχτείτε για λίγο στον καθρέφτη.

        

«Κύριοι στρατοδίκαι, μέχρι τώρα σας εξέθεσα τους λόγους δια τους οποίους συμμετέχω εις την Δημοκρατικήν Άμυναν.Είχα χρέος μου να αγωνισθώ εις τα πλαίσια της οργανώσεως αυτής προς αποκατάστασιν των δημοκρατικών ελευθεριών εις την χώραν. Είχα χρέος, πρώτον, ως άνθρωπος απέναντι της ιστορίας. Απέναντι δηλαδή όλων εκείνων οι οποίοι ηγωνίσθησαν με τον λόγον ή με τα όπλα, εκείνων που έχυσαν ποταμούς αίματος δια να κληροδοτήσουν εις ημάς την ελευθερίαν και την δημοκρατίαν. Δεύτερον, είχα χρέος ως καθηγητής απένατι εις τους φοιτητάς μου. Εις τους νέους αυτούς δεν μετέδιδα μόνον ξηράς επιστημονικάς γνώσεις. Τους είχα γαλουχήσει με την ιδέαν ότι ορθαί αποφάσεις επί των μεγάλων προβλημάτων της χώρας λαμβάνονται μόνον με την δημοκρατικήν διαδικασίαν επιλογής. Θα ήμουν ασυνεπής και θα εθεωρείτο δι’ εμέ φυγομαχία εάν δια του αγώνος μου δεν εδικαίωνα τας ιδέας μου περί ελευθερίας και δημοκρατίας απέναντι των φοιτητών μου. Τέλος, κύριοι στρατοδίκαι, είχα ένα προσωπικόν χρέος απέναντι του ελληνικού λαού και της πατρίδος. Αυτός ο λαός έκανεν πολλάς θυσίας και δαπάνας χάριν εμού. Με εσπούδασεν εις τα ελληνικά πανεπιστήμια, με έστειλεν με υποτροφίαν δι’ ανωτέρας σπουδάς εις το εξωτερικόν, με έκανεν καθηγητήν ανωτάτης σχολής και ανώτατον κρατικόν λειτουργόν. Δι’ όλας αυτάς τας θυσίας τι ζητεί ως αντάλλαγμα από εμέ ο ελληνικός λαός και η πατρίς; Τι ζητεί από όλους τους πνευματικούς ανθρώπους; Δύο μόνον πράγματα. Να προσφέρουν τας επιστημονικάς των υπηρεσίας και να είναι θεματοφύλακες των ηθικών και πνευματικών αξιών του ελληνικού λαού. Είχα υποχρέωσιν, επομένως, κύριοι στρατοδίκαι, να εξοφλήσω αυτό το μεγάλο χρέος μου, ακόμη και εάν παρίστατο ανάγκη να δώσω και την ζωήν μου.»

          

Φτου σας!