περί βίας

Πριν από μερικές μέρες διάβασα μία ανάρτηση του πισωγλέντη με θέμα τον ξυλοδαρμό και βιασμό ενός 20χρονου τραβεστί από δύο συνομήλικους του. Ακολουθούσαν σχόλια αναγνωστών του με περίπου αντίστοιχες εμπειρίες:

 

«Έχω πέσει κι εγώ θύμα βίας στο χωριό που έμεινα για 2 χρόνια, αλλά μόνο για μία φορά. Δεν τους κρατώ κακία, απλά δεν θέλω να τους ξαναδώ, ούτως ή άλλως ένας γκέι πρωτευουσιάνος ήμουνα γι’ αυτούς και για μένα μία κακή ανάμνηση…Αλλά υπάρχει και η λεκτική βία που μερικές φορές πονάει πιο πολύ γιατί έχει στόχο την ψυχή, κάτι που δεν γιατρεύεται εύκολα»

 

«Δεν θέλω να θυμάμαι το ξύλο που έφαγα από 10 τσόλια στον βαρδάρη το ’92, παραμονή Δεκαπενταύγουστου. Αχ μωρέ Γιώργο πως πέρασαν όλα αυτά, πως αντέξαμε και πόσα ακόμη;»

 

«…Σήμερα συγκεκριμένα έφαγα τρελό κράξιμο από κάτι ηλίθιους στη σχολή μου, πρώτη φορά με έβρισαν έτσι!!! Για κανένα μισάωρο μου γαμήθηκε η ψυχολογία αλλά μετά θυμήθηκα ότι όταν δεν ασχολείσαι μαζί τους κόβεις τον αέρα, εκτός άμα είναι τόσο φανατικοί ομοφοβικοί πια που δεν σταματάνε με τίποτα»

 

«Λίγο πολύ… όλοι μας έχουμε φάει το «ξύλο» μας… Οφείλω να ομολογήσω όμως, πως προσωπικά, ως τα τώρα τουλάχιστον, την έχω βγάλει πολύ απαλά. Κάνα δυο χαστούκια, μερικές «πλάκες» στο σχολείο (ας τις πούμε έτσι). Έχω όμως χορτάσει λεκτικό εξευτελισμό, μπινελίκια και ψυχολογική κακοποίηση, όπως οι περισσότεροι από μας, πιστεύω. Βέβαια, το τίμημα που πληρώνω, είναι να ζω κλειδωμένος στο σπίτι, κρυμμένος πίσω από μια οθόνη… και αυτό είναι ένα αρκετά μεγάλο τίμημα, που θα μου κοστίσει πολύ κάποτε στο μέλλον… φοβάμαι…»

 

Τα σχόλια των αναγνωστών μου προκάλεσαν εντύπωση για την ψυχραιμία και τη νηφαλιότητα τους. Σαν αυτά που περιγράφουν να είναι απόλυτα φυσιολογικές εμπειρίες, λες και η βία που ασκήθηκε απέναντι τους ήταν νόμιμη. Τα έχουν γράψει άνθρωποι, νέοι από όσα μπορώ να καταλάβω, που έχουν δεχτεί τη βία, τον εξευτελισμό και την ψυχολογική κακοποίηση. Είναι οι πιο τολμηροί που, έστω και πίσω από την ανωνυμία ενός μπλογκ, μπόρεσαν και είπαν αυτό που όλο μας έχουμε βιώσει και συνεχίζουμε να βιώνουμε, ότι αυτή η κοινωνία είναι κακοποιητική για οποιονδήποτε διαφέρει από το σύνολο…

 

Η τελευταία ανάρτηση στο δικό μου μπλογκ μιλούσε για ένα ανήλικο παιδί που βρίσκεται στα κρατητήρια γιατί αποφάσισε να απαντήσει με βία σε μία κοινωνία που για χρόνια το εξευτέλιζε και το κακοποιούσε. Αν και κάπως μελό, προσπάθησα να δείξω πως η βία γεννάει τη βία.

 

Προχτές βράδυ, στην πρεμιέρα της όπερας Ρουσάλκα του Ντβόρζακ, η ορχήστρα της Λυρικής Σκηνής μοίρασε στο κοινό κείμενο με το οποίο κατηγορούσαν τη Γαλλίδα σκηνοθέτρια ότι «μετέτρεψε ένα παραμύθι σε έκφυλη ιστορία με ομοφυλοφιλικές τάσεις», εξαιτίας του φιλιού μεταξύ δυο αντρών που προβλέπεται στο σενάριο. Μετά από μήνες πρόβας, η Ορχήστρα και το Σωματείο Μουσικών της Λυρικής Σκηνής απείλησαν ότι δεν θα παίξουν αν δεν αφαιρεθεί το επίμαχο φιλί, και απείλησαν και τον πρωταγωνιστή να μην τολμήσει να δώσει το φιλί.

 

Πως κολλάνε όλες αυτές οι πληροφορίες; Μα, απλά, σήμερα ήταν η δική μας σειρά να αντιδράσουμε απέναντι στη βία. Αντανακλαστικά μαζευτήκαμε στη Λυρική Σκηνή για να πούμε το αυτονόητο. Ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι ούτε έκφυλη ούτε καταδικαστέα. Ότι δεν ανεχόμαστε πια το φίμωμα της διαφορετικότητας. Ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να εμποδίσει και να λογοκρίνει ούτε την τέχνη, αλλά ακόμα περισσότερο την ανθρώπινη φύση. Ότι όσο υπάρχουν οι παραπάνω πρακτικές και μεθοδεύσεις, νέοι άνθρωποι θα κακοποιούνται, θα εξευτελίζονται, θα παραμένουν θύματα των πιο άγριων, των πιο βίαιων επιθέσεων.

 

Η συγκέντρωση ήταν ειρηνική, μέχρι τους πρώτους ξυλοδαρμούς και τις πρώτες βρισιές. Μπορεί το κείμενο μας να μην καταφέραμε να διαβαστεί μέσα στο θέατρο, ήμασταν όμως εκεί και θα είμαστε από ‘δω κι εμπρός εκεί, όσο αυτή η κοινωνία συνεχίζει να βιάζει, να εξευτελίζει και να κακοποιεί τους πολίτες της, όσο υπάρχουν παιδιά που φοβούνται και κρύβονται, όσο η βία ακολουθεί το κάθε μας βήμα. Και όσο εμπειρίες, όπως αυτές που περιγράφονται στην αρχή του κειμένου, συνεχίζουν να νομιμοποιούνται από το κοινωνικό σύνολο.